پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق 
به گزارش شیعه آنلاین، شیخ “غالب بن علی هنایی” آخرین امام فرقه أباضیه عُمان که چندین سال بود در تبعید به سر می برد، دوشنبه شب گذشته در شهر شیعه نشین “دمام” در شرق عربستان سعودی درگذشت. علت مرگ وی پیری و بیماری شدید اعلام شده است.
گفته می‌شود او بر خلاف دوران امامت خود بر فرقه أباضیه و “دولت امامت عُمان” که دورانی بسیار پر التهاب بود، مرگ بسیار آرام و بی سر و صدایی داشت. در دوران امامت وی بر فرقه أباضیه که خود را “دولت امامت عُمان” می نامیدند، شهرهای مختلف کشور عمان به ویژه شهرهای جنوبی این کشور شاهد درگیری‌های شدید داخلی میان فرقه أباضیه با نیروهای دولت مرکزی بود.
قابل ذکر است پیروان فرقه أباضیه در سال ۱۹۵۴ میلادی پس از درگذشت شیخ “محمد بن عبدالله خلیلی” امام سابق این فرقه، با شیخ “غالب بن علی هنایی” بیعت کرده و او را به عنوان امام جدید خود انتخاب کردند. هنگامی که وی امامت این فرقه را بر عهده گرفت، “سعید بن تیمور” پادشاه وقت عمان که پدر “سلطان قابوس بن سعید” پادشاه فعلی این کشور بود، او را تأیید کرده و قرارداد صلح و همکاری با وی امضا کرد اما مدت چندان زیادی نگذشت و جنگ میان پیروان أباضیه به رهبری “هنائی” با نیروهای دولت مرکزی در مناطق جنوبی این کشور آغاز شد و موجب تیره شدن أباضیه با دولت حاکمه گردید.
با شدت گرفتن این جنگ، دولت مرکزی از انگلیس کمک گرفت و با حمایت و پشتیبانی نیروی هوایی انگلیس، مناطق أباضیه را مورد حمله شدید قرار داد. در همان زمان یعنی سال ۱۹۵۹ میلادی شیخ “هنایی” به همراه تعدادی از نزدیکان و اطرافیانش به عربستان سعودی رفت و در آنجا درخواست پناهندگی سیاسی کرد.
او حتی هنگامی که در عربستان سعودی بود، دست از مبارزات خود علیه دولت مرکزی عمان دست بر نمی داشت و چندین بار “طالب” که برادرش بود را به کنفرانس اتحادیه عرب و سازمان ملل متحده فرستاد تا در مورد اختلافات خود با دولت مرکزی عمان توضیح دهد.
با روی کارآمدن “سلطان قابوس”، طی یکی از سفرهایش به عربستان سعودی، با شیخ “هنایی” دیدار و گفتگویی انجام داد و از او خواست تا به عمان بازگردد اما اسناد و مدارک موجود از آن گفتگو نشان می‌دهد که اختلافات لفظی شدید در آن دیدار میان دو طرف رخ داد.
نگاهی گذرا به فرقه أباضیه:
اِباضیّه، یا اَباضیّه، فرقه‌ای از خوارج منسوب به عبداللـه بن أباض تمیمی و از کهن‌ترین فرق پیدا شده در بین مسلمانان است. این گروه را پس از اهل سنت و تشیع می‌توان از لحاظ تاریخی مهم‌ترین فرقۀ اسلامی به حساب آورد. با اینکه این فرقع در برابر اکثریت عظیم امت اسلامی (اهل سنت و تشیع) گروه کوچکی به‌شمار می‌آیند، از لحاظ تارخی و شناخت اعتقادات فرق و مذاهب دارای اهمیت بسیار است.
باقیمانده از خوارجند، اما چنانکه از منابع بر می‌آید، صُفریان (گروهی دیگر از خوارج) نیز تا نیمه سدۀ ۱۱ میلادی در سرزمین‌های اسلامی می‌زیستند (ابن حزم، ۴/۱۹۰) که سرانجام در اباضیه مستحیل شدند (دائره‌المعارف الاسلامیه، ۱۴/۲۳۰).