پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم The Mechanic (مکانیک)
“مکانیک” داستانی را می گوید به قدمت هملت و به تازگی یک نان نپخته. توطئه ای چیده می شود،
شخصیت جدیدی با مشکلاتی پیچیده و وضعیتی بغرنج وارد می شود، و ناگهان تمام طرح و زمینه داستان
و فیلم با صحنه های اکشن دنباله دار و به هم پیوسته متلاشی می شود.
“مکانیک” بازسازی فیلمی است با همین نام در سال ۱۹۷۲ و با بازی چارلز برانسون.آن فیلم در زمان خود نسبتا خوب بود و شاید در زمان حاضر کمی بهتر هم به نظر برسد. در فیلم اخیر باری دیگر شاهد آدم کشی حرفه ای با نام بیشاپ (با بازی جیسن استاتم) هستیم که برای شرکتی شیطانی و آدم کش مشغول به کار است. مکانیک قربانیان خود را به نحوی به قتل می رساند که قتل به نظر نیایند یا کار خود را به نحوی انجام میدهد که پلیس و عوامل دیگر به اشتباه بیافتند.
من فکر می کنم که در دنیای واقعی اینگونه شخصیت ها و کاراکتر ها انسان هایی تنها، خشن و بی کس می باشند که به شدت مستعد جنون و بیماری پارانویا هستند. اما کاراکتر استاتم با نام آرتور بیشاپ، یک فرد لذت طلب و طرفدار هنر و زیبایی می باشد که در خانه ای بسیار زیبا و با خودرویی مجلل زندگی می کند و اعتقاد دارد که اگر به یک فاحشه پولی بیشتر از دستمزد اش پرداخت کنی دیگر یک فاحشه نیست. او بر این عقیده است که با ۲۰ دلار شما تنها می توانید یک رابطه جنسی را بخرید اما با چند هزار دلار شما خود را شخصیتی با ارزش به مراتب بیشتر از آنچه که هستید نشان می دهید.
آرتور بیشاپ انسان کم ارزشی است که خود را بسیار بزرگ و ارزشمند می داند. در این فیلم فرض بر این است که قتل های بیشاپ برای تماشاگران مهم نیستند و به دلیل آنکه فیلم در مورد انسانیت و اخلاق نیست، اعمال بیشاپ، ارزش او را کم نمی کند. با دیدن این فیلم به ناچار آن را با فیلم “آمریکایی” و با بازی جرج کلونی مقایسه می کنیم و آنگاه متوجه می شویم که “آمریکایی” چقدر از لحاظ تکنیکی بر “مکانیک” برتری دارد. جرج کلونی در فیلم “آمریکایی” در نقش آدمکشی تنها و دور از انظار ظاهر شده بود که برای شرکتی دیگر آدم می کشت. ولی آن فیلم به خاطر کاریزمای کاراکتر کلونی بسیار جذاب بود که سعی می کرد با مشکل عشق و روابط جنسی خود بدون اینکه خللی در کارش ایجاد کنند کنار بیاید.
دو کاراکتر انسانی دیگر در فیلم مکانیک حضور دارند. اولی قاتلی کهنه کار و پخته با بازی دونالد ساترلند است که تحت امر همان عواملی است که بیشاپ برای آنها کار می کند و به گونه ای مشاور و راهنمای کننده بیشاپ هم به حساب می آید. اگر شغل این دو چیز دیگری (مثلا وکالت یا کار در زمینه علم) بود، تماشای آنها بسیار شکنجه آور به نظر می رسید اما به خاطر اینکه آنها حرفه قاتلی را پیش گرفته اند از مقدار این شکنجه حین تماشا اندکی کاسته شده است. اما باید گفت در حقیقت اعتقادات اخلاقی کاراکتر ساترلند اندکی ارزش های انسانی به فیلم تزریق کرده و ای را از این نقش سطحی تا حدودی به بیرون کشیده.
کاراکتر بعدی با تام استیو (و با بازی بن فاستر) می باشد که پدرش توسط آرتور بیشاپ به قتل رسیده است اما استیو نمی داند که بیشاپ قاتل اصلی پدرش است. پس از قتل پدر استیو، بیشاپ استیو را زیر بال و پر خود می گیرد و به او نکات و آموزش های لازم در این حرفه را می آموزد. استیو شخصیتی ناپخته و بچه گانه دارد که از مشکلاتی شبیه اعتیاد به مواد مخدر و الکل و غیره رنج می برد که کاراکتر نازنین بیشاپ کاملا با آنها بیگانه است. با تمام این عوامل بیشاپ به این جوان آموزش می دهد و اعتقاد دارد که استیو می تواند به قاتلی تبدیل شود که روح پدر مرحومش به او افتخار کند!
بدون توجه به عوامل دیگر، باید اعتراف کرد که سیمون وست (کارگردان فیلم های مهاجم مقبره) فیلم را به خوبی ساخته است. وست یک متخصص در زمینه کارهای مایکل وینر است. وینر نیز کارگردان فیلم قبلی مکانیک با حضور چارلز برانسون بوده است. بدون در نظر گرفتن اینکه آیا فیلم های این دو کارگردان اصلا ارزش ساخته شدند داشته اند یا خیر، باید گفت این دو کارگردانان خوبی هستند. آیا تمام حرکت ها و صداهای گوش خراش فیلم را به گونه ای در بینندگان فیلم تزریق می کنند که فیلم را دیده و به عنوان یک سرگرمی از آن لذت ببرند. کارگردان “مکانیک”، فیلم را آنقدر خوب ساخته که کسی فراموش کند تا بپرسد واقعا چرا او همچین فیلمی ساخته است.