پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم Sanctum (خلوتگاه)
رابطه “انسان علیه طبیعت” همیشه به نوعی یک رابطه موثر و استرس زا بوده که باعث هیجان تماشاگران می شود.
این امر شاید به این دلیل است که در چنین فیلم هایی شرایط به مراتب خطرناک تر از فیلم های هیجانی دیگر هستند و شاید هم به این دلیل که می دانیم کمتر نیرویی می تواند طبیعت را شکست دهد. سختی ها و استرس ها برای نجات یافتن در شرایط بسایر خطرناک می تواند مورد خوبی باشد برای ساخت یک فیلم هیجانی، فیلمی مانند خلوتگاه . فیلم درباره مسابقه بین سرعت بالا آمدن آب در یک غار زیرزمینی و سرعت فرار انسان های محبوس در این غار از طریق بالا رفتن از صخره های لغزنده و بسیار خطرناک آن می باشد. اگر چه در اینجا هم یک رابطه پدر/پسری در قلب بار احساسی فیلم وجود دارد ، اما بهترین لحظاتی احساسی فیلم آن صحنه هایی است که در مورد به مبارزه طلبیدن طبیعت توسط کاراکتر ها و یا نا امیدی و اظهار شکست آنها در برابر طبیعت است.
“خلوتگاه” دارای فیلم نامه ای نه چندان قرص و محکم است. اما با تمام اینها فیلمنامه نویس توانسته با افزودن جزئیات و حوادث گوناگون به فیلم ، انتظارات بیننده این ژانر را برآورده کند. “خلوتگاه” درباره تلاش ۵ انسان برای نجات از غاری عمیق است که در آن مبحوس شده اند و تمام اینها در شرایطی صورت می گیرد که آبهای زیرزمینی و عمیق هر لحظه و با سرعت زیاد در حال بالا آمدن هستند. این پنج نفر شامل یک صخره نورد حرفه ای به نام فرانک مک گوایر (با بازی ریچارد رکسبرگ) ، پسر ۱۷ ساله و تنهای او با نام جاش (ریس واکفیلد) و دوست قدیمی فرانک با نام جرج (دان وایلی). در این گروه یک فرد میلیونر با نام کارل هرلی هم حضور دارد که به جهت فعالیت های ماجراجویی خود اکنون در این مخمصه گرفتار شده است. روابط کارل و دوست دختر صخره نوردش نیز به نوعی خود یک داستان ثانویه برای فیلم است.
قدرت فیلم در انتقال تنش و هیجان به کوهنوردان و صخره نوردان داخل فیلم است. اما در کل باید بگویم این “خلوتگاه” تماما درباره صخره نوردی در مناطقی تاریک و بسیار خطرناک و همچنین غواصی و شنا در گودالهای رعب آور می باشد. احساس خطر و اضطراب در طول فیلم لحظه ای شما را رها نمی کند. حتی در پایان به ظاهر مساعد آن! متاسفانه صحنه های دراماتیک و روابط بین فردی در خلوتگاه آنچنان که باید قوی از کار در نیامده اند. روابط و تنش های پدر/پسری هیچ گاه پا را فراتر از کلیشه های دسته چندم این ژانر نمی گذارد. این رابطه مسیری به شدت کلیشه ای و پیش بینی پذیر را طی می کند. رابطه کهنه سرباز میلیونر فیلم با موهای خاکستری و دوست دخترش هم هرچند که در حدی بالا و و پرشهوت قرار نمی گیرد اما لا اقل باعث ایجاد چند صحنه دراماتیک و تاثیر گذار می شود. بویژه تراژدی ای که برای یکی از آنها پیش می آید و به شدت مصدوم می شود که هر لحظه هم در حال بدتر شدن . اما بدون شک تاثیر گذارترین فرد این گروه کسی نیست جز کارگردان فیلم که که یک درام انسانی را توانسته با تزریق اضطراب به آن به مقصد خود برساند.
کیفیت بازی ها در فیلم کاملا متغیر است. ۲ بازیگر شناخته شده فیلم نتوانسته اند بازی به اصطلاح درجه یکی از خود به نمایش بگذارند. ریچارد رکسبرگ که شهرت او بیشتر به خاطر فیلم مولن روژ به عنوان رقیب ایوان مک گریگور برای تصاحب نیکول کیدمن است، توانسته بازی تاثیر گذاری را از خود به نمایش بگذارد، نقش مردی که زندگیش در میان غار ها و سخره ها بسیار بیشتر موفقیت آمیز بوده تا زندگی در نیای انسان ها.
بخاطر نقش و مشارکت جیمز کامرون در پشت دوربین فیلم و حمایت خود از “خلوتگاه” در تبلیغات آن، نمایش این فیلم به صورت سه بعدی بوده. ذکر این نکته حیاتی است که فیلم از ابتدا به صورت ۳ بعدی فیلم برداری شده و نه اینکه مانند اکثر فیلم های کنونی ابتدا دو بعدی ساخته شود و سپس ۳ بعدی اش کنند. کیفیت ۳ بعدی فیلم بی نقص نیست. در صحنه های اکشن و همچنین کاهی در نور پردازی ها مشکل به چشم می خورد اما با تمام اینها باید گفت که فیلم از نظر بصری از عموم فیلم های ۳ بعدی جهان یک سر و گردن بالاتر قرار می گیرد.
ما قبلا فیلم “اعماق” را هم از جیمز کامرون دیده بودیم که می توان گفت با فیلم خلوتگاه شباهت های زیادی دارد. البته اینجا دیگر از موجودی فضایی یا بیگانه خبری نیست. تمام این عوامل باعث شده که “خلوتگاه” بتواند بیشتریت تاثیر و استفاده را از نام جیمز کامرون بگیرد. آنچه که مرا در فیلم تحت تاثیر خود قرار داد روشنی، شفافیت و سادگی دنیای زیر آب است. باید گفت ساخت یک فیلم از دنیای زیر آب با این امکانات و آن هم به شکل سه بعدی و با کیفیت بصری خوب جای تقدیر دارد. خوشبختانه فیلم تنها از دیدگاه تکنیکی خوب نیست و می تواند جزو فیلم های موثر و خوب ژانر انسان علیه طبیعت (یا بالعکس!) قرار گیرد.