پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی The Sitter (پرستار بچه)
در این فیلم که به قول هنرپیشه ی اصلی اش Jonah Hill “شیطنت بار ترین فیلم با
درجه ی R است که تابحال درباره ی پرستارهای بچه ساخته شده”، پسر خوش
مشرب و بی تجربه ای مراقبت از سه بچه ی غیر قابل کنترل را به عهده می گیرد
و شب که می رسد این بچه ها او را در کل شهر به دردسر انداخته اند. از مصرف
کوکائین و ماشین دزدی گرفته تا ورود بی دعوت به مهمانی ها و رفتارهای غیر اخلاقی.
من که دیگر حسابی از اینجور فیلم ها خسته شده ام. به نظرتان خط داستانی فیلم
ذره ای تازگی دارد؟ به نظر من که یکی دیگر از همان فیلم های مزخرف همیشگی
است. یکی از صحنه های کلیشه ای که یادم رفت به آن اشاره کنم همان صحنه ی
تکراری است که یک سفید پوست در موقعیتی به گروهی از سیاهپوست های خشن
و بدجنس برمی خورد و خب واضح است که این سیاهپوست ها از سفید ها بیزارند
و شرارت از سر و رویشان می بارد تا اینکه – بله! کجایش را دیده اید؟! – آخر سر از
این سفیدپوست ابله خوششان می آید و در موقعیتی حساس سر بزنگاه می رسند
و کمکش می کنند!
شخصیت بچه های فیلم مشکلی ندارد: اسلیتر باهوش و زرنگ (Max Records)،
بلیث نازنازی (Landry Bender) و رودریگو (Kevin Hernandez) که تفریحش بازی با
مواد منفجره است. رودریگو فرزند خوانده ی این خانواده است، و مشخص است که
سازندگان فیلم دست به هرکاری زده اند تا بتوانند جزو گروه بازیگران فیلم، یک بازیگر
مکزیکی هم داشته باشند. البته شخصیت رودریگو حداقل کمی چاشنی طنز دارد.
مشکل اصلی او این است که مدام می خواهد از خانه فرار کند و در طول فیلم هم
چند بار این کار را می کند و باعث می شود نوآه (Jonah Hill) دست آن دوتای دیگر
را بگیرد و دنبالش بگردد. سابقه ی فرار کردنش طوری است که خانواده را واداشته
یک دستگاه موقعیت یاب به لباس هایش بدوزند. تخصص رودریگو استفاده از وسایل
آتشبازی غول پیکر برای منفجر کردن سرویس های بهداشتی است و کاملاً بدیهی
است که همین استعداد بی نظیر او در نهایت به حل بعضی از مشکلات کمک می کند.
The Sitter نمونه ی دیگری از فیلم های ژانر نوظهور فیلم های بد دهن است. آن هفت کلمه کهGeorge Carlin گفته بود نمی شود در تلویزیونهر چیزی را به زبان آورد را به خاطر دارید؟ در حال حاضر یک سری فیلم ها هستند که نمی توان بدون استفاده از همه ی این لغات – همه به جز یکی – آنها را ساخت. حتی ممکن است تریلر اینترنتی فیلم هم باعث شود دهانتان از تعجب باز بماند. یکی از آن تریلر های مخصوص بزرگسالان است که قبل از تماشای آن از طریق اینترنت باید بگویید چند سالتان است تا بتوانید تماشایش کنید! من که سن واقعی ام را نگفتم! هیچ آدم زیر ۱۷ سالی امکان ندارد چنین کاری بکند.
واقعاً برایم دردناک است که بگویم David Gordon Green کارگردانی فیلم The Sitter را به عهده داشته است. کارهای اولیه ی او نوید این را می داد که در آینده به یکی از بهترین کارگردان های آمریکایی تبدیل شود اما در حال حاضر مسیر خود را گم کرده و در سرزمین بی تمدن ویژه برنامه های جمعه شب سرگردان شده است. امیدوارم این انحراف مسیر موقتی باشد. خوب می دانم فراهم کردن بودجه ی لازم برای ساخت فیلم های ارزشمند و جویای نام و آوازه چقدر سخت است. این را هم می دانم که نمایش روابط جنسی، خشونت، اتومبیل و استفاده ی کوکائین چقدر به مزاج تهیه کننده ها خوش می آید. من David Gordon Green را به خاطر اینکه فیلمی در این ژانر ساخته سرزنش نمی کنم. سرزنش من به این دلیل است که فیلم بدی ساخته که اصلاً خنده دار هم نیست. در مورد Jonah Hill هم باید بگویم که او یکی از خوش مشرب ترین و مهربان ترین بازیگران فیلم هاست. این خصیصه های او حتی درThe Sitter هم به چشم می خورند، ولی متأسفانه فایده ای به حالش ندارند.