پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Don’t Be Afraid Of The Dark
از تنهایی نترس” بازسازی فیلمی تلویزیونی با همین نام در سال ۱۹۷۳ است.
فیلمی در مورد خانه ای جن زده که موفقیتش را مدیون کارگردانی هوشمندانه
Troy Nixey است که توانسته با استفاده از عناصری مناسب، فضایی رعب آور
را در مقابل چشمان تماشاگر قرار دهد. عناصر وحشتی آوری که گویی خود را
به آرامی از پرده جدا کرده و بر دیوارهای سالن سینما شروع به خزیدن میکنند.
“از تنهایی نترس” نیازی به صحنه های غافلگیرکننده ای که مخاطب را از جای
بپراند ندارد. بلکه روند داستان چنان وی را در صندلی خود فرو میبرد که تا مدتی
بعد از تماشای فیلم نیز ترس را در دورنش احساس میکند. با این وجود، فیلم
ضعفهایی نیز دارد که باعث میشود نتوان آن را در رده کارهای شاخص ژانر قرار داد.
فیلم با سکانسی در دهه ۱۸۰۰ شروع میشود و بلافاصله با Flash Forward
ی به زمان حال میرود. دختر بچه ای بنام سالی (با بازی Bailee Madison) وارد
خانه بزرگ زوجی بنامهای الکس ( با بازیGay Pearce ) و کیم (با بازی Katie
Holmes) در ایالت نیو اینگلند میشود. خانه ای که این دو در حال بازسازی و
مرمت آن هستند. سالی که دختر الکس از ازدواج قبلی اش است، بخاطر اینکه
مدتی مجبور به زندگی در خانه ای تاریک و قدیمی، متعلق به پدرخوانده الکلی
اش بوده، دچار افسرگی شدید میباشد و مدام در درونش احساس ترسی
روان پریشانه میکند. روزی وی که دائماً در حال کشف سوراخ سنبه های
خانه جدید است، سلولی مخفی پیدا میکند. سلولی که سرایدار کم حرف
و منزوی (با بازی Jack Thompson) خانه به صاحبانش توصیه میکند که در
آن را مثل سابق همپنان بسته نگه دارند. ولی الکس که حس کنجکاوی اش
تحریک شده آن را باز میکند و باعث میشود سالی به سوی این سلول تاریک
و کثیف کشیده شود. سلولی که علاوه بر این، پناهگاه موجوداتی کوچک است
که سالی ناخواسته آنها را آزاد میکند و همین ها بعداً بلای جانش میشوند.
میتوان گفت عمده ترین نقطه ضعف “از تاریکی نترس” به قول معروف فیلمنامه
پر از سوراخ آن است. داستانی که مملو از اتفاقات بدون دلیل و بدون مقدمه
چینی مناسب است. هرچند در مورد ژانر فیلمهای ترسناک این موضوع چندان
هم دور از انتظار نیست. ضعفی که حتی بهترینهای این گونه سینمایی نیز
به آن مبتلا هستند ولی بخاطر هرس انگیز بودن داستان، مخاطب چندان
متوجه آنها نمیشود (مانند دوربین پلاروید ارزان قیمت کیم که معلوم نیست
فیلمهایش را از کجا میخرد). با وجود ارتقای سطح تصویرسازی و سایر مسائل
فنی نسبت به نسخه تلویزیونی، ولی فیلم سازان بازسازی چندان هوشمندانه
انجام نداده اند. بازسازی که شاید تنها رویدادهای داستان را به زمان حال آورده
است. از سویی دیگر روند داستان نسبت به دیگر فیلمهای ژانر وحشت کندتر
بوده و مخاطب این دوره حوصله اش از دیدن آن سر میرود. هرچند از نظر من
لحظات غافلگیر کننده به اندازه کافی مورد استفاده قرار گرفته و مانند سایر
فیلمهای ژانر زیاده روی نشده است.
مهمترین تفاوت فیلمنامه نسبت به نسخه اصلی، تغییر سن نقش اول زن داستان است. در نسخه ۱۹۷۳، سالی کاملاً بالغ بود ولی در اینجا او تنها یک کودک است. فیلمنامه هایی که با موضوع “کودک وحشت زده” نوشته میشوند، از آنجایی که بازیگر خردسال در آن احساساتش را به صورت خام و غلو شده نشان میدهد، خوشایند گروهی از مخاطبان نیست. ولی نمیتوان کتمان کرد که با این کار بعد هراس انگیز فیلم برجسته تر میشود. البته در اینجا روایت داستان از دید شخصیت دختر خردسال توسط Guillermo del Toro که فیلمنامه را بازنویسی کرده، چندان خلاقانه نیست و حرف جدیدی برای گفتن ندارد. در واقع میتوان گفت که داستان هم از جهت زاویه روایت و هم محتوا بسیار شبیه Pan’s Labyrinth است. همچنین در تصویر کردن موجودات کوچک نیز از Gremlins الگوبرداری شده است.
بازی Guy Pearce و Katie Holmes کاملاً عادی و تکرار شخصیتهای کلیشه های این نوع داستان است. پدری نه چندان مهربان و نامادری که علیرغم میل باطنی اش سعی میکند خود را به دختر آینده اش نزدیک کند. اما کار هنرپیشه خردسال واقعاً قابل تقدیر است. Baliee Madison یازده ساله که بازی در مقابل هنرپیشگانان نام آشنای زیادی را در کارنامه دارد، بر خلاف نقشهای قبلی اش، در اینجا شخصیت اول را بازی میکند. نقش آفرینی که بسیار گیراست و مخاطب بخوبی با سالی همزادپنداری میکنند. در واقع همین سالی تنها و وحشت زده است که با قرار گرفتن در فضای رعب آوری که حاصل تصویر سازی Nixey و سینماتوگرافی Oliver Stapleton است، فیلم از تاریکی نترس را به اثری قابل قبول تبدیل کرده است. فیلمی که البته اشکالات زیادی دارد و عناصر وحشت آور آن چندان تماشاگر را تکان نمیدهند.