پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Cars 2 (ماشین ها ۲)
بالاخره اتفاقی که خیلی ها دوست نداشتند بیافتد افتاد: ساخت یک اثر کم خاصیت از کمپانی خلاق پیکسار. ساخت
دنباله ای برای قسمت اول ماشین ها امری بوده که همواره باعث نگرانی خیلی ها شده بود. قسمت اول انیمیشن ماشین ها، اگر چه فریبندگی و زیبایی انیمیشن های پیکسار را داشت، اما اگر بگوییم در این باره کم خاصیت ترین آنها بود کم بیراه نگفته ایم. در این میان مرگ پل نیومن هم تاثیر منفی بسزایی بر فیلم گذاشت (ماشین ها آخرین اثر پل نیومن به شمار می آمد). ساخت فیلم ماشین ها ۲، در شرکتی مانند پیکسار این نکته را ثابت کرد که تبلیغات و پول، حتی در شرکنی مانند پیکسار می تواند یک ارابه شکسته را نیز به حرکت وا دارد. در هر صورت، فروش انیمیشنی مانند ماشین ها ۲، ساده تر و تضمین تر شده تر است تا اد استر! برچسب زده شده بر فیلم، یعنی محصول مشترکت کمپانی های دیزنی و پیکسار خود به خود باعث تضمین فروش بالای فیلم خواهد شد، اما متاسفانه این نسخه را بیش از پیش یاداوری می کند، که “فروش” در اینگونه فیلم های پر سود خانگی، دارای کمترین رابطه ای با کیفیت است. اگر چه زدن مهر «غیر قابل دیدن» بر فیلم ماشین ها ۲ شاید کمی بی انصافی باشد، اما باید گفت فیلم واقعا در لحظاتی بسیار خسته کننده و ملال آور می شود.
البته خوشبختانه فیلمسازان در قسمت دوم ماشین ها توانسته اند خود ایده ای نو و متفاوت به فیلم تزریق کنند و نه آنکه از باقیمانده های قسمت اول ماشین ها، استفاده کنند و باعث شوند این قسمت به محصولی تکراری و کهنه تبدیل شود. در این قسمت، تمرکز اصلی داستان از ماشین قرمز مسابقه فیلم قبلی، به شخصیت “متر” ، همان کامیون بارکش فیلم قبلی و دو شخصیت جدید با نام های فین مک میزل و هالی منتقل می شود. مک کوئین، اگرچه اینبار هم در فیلم نقش مهمی بر عهده دارد، اما این فیلم، فیلم او نیست! در حقیقت مهم ترین کاری که مک کوئین در فیلم انجام می دهد یاد آوری ارزش های دوستی به بینندگان از طریق رابطه اش با متر است. شرکت پیکسار معمولا در نشان دادن احساسات در انیمیشن های خود استاد است اما در باره این فیلم، به نطر می آید این احساسات به زور در داخل فیلم تزریق شده است و پیام های اخلاقی همراه با این احساسات، اینبار با کمترین ظرافت ممکنه به بینندگان انتقال داده شده است.
همان طور که در قسمت اول انیمیشن ماشین ها مشاهده کردید، لایتنینگ توانست قهرمان مسابقات اتوموبیل رانی شود و اکنون در این قسمت او دارد خود را برای شرکت در مسابقات اتوموبیل رانی “گرند پریکس” آماده می کند. مسابقه ای جهانی که در سه کشور ایتالیا، انگلستان و ژاپن برگزار می شود. اینبار رقیب او در این مسابقات ماشینی پر سرعت با نام فرانچسکو برنولی (با صدای جان تورترو) است که ادعا دارد سریع ترین ماشین روی کره زمین است! همراه لایتنینگ در این سفر، “متر” است که در حقیقت به عنوان عضوی از تیم پشتیبانی خودرو عمل می کند. یک نوع عمیلیت پلیس بازی همواره در پشت صحنه این مسابقات وجود دارد که البته بعد از مدتی مشخص می شود این مسابقه، به نوعی در مرکز توجه بزرگترین جنایتکاران بین المللی قرار دارد. در همین حین مامور پلیسی با نام فین (یک اتوموبیل استون مارتین) ، که یک جور هایی احساس جیمز باند بودن می کند، به همراه همکارش وارد عمل می شود و به اشتباه تشخیص می دهند که “متر” یک جاسوس آمریکایی است! همین امر باعث می شود که بار مسئولیت متر بر روی شانه های کامیون ساده و روستایی مت بیافتد و اکنون تمام دنیا و دختر فیلم، بر روی شانه های این کامیون است ساده دل است!
حس تازگی و نویی در ماشین ها ۲ به ندرت دیده می شود و عموم قسمت های جذاب فیلم هم توسط کاراکتر ها و بذله گویی های آنان، و نه داستان می باشد. اگرچه خط داستانی فیلم، پهنای آن را به سراسر جهان، از ژاپن، ایتالیا و انگلستان گرفته تا به پاریس و امریکا گسترش می دهد، و مسابقه را در اولویت بعدی خود قرار داده است، اما همین صحنه های هم به جای آنکه برای بیننده هوس انگیز و زیبا به نطر بیاید، بیشتر شبیه چیزی است که برای دیدن ادامه داستان مجبور است تا تحمل اش کند. علاوه بر آن، فیلم با اشاره های مستقیم و زیاد به مجموعه فیلم های جیمز باند و دیگر فیلم های جاسوسی، سعی می کند تا احساس توطئه و جاسوس بازی را به تمام بینندگان خود القا کند. درباره صحنه های اکشن هم که البته تعداد آنها هم در فیلم اصلا کم نیست متاسفانه باید بگویم که عموم آنها بی روح از آب در آمده و به سختی می تواند باعث بالارفتن ضربان قلب تماشاگران شود! کمدی فیلم هم بیشتر کپی برداری از کلیشه های قبلی این گونه فیلم ها و همچنین تکه کلام هایی کوتاه و خنده دار از سوی کاراکتر های فیلم می باشد که البته باید گفت در این مورد هم با بهترین نمونه فیلم های شبیه آن (مانند آستین پاورز) فاصله بسیار دارد.
برخلاف دیگر مشخصه های فیلم، باید گفت کار پیکسار در زمینه سمعی بصری فوق العاده بوده است. ماشین ها به طرزی دوست داشتنی رندر شده و شهر های بزرگ دنیا به شکل با شکوه و زیبایی به نمایش در آمده اند. نسخه سه بعدی آن هم در مجموع خوب است و سعی کرده تا آنجا که ممکن است خود را در حد دو بعدی نگه دارد! کارگردان کهنه کار و با تجربه ماشین ها (جان لستر) با مهارت تمام از نقاط ضعف عموم فیلم های دو بعدی (شامل کدر به نظر رسیدن اجسام در هنگام حرکت و رنگ های کمرنگ و رنگ پریده) دوری کرده . اما باید گفت بعد سوم این فیلم در نسخه سه بعدی، تنها اندکی باعث ایجاد تفاوت بین نسخه دو بعدی و سه بعدی شده است که شاید برای برخی سوال باشد که واقعا چرا برای یک همچین تفاوتی جزعی، کارگردان خود را این همه به دردسر انداخته است؟
بجز پل نیومن، عموم صدا پیشگان فیلم قبلی، به این فیلم نیز باز گشته اند و البته باید هم گفت تنها تعداد کمی از آنها موفق شده اند در سطحی بالاتر از سطح متوسط کار کنند. مثلا درباره صدای اون ویلسون برای کاراکتر لایتنینگ باید گفت متاسفاه او نتوانسته به این کاراکتر، آنطور که باید و شاید شخصیت ببخشد، که البته باید گفت قسمت اول ماشین ها با این مشکل مواجه نبود. در حالی که مایکل کین به خوبی توانسته به یک سوپر جاسوس اتگلیسی شخصیت ببخشد، سوال اصلی است که چرا هیچ کدام از صداپیشگان فیلم قبلی نتوانسته اند آنجور که باید و شاید به این فیلم هم شخصیت ببخشند.
علی رقم آنکه ماشین ها ۲ سعی دارد با طرح چند داستان فرعی و ایده هایی متفاوت (مانند مساله سوخت های فسیلی) خود را سطح بالا نشان دهد اما متاسفانه باید بگویم ماشین ها ۲ از نظر پختگی پیام هایش، به هیچ عنوان در حد و اندازه های محصولات دیگر پیکسار جای نمی گیرد. شاید بتوانیم بگوییم این فیلم بیشتر برای کودکان مناسب است تا بزرگسالان اما متاسفانه برخی صحنه های کند و خسته کننده در فیلم وجود دارد که شاید در حوصله کودکان نیز نگنجد! بزرگسالان هم شاید با تماشای فیلم به دنبال ایده های نو و مبتکرانه نهفته در آن بگردند که باز هم باید بگویم متاسفانه چیزی عایدشان نمی شود. این فیلم مانند داستان اسباب بازی ۳ نیست که تقریبا برای تمامی نسل ها چیزی برای ارائه داشته باشد، این فیلم فقط یک وقت گذرانی ۲ ساعته برای بینندگان است. ارزش اصلی فیلم در کششی است که می تواند برای والدین و کودکان برای «با هم بودن» در سالن سینما ایجاد کند، وگرنه خودش چیزی برای اراده بر روی پرده سینما ندارد!
یاددشات : قبل از نمایش ماشین ها ۲، یک تکه هفت دقیقه ای و کوتاه از فیلم داستان اسباب بازی نمایش داده می شود که مانند نسخه های بلند قبلی این فیلم، فاقد آن جلوه ها و زیبایی های بصری است. علاوه بر آن، زمان کوتاه هفت دقیقه ای آن هم این مجال را به کارگردانش نمی دهد تا بتواند شخصیت پردازی مناسبی برای فیلم کوتاه خود داشته باشد اما خوشبختانه ما باز هم می توانیم صدای صداپیشگان سابق داستان اسباب بازی (تام هنکس، تیم الن و …) را در این فیلم کوتاه هم بشنویم. با تمام این حرف ها بد نیست به شما بگویم، من همین فیلم کوتاه هفت دقیقه ای از داستان اسباب بازی را به کل فیلم ماشین ها (با زمان ۲ ساعته آن) ترجیح می دهم!