پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- عبدالله شهبازی مورخ معاصر در تحلیلی برای پارس نوشت:
آدم وقتی برخی رفتارهای سیاسی روز را می‌بیند، احساس می‌کند عده‌ای دنبال بحران‌سازی هستند به هر بهایی. بعضی از این دوستان را می‌شناسم. انسان‌های شریفی هستند. متعجب می‌شوم که چرا فضای سیاسی روز ایران و منطقه را نمی‌فهمند و به این سادگی «آلت فعل» می‌شوند.
اگر فرض را بر این بگذاریم که، زبانم لال، خدای ناکرده، آقای نتانیاهو در ایران شبکه نفوذی پیچیده‌ای دارد، کمی پیچیده‌تر از نفوذی‌هایی که در بعضی فیلم‌های فارسی دیده‌ایم، دستور می‌دهد این روزها چگونه رفتار کنند؟(عرض کردم «خدای ناکرده»؛ فرض محال که محال نیست.)
منظورم از «پیچیده‌تر از فیلم‌های فارسی» این است که درک‌مان از «نفوذ» را به سطح بعضی سریال‌های جاسوسی بی. بی. سی. که بر حوادث واقعی مبتنی است، مثلاً مینی‌سریال چهار قسمتی «جاسوسان کمبریجی» (۲۰۰۳)، ارتقاء دهیم و فرض کنیم مأمور مو زرد چشم آبی، با پاسپورت جعلی و گریم و لنز چشم و موی رنگ کرده، از خارج وارد نمی‌شود بلکه عده‌ای در همین‌جا چند نسلی است جا خوش کرده‌اند و خود را صاحبخانه‌تر از من و شما می‌دانند.
یک لحظه خود را در این موقعیت فرضی قرار دهیم:
اول
در فضای کنونی ایران و منطقه، نتانیاهو به عوامل بومی‌اش در ایران دستور می‌دهد چه بکنند؟ باید کجای ایران قدرتمند و باثبات کنونی را هدف بگیرند و چه نقشه‌ای را دنبال کنند در عرصه‌های مختلف که بعضاً خیلی هم تخصصی است؛ از امنیت و انسجام داخلی تا اعتماد مردم به نظام یا اقتصاد و فرهنگ و دین و غیره؟
دوم
این عوامل نتانیاهو چگونه رفتار می‌کنند؟ آیا پرچم اسرائیل به دست می‌گیرند و با ریش دوتیغه و فکل و کراوات برای بهم‌ریختن ثبات و امنیت ایران دعوت عام می‌دهند و در خیابان‌ها رژه می‌روند؟ یا طبق روش قدیمی و مرسوم، مثل همه جای تاریخ که خوانده‌ایم یا دیده‌ایم، کاسه داغ‌تر از آش می‌شوند و با شکل و شمایل و لحن و ادبیاتی تحریک می‌کنند که هم تأثیرگذار باشد و هم کسی نتواند آن‌ها را بعنوان «نفوذی» در مظان اتهام و شناسایی قرار دهد.
اصل اول «نفوذ» این است:
باید در حد میزان تأثیرگذاری که بدان نیاز دارید مورد وثوق و اعتماد گروه هدف قرار بگیرید. «اعتماد» هم بزرگ‌ترین سپر حفاظتی برای تأمین امنیت «نفوذ» است و هم مهم‌ترین عامل برای کارآمدی آن.
آدم وقتی برخی رفتارهای سیاسی روز را می‌بیند، احساس می‌کند عده‌ای دنبال بحران‌سازی هستند به هر بهایی. بعضی از این دوستان را می‌شناسم. انسان‌های شریفی هستند. متعجب می‌شوم که چرا فضای سیاسی روز ایران و منطقه را نمی‌فهمند و به این سادگی «آلت فعل» می‌شوند.
اگر فرض را بر این بگذاریم که، زبانم لال، خدای ناکرده، آقای نتانیاهو در ایران شبکه نفوذی پیچیده‌ای دارد، کمی پیچیده‌تر از نفوذی‌هایی که در بعضی فیلم‌های فارسی دیده‌ایم، دستور می‌دهد این روزها چگونه رفتار کنند؟(عرض کردم «خدای ناکرده»؛ فرض محال که محال نیست.)
منظورم از «پیچیده‌تر از فیلم‌های فارسی» این است که درک‌مان از «نفوذ» را به سطح بعضی سریال‌های جاسوسی بی. بی. سی. که بر حوادث واقعی مبتنی است، مثلاً مینی‌سریال چهار قسمتی «جاسوسان کمبریجی» (۲۰۰۳)، ارتقاء دهیم و فرض کنیم مأمور مو زرد چشم آبی، با پاسپورت جعلی و گریم و لنز چشم و موی رنگ کرده، از خارج وارد نمی‌شود بلکه عده‌ای در همین‌جا چند نسلی است جا خوش کرده‌اند و خود را صاحبخانه‌تر از من و شما می‌دانند.
یک لحظه خود را در این موقعیت فرضی قرار دهیم:
اول
در فضای کنونی ایران و منطقه، نتانیاهو به عوامل بومی‌اش در ایران دستور می‌دهد چه بکنند؟ باید کجای ایران قدرتمند و باثبات کنونی را هدف بگیرند و چه نقشه‌ای را دنبال کنند در عرصه‌های مختلف که بعضاً خیلی هم تخصصی است؛ از امنیت و انسجام داخلی تا اعتماد مردم به نظام یا اقتصاد و فرهنگ و دین و غیره؟
دوم
این عوامل نتانیاهو چگونه رفتار می‌کنند؟ آیا پرچم اسرائیل به دست می‌گیرند و با ریش دوتیغه و فکل و کراوات برای بهم‌ریختن ثبات و امنیت ایران دعوت عام می‌دهند و در خیابان‌ها رژه می‌روند؟ یا طبق روش قدیمی و مرسوم، مثل همه جای تاریخ که خوانده‌ایم یا دیده‌ایم، کاسه داغ‌تر از آش می‌شوند و با شکل و شمایل و لحن و ادبیاتی تحریک می‌کنند که هم تأثیرگذار باشد و هم کسی نتواند آن‌ها را بعنوان «نفوذی» در مظان اتهام و شناسایی قرار دهد.
اصل اول «نفوذ» این است:
باید در حد میزان تأثیرگذاری که بدان نیاز دارید مورد وثوق و اعتماد گروه هدف قرار بگیرید. «اعتماد» هم بزرگ‌ترین سپر حفاظتی برای تأمین امنیت «نفوذ» است و هم مهم‌ترین عامل برای کارآمدی آن.