پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Lone Ranger (رنجر تنها)
اسبی تندرو به سرعت نور و ابری از گرد و غبار.با یک دوست به نام «های-یو سیلور»…The Lone Ranger!
او به همراه رفیق سرخ پوست و وفادارش،تونتو،جنگی را برای برپا کردن قانون و
نظم در اوایل شکل گیری غرب رهبری می کنند.تونتو سوارکاری پردل است که
ماسک بر چهره دارد و در دشت زاده شده است.او اکنون با ما به روزهای مهیج
گذشته باز می گردد.تنفگدار تنها دوباره می تازد!
وقتی این واژگان در ابتدای هر برنامه ی رادیویی یا نخستین پخش های تلویزیونی
The Lone Ranger گفته می شدند،تعریف کننده ی تجربه ی شنیدن یا دیدن
آن برنامه ها بودند.با این که آخرین فصل پخش تلویزیونی آن رنگی بود،خاطره
ای که از The Lone Ranger دارم به صورت سیاه و سفید است.همچنین خاطره
های قهرمانی در ذهنم است که دوره اش سپری شده است.او از عصری ساده
تر می آید و تلاش برای «امروزی کردن» آن با شکست مواجه می شود.چرا
که ماهیتی که شخصیت فیلم را تعریف می کند از بین می رود.نسخه ای
از The Lone Ranger که در فیلم گور وربینسکی ارائه می شود،تنها فردی
را به تصویر می کشد که ماسک بر چهره دارد و سوار بر اسبی سپید است
.شخصیت،همان شخصیت به یاد ماندنی نیست که کلیتون مور برای نخستین
بار تلاش کرد به ما نشان دهد.و با این که داستان عموما به منشا پذیرفته
شده ی شخصیت وفادار است،اما تازه در پانزده دقیقه ی آخر که «پیش درآمد
ویلیام تل» با شکوه و جلال تمام وارد فیلم می شود،فیلم اندکی حس The Lone Ranger
را به خود می گیرد.اما خیلی دیر است،خیلی دیر!همچنین وقتی که تنفگدار
(که آرمی همر نقش آن را بازی کرده است) در پایان با صدای بلند می گوید
«های-یو سیلور»،این لحظه ضایع و تباه می شود،چون که حالت مسخره پیدا می کند.
بدون در نظر گرفتن ماهیت میان حال و عادی فیلم و طولانی بودن بیش از حد آن،دلایلی دیگر نیز برای ضعف شدید در میزان هیجان و انتظار در این فیلم وجود دارد.دلیل عمده اش این است که جماعت زیر چهل سال ارتباطی با شخصیت فیلم برقرار نمی کنند.شاید از اواخر دهه ی ۱۹۷۰ و اوایل دهه ی ۱۹۸۰،این فیلم به صورت تلویزیونی نمایش داده نشده باشد.از دید بینندگان جوان این فیلم یک ویژگی بد عمده نیز دارد.این فیلم وسترن است و این روز ها این ژانر محبوبیت ندارد.بینندگانی هم که سن و سال بیشتری دارند ممکن است به خاطر نامش به آن جذب شوند،اما به صورت قابل درکی نسبت به آن شکاک خواهند بود.آن ها دلیلی برای بازگویی داستان نمی بینند و با در نظر گرفتن همه ی موارد،ترجیح می دهند که صبر کنند تا آن را روی ویدئوی خانگی ببینند.وربینسکی یا دیزنی دوست ندارند چنین چیزی را بشنوند،اما خوب حقیقت است.
ممکن است کسی بگوید که دزدان دریایی کارائیب وربینسکی،عمدتا به خاطر حضور جانی دپ به موفقیت رسید و دلایل قانع کننده ای را نیز ارائه دهد.اما برعکس،می توان چنین استدلال کرد که The Lone Ranger به خاطر او با شکست مواجه می شود.تفسیر او از تونتو عجیب غریب و ناخوشایند است.این شخصیت،شخصیت شریف و قهرمانی نیست که جی سیلورهیلز آن را در تلویزیون به نمایش گذاشت.بلکه همان کاپیتان جک است که فقط کفش چرمی سبک پوشیده و صورتش رنگ شده است.و چون نام دپ در فهرست نام بازیگران بیشتر به چشم می آید،تونتو نیز بیشتر توجه مخاطب را به خود جلب می کند.تفنگدار همر بیشتر خسته کننده و تک بعدی است.تا حد زیادی دلیلش این است که او مجبور شده است نقشی را بازی کند که موقعیت های خنده دار را برای شخصیت اصلی فراهم می آورد.گرما و کاریزمایی که در سریال های تلویزیونی او را انسان گونه نمایش می داد،در این فیلم وجود ندارد.در همین حال،رفتار عجیب تونتو نیز در یکی از جزئیات لباسش بیان شده است.او یک پرنده ی مرده را روی سرش دارد و هر از گاهی سعی می کند به آن غذا دهد.
The Lone Ranger،داستان تولد و روزهای آغازین زندگی مرد ماسک دار را تعریف می کند.تونتو،جان راید (The Lone Ranger) را که تنها بازمانده ی یک مخفیگاه است نجات می دهد و تا زمانی که سلامتیش را بازیابد از او پرستاری می کند.زمانی که سالم و سلامت می شود،سوار بر مرکب سپیدش می شود که بعدها او را سیلور می نامد و رهسپار می شود تا کسانی را که برادرش را کشته اند به سزای اعمالشان برساند.قاتلان برادرش دن (جیمز بج دیل) و بقیه ی افراد گروهش هستند.بزهکارترین فرد در این میان،بوچ کاوندیش (ویلیام فیچنر) است،اما او تنها جزئی از یک توطئه ی بزرگ است.جان راید (The Lone Ranger) مورد توجه عاشقانه ی ربکا (روث ویلسون) قرار می گیرد که اواخر عمر برادرش، همسر او بوده است.همچنین،همان گونه که درخور یک فیلم می باشد که در زمان غرب وحشی رخ می دهد،قطار های بسیاری در این فیلم هستند که نقاط اوج مهیجی را به وجود می آورند.
واضح است که وربینسکی هر چیز را که می خواسته درباره ی قوانین فیزیک و تحمل انسان بداند،از تماشای سریال «سریع و خشمگین» (The Fast and the Furious) فهمیده است.جان راید و تونتو شکست ناپذیر به نظر می آیند،و این موضوع به صورت اثرگذاری میزان تنش را محدود می کند.وربینسکی زیادی از بدلکارها استفاده می کند،اما برخلاف دزدان دریایی کارائیب،در این فیلم از این کار جواب خوبی نمی گیرد.یکی از دلایل ضعف کار این است که عدم یکپارچگی های کلامی،در برابر لذت بردن کامل از فیلم مانع ایجاد می کنند.بعضی وقت ها The Lone Ranger می خواهد همان آدم احمق نیمه مسخره ای باشد که در سریال های قدیمی نشان داده شده است.سپس فیلم وارد مرحله ی دلهره آوری می شود.در صحنه ای کاوندیش قلب یکی از قربانی ها را از جا می کند و می خورد.یا در صحنه ای دیگر سوارکارهای آمریکایی سرخپوست ها را با مسلسل قتل عام می کنند.ساختار کلی هم عجیب و غریب است.یک مقدمه،یک بخش پایانی و چند فاصله ی میان پرده حدود شصت سال آینده در فیلم رخ می دهند؛یعنی زمانی که تونتو به شخصیتی فرتوت بدل شده است که در نمایش های سیار جاده ای بازی می کند.
The Lone Rangerاز حس افراط لذت می برد،اما این موضوع اصلا جالب نیست،مگر در بیست دقیقه ی آخر فیلم.نمی توان سرگرم کننده بودن تعقیب و گریز نهایی دور دو قطار در حال حرکت را انکار کرد.«پیش درآمد ویلیام تل» نیز به مهیج بودن آن بسیار کمک می کند.این تنها از بخش فیلم است که در آن به نظر می آید همر دارد نقش The Lone Ranger واقعی را ایفا می کند.به عنوان یک کمدی اکشن وسترن،این فیلم میان فیلم بسیار بد «غرب وحشی وحشی» (The Wild Wild West) و فیلم سرگرم کننده و قوی «ماوریک» (Maverik) قرار می گیرد.وربینسکی با خالی کردن بخش هایی از فیلم از وجود رنگ،فیلم را به سریال تلویزیونی آن گره می زند و بدین ترتیب تقریبا همه چیز را تک رنگ می کند.به هر حال،به نظر می آید که این استعاره ی خوبی برای فیلمی باشد که حساسیتی به صداهای موسیقایی مختلف ندارد و هزینه ی گزافی روی آن شده است.The Lone Ranger همچنان در خاطر طرفدارهای آن به تازیدن ادامه می دهد،اما احتمالا این آخرین باری است که او در یک فیلم سینمایی بزرگ می تازد.