پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Breakfast Club (کلاب صبحانه) به قلم راجر ایبرت
کلاب صبحانه» با یک داستان کلاسیک شناخته شده شروع می شود؛ شما گروهی از آدم ها را در یک اتاق تنها می گذارید،
از آن ها می‌خواهید حرف بزنند و سرانجام به مبادله ی حقایقی در مورد خود می پردازند، که باعث می شود به طرز نگرش جدیدی برسند. قبلا این داستان توسط ویلیام سارویان و یوگن اونیل مطرح شده بود، با این تفاوت که آن ها از سالن مشروب فروشی و چند آدم مست برای خلق داستانشان استفاده کرده بودند، اما «کلاب صبحانه» از کتاب خانه ی مدرسه و پنچ نوجوان برای شکل گیری ماجرا استفاده می کند.
فیلم در یک روز شنبه اتفاق می افتد. برای پنج دانش آموز که هر کدام به نحوی قوانین مدرسه را زیر پا گذاشته اند، نوع خاصی از توقیف در نظر گرفته شده است؛ تمام طول روز از ساعت ۸ صبح تا ۴ بعد از ظهر در کتابخانه مدرسه. آن ها در یک زمان در مدرسه حاضر می شوند و عبارت اند از: یک فرد گستاخ و متکبر (جود نلسون)، یک فرد عصبی و پریشان (الی شیدی) که خودش را پشت مو ها و لباس هایش پنهان می کند، یک ورزشکار (املیو استیوز)، یک نابغه ی درسی (آنتونی مایکل هال) و ملکه ی زیبایی مدرسه (مولی رینگوالد).
در ابتدا آن ها هیچ نقطه ی اشترکی با هم ندارند و تمایلی هم به داشتن آن از خود نشان نمی دهند و همانند سایر نوجوانان که به هیچ چیزی غیر از نظرات خودشان اهمیتی نمی دهند رفتار می کنند و حتی در مورد یکدیگر کنجکاو هم نیستند. اما به مرور زمان، بودن در کتابخانه کسل کننده می شود و زمان به سختی می گذرد، در نتیجه پسر عصیان گر گروه، شروع به اذیت کردن یکی از دختر ها می کند که این کار باعث شروع بحث میان آن ها می شود.
هیچ کدام از حوادثی که در فیلم اتفاق می افتند، به آن شکل غیر منتظره نیستند؛ حقایقی که مطرح می شوند، کم و بیش قابل پیش بینی اند و همچنین، ما با افرادی غیر عادی روبه رو نیستیم. برای مثال، فهمیدن این که پدر فرد ورزشکار، انسانی کمال گراست و از فرزندش انتظاراتی بلند پروازانه دارد و یا فهمیدن این که پدر و مادر ملکه ی زیبایی مدرسه، برای او تمام امکانات را فراهم می کنند ولی محبت شان را از او دریغ می کنند، چیز عجیبی نیست؛ اما «کلاب صبحانه» به یک اتفاق تکان دهنده نیاز ندارد، بلکه فیلمی است در مورد ۵ نوجوان که به مرور زمان به هم نشینی با یکدیگر مشتاق می شوند و فیلم به شکل شگفت آوری، در این زمینه موفق است.
فیلم توسط جان هیوز نوشته و کارگردانی شده است، کسی
که سال گذشته فیلم «شانزده شمع/Sixteen Candles» را
به روی پرده ی سینما برد. هر دو فیلم تلاش صادقانه ای برای
به تصویر کشیدن نوجوانی که به حقیقت نزدیک باشد، انجام
داده اند و حتی جان هیوز از دو تا از بازیگر های فیلم قبلی‌اش
(هال و رینگوالد) در این فیلم نیز استفاده کرده است، و این در
حالی است که امروزه اکثر فیلم های هالیوودی که در این ژانر
ساخته می شوند، فقط شامل صحنه های مبتذل و یا خاطرات
نوستالژیکی از دهه‌ی ۵۰ می باشند.
عملکرد بازیگر ها چشمگیر است. علاوه بر رینگوالد و هال
که در فیلم قبلی جان هیوز نقش آفرینی کرده اند، حضور شیدی
از فیلم «بازی های جنگی/War Games» و استیوز از فیلم
«شرخر/Repo Man»، گروهی از بازیگران قوی را به وجود آورده
اند. نلسون هم اگرچه نسبت به سایر بازیگران گمنام تر است
اما شخصیت او بخش مهمی از فیلم را تشکیل می دهد،
چرا که بی پروایی اوست که سکوت را می شکند و ماجرا
ها را به وجود می آورد.
تنها ضعفی که در فیلم نامه جان هیوز وجود دارد مربوط به
شخصیت های بزرگسال فیلم است؛ معلم که دارای شخصیتی
تک بعدی است و حضور سرایدار با بیان چند جمله ی فلسفی که چندان هم لازم نیست.