پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Bling Ring (حلقه جواهر)
The Bling Ring/حلقه جواهر” (نام گروهی متشکل از هفت نوجوان و جوان
که در سال های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ خانه تعدادی از بازیگران هالیوودی را سرقت
کردند) سوفیا کاپولا کند و کاوی در فرهنگ شهرت (سلبریتی،در آمریکا به
افراد مشهور اعم از بازیگران،خوانندگان،ورزشکاران،مدل ها و افرادی از این
دست گفته می شود که حضورشان در اجتماع و زندگی خصوصیشان مورد
توجه عموم بوده و الگو برداری های زیادی از آن ها انجام می شود) در آمریکا
است که تماشای آن تجربه ای ناخوشایند و تا حدودی ناگوار است.مشکل
فیلم نمایش جنبه های منفی توجه وسواس گونه آمریکایی ها به افراد مشهور
نیست،مشکل فیلم نحوه ارائه آن است.شخصیت های فیلم کم عمق و
یک بعدی اند و با اینکه ممکن است بعضی بر این عقیده باشند که این امر
تعمدی بوده و نکته فیلم دقیقا همین است،اما فیلم با این روند از رقم زدن
تجربه ای جذاب در زمان ۹۰ دقیقه ای خود باز مانده است.گذراندن زمان
با این شخصیت های نفرت انگیز و خود شیفته که کوچک ترین جنبه دوست
داشتنی ای در خود ندارند واقعا مشکل است.نکته ناراحت کننده این است
که اگر چه کاپولا افرادی را به تصویر کشیده که گویی زاده تخیل فیلم نامه
نویس هستند اما در واقع این افراد بر اساس شخصیت هایی واقعی شکل
گرفته اند (حوادث فیلم واقعا در سال های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ اتفاق افتاده اند
) و از طرفی قضاوت این که کدام یک از دو گروه شخصیت های فیلم خام
تر و زننده ترند کار سختی است:مجرمان یا قربانیان.
داستان روی پنج شخصیت نوجوان تمرکز می کند:چهار دختر و یک پسر همجنس
گرا.این پنج نفر گروه حلقه جواهر را تشکیل می دهند.رهبر گروه،ربکا (کیتی
چانگ) دختری خون سرد و خوش لباس است که وسواس زیادی در مورد
برند دارد.او با مارک (ایزریل بروسارد) که پسری تک و تنها است دوست
می شود و بعد از جذب او بعضی دیگر از دوستانش را وارد ماجرا می کند؛دختر مو طلایی جذاب،کلویی (کلیر جولین) و خواهران نیکی (اما واتسن) و سم (تایسا فارمیگا،خواهر کوچک تر ورا فارمیگا).آن ها با بررسی روزنامه ها و جستجو در اینترنت متوجه زمان خروج افراد مشهور (مثل پاریس هیلتن،میراندا کر،لیندزی لوهن و …) و مورد توجه پاپاراتزی ها (خبرنگارانی سمج و جنجالی که معمولا به قصد جمع آوری اطلاعات خصوصی و عکس برداری به تعقیب افراد مشهور می پردازند) از شهر می شوند و بعد به خانه های خالی آن ها رفته و آن جا زمان می گذرانند،مواد مصرف می کنند و پول نقد و چیزهای زیبا می دزدند.آن ها این کار را بارها و در کمال تعجب برای مدتی طولانی انجام می دهند تا این که بالاخره یکی از آن ها بد شانسی آورده و تصویرش در یک از دوربین های امنیتی ضبط می شود،بعد از بازداشت او طولی نمی کشد که سایرین هم در دام می افتند.
می توان در مورد ارزش فیلم از دیدگاه جامعه شناختی بحث کرد.فیلم موفق شده نشان دهد که وسواس به آدم های مشهور و علاقه به یک شبه پول دار شدن می تواند انسان را تا چه حد در پوچی فرو ببرد.پسران و دختران حاضر در فیلم از وجدان خالی شده اند و تنها مشغله شان داشته های مادی است.انتخاب فرد مشهور مورد علاقه از سوی آن ها به عنوان قربانی بیان گر دیدگاه های آن ها نسبت به زندگی است.آن ها دسترسی به ثروت دیگران را حق خود می دانند.آن ها تبهکاران خیلی باهوشی هم نیستند،این که تا مدت زیادی گرفتار نمی شوند بیش تر مرهون خوش شانسی محض و غفلت آن ها نسبت به نشانه هایی است که باقی می گذارند!
فیلم در ارائه تصویر این فرهنگ عجیب و مضحک موفق بوده اما شخصیت ها قانع کننده نیستند و پاشنه آشیل فیلم هم همینجا است.فیلم موفق نشده از قطع ارتباط مخاطب با این شخصیت های غیر جذاب جلوگیری کند،اتفاقی که ممکن است در این دست فیلم ها با شخصیت های منفی و نفرت انگیز بیفتد.در مورد چنین شخصیت هایی فیلم های قوی هم ساخته شده اند که یک نمونه بارز آن شاهکار پدر سوفیا کاپولا،”The Godfather/پدر خوانده” است.کورلئونه ها ظالم و خشن اما در عین حال جذاب بودند.اگر چه مقایسه این دو فیلم غیر منصفانه است اما سوفیا موفق نشده حتی یکی از پنج شخصیت اصلی فیلم را از آن حالت کاریکاتور گونه نجات دهد.مقایسه فیلم با “Spring Breakers/تعطیلات بهاری” هارمونی کورین مقایسه مناسب تری است،فیلمی که آن هم به جنبه خطرناک بی وجدانی و بی خیالی جوانان امروزی پرداخته،اما این کار را با قدرت و انرژی و تلخی بیش تری انجام داده است.
مشکل دیگر فیلم تکراری شدن آن است.فیلم بعد از این که همه قطعات را سر جایشان قرار می دهد،حدود نیمی از زمان خود را صرف نمایش حالت های مختلف فعالیتی مشخص می کند:دو یا تعداد بیش تری از اعضای گروه به اقامت گاه گرم و نرم یکی از این افراد مشهور خود شیفته وارد شده،مدتی تفریح می کنند و دست آخر هم با دزدیدن وسایل و پول آن جا را ترک می کنند.تاثیر گذارترین این دزدی ها از لحاظ بصری مرهون حسن انتخاب فیلم سازان است.در این صحنه نمایی دور از خانه ای تقریبا تمام شیشه ای می بینیم که به ما امکان مشاهده حرکت شخصیت ها بین اتاق ها در حین انجام دزدی را می دهد.می توان گفت این سکانس روی فاصله بین شخصیت ها و بینندگان تاکید می کند.گویی بینندگان محققانی هستند که در آزمایشگاه مخصوص (خانه شیشه ای شبیه به مزرعه مورچه است که با استفاده از آن محققان زندگی حشرات را از مقطع عرضی بررسی می کنند) در حال مشاهده حشراتی هستند که به کار همیشگی شان مشغول هستند.
پنج بازیگر اصلی فیلم از جمله اما واتسن،تصویر انسان های به شدت سطحی را به خوبی ارائه داده اند.به جز واتسن که به لطف بازی در سری فیلم های “Harry Potter/هری پاتر” بازیگری مجرب به حساب می آید بقیه بازیگرانی تازه وارد یا کم تجربه هستند که عناوین زیادی در کارنامه شان به چشم نمی خورد.با در نظر گرفتن این نکته می توان گفت ثبات موجود در شخصیت ها مثال زدنی است.کاپولا معمولا در گرفتن بازی های به یاد ماندنی از بازیگران موفق بوده است،اما مشکل “The Bling Ring/حلقه جواهر” نه بازیگران آن بلکه شخصیت ها هستند.
نمی توان گفت “The Bling Ring/حلقه جواهر” فیلمی بی اساس و بی هدف است اما از طرفی نمی توان آن را فیلمی کاملا موفق دانست.تلاش کاپولا برای محکوم کردن شیوه زندگی شخصیت ها با روشی منفصل و صرفا مشاهده ای کار کرد نداشته است.فیلم در بعضی مقاطع تمرکز لازم را ندارد و بیننده شاید بدش نیاید قبل از این که کار کاپولا با شخصیت ها تمام شود از آن ها خداحافظی کرده و سالن را ترک کند.