پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Ted 2 (تد ۲)
«تد»(Ted) اصلی، کمدی بی چاک و دهنی بود که تاحد زیادی به خاطر تازه بودن حرکاتش جواب داد.
به طور کلی عروسکهای خرسی، حتی در آن شرایط نادری که حرف میزنند، معمولاً فحش نمیدهند، حشیش نمیکشند و پانتومیم س*ک*سی بازی نمیکنند. موقع اکران، فیلم قبلی بیشتر شبیه فیلمهای یک بار مصرف میآمد و شاید بهتر بود به همین شکل هم رها شود. دنباله این فیلم از آن جهت ناامید کننده است که هیچ چیز جدیدی رو نمیکند. تد (با صدای کارگردان و یکی از فیلمنامه نویسها سث مک فارلین) اصولاً فرق چندانی با فیلم اول ندارد و اثر جدید هم فرق زیادی با قبلی ندارد. فیلم کورمال کورمال داستان لنگ و لوک خود را جلو میبرد و اگرچه برخی شوخیهای مک فارلین خندهدار هستند، اما به راحتی می توان نادیدهشان گرفت.
فیلم یک بار دیگر با لحن دلنشین راوی، پاتریک استیوارت (یکی از سه پرسوناژ «پیشتازان فضا»( Star Trek) که دراین فیلم حضور دارند- دو تن دیگر مایکل دورن و نانا ویزیتور هستند)، شروع میشود و او چیزهایی میگوید که از کسی با شأن و موقعیت او انتظار نمیرود. صحنه اول ازدواج تد با تامی لین (جسیکا بارث) را نشان میدهد. ساقدوش تد، جان (مارک والبرگ)، ناراحت است چون همسرش، لوری، ترکش کرده است. بعد از این مقدمه، ماجرا یک سال جلو میرود. ازدواج یک خرس و انسان خیلی خوب پیش نمیرود و تد فکر میکند که بچه دار شدن میتواند راه حل خوبی باشد. وقتی که مشخص میشود که تلقیح مصنوعی نمیتواند موثر باشد، تامی و تد سراغ گزینه فرزند خواندگی میروند. این منجر به صدور یک رای قانونی میشود مبنی بر این که تد صلاحیت پذیرش فرزند را ندارد چون او «دارایی» است و نه شخص. تد و جان وکالت خود را به یک وکیل بی تجربه به نام «سام(انتا) ال جکسون» (آماندا سیفرید) میسپارند و تصمیم میگیرند از حقوق شهروندی تد در دادگاه دفاع کنند.
شاید دور از انصاف باشد اگر بگویم که «تد ۲»(Ted 2) خنده دار نیست. اگرچه اغلب از روند آهسته داستان کسل میشدم، اما هر از گاهی خنده روی لبانم نقش میبست. مک فارلین از رویکرد «شوخی اشباع»، که ابتکار زاکر-آبرامز-زاکر {«هواپیما»(Airplane)، «سلاح برهنه»(The Naked Gun)}، استفاده کرده است. در این محیط، بیننده با شوخیهای بسیار زیاد بمباران میشود که حتی یک نرخ موفقیت ۵۰ درصدی میتواند خوب باشد (به نظر من درصد موفقیت «تد ۲» خیلی پایین تر از این حرفها است). در فیلم چند کامئوی خنده دار وجود دارد- چشمکهای جی لنو تکند و لیام نیسون به طرز شیرینی عجیب و غریب است. (با این حال، حضور تام برادی و مورگان فریمن جواب نداده است). در فیلم ادای دین دوست داشتنی و کوچکی به «پارک ژوراسیک»(Jurassic Park) شده است. مایکل دورن، که نقش کلینگون وُرف را در چند فیلم «پیشتازان فضا» بازی کرده است هنگام رفتن به کمپانی کمیک-کان لباس ورف را میپوشد. و یک خط هم در مورد چشمان آماندا سیفرید وجود دارد که این جا آن را لو نمیدهم.
باریک بینی هرگز جزء ویژگیهای مک فارلین نبوده و رویکرد پتکی او در خصوص حقوق شهروندی فقط فاقد یک تابلوی نئونی چشمک زن با عنوان «تمثیل!» است. بدبینی عمدی در دیالوگها باعث میشود که متوجه نشویم آیا مک فارلین دارد از برابری دفاع میکند یا یا آن را مسخره میکند. شاید قرار بوده هر دو انجام شوند اما به هرحال هیچ کدام در نیامدهاند. هر وقت «تد۲» سراغ یک قیاس تاریخی میرود، همه چیز را به بیننده واگذار میکند تا ربطش را پیدا کند.
کشش بین مارک والبرگ و تد در مقایسه با فیلم اول کمتر مشهود است.
شاید به این خاطر است که «تد» درباره رابطه بین انسان و اسباب بازی
بود، در حالی که این رابطه در «تد ۲» به یک جنبه غیرمستقیم تبدیل شده
است. در واقع، شخصیت جان به قدری غیرضروری است که میشد او را با
هر کسی که می‌خواهد با یک خرس کامپیوتری شوخی کند عوض کرد.
آماندا سیفرید تازه وارد جنبه س*ک*سی، که با رفتن میلا کونیس (که
به خاطر حاملگی پروژه را ترک کرده است) حذف شده بود، را به فیلم
برگردانده است. سیفرید توانسته با دینامیک خوب و بد شخصیتش کار
قابل اعتمادی را ارائه دهد: یعنی یک وکیل شیرین و معصوم که اولین
واژهای که از دهانش در میآید f*ck است و پابرهنه روی میزش میرود.
در عین حال، جسیکا بارث و جیووانی ریبیسی فقط روی اعصاب هستند (شاید عمدی است).
دنبالههای کمدی تقریباً هرگز به خوبی فیلم اول نمیشوند و «تد ۲»
نیز از این قاعده مستثنی نیست. با این حال، هنوز میشود به این فیلم
خندید اما مک فارلین تاکنون نتوانسته است توانایی خود در حفظ یک روند
خنده دار مستمر در یک فیلم را نشان دهد. فیلمنامه تنها مشکل فیلم
نیست. به نظر میرسد که فیلم بعضی اوقات خیلی پاستوریزه میشود.
کلینیک اهدای اسپرم روی چیزهای حال بهم زن استوار است. و جالبتر
این که کار زیادی روی صحنه مربوط به کمیک کان نشده است. «تد ۲»
آن قدر خنده دار است که بشود آن را در قالب یک برنامه شبانه از یک
شبکه کابلی تماشا کرد. اما فیلمهای اکران تابستان به چیزی به مراتب
بیشتر از آن چه این دنباله نخ نما نشان میدهد نیاز دارند.