نقد و بررسی فیلم Straight Outta Compton (بچه‌ی ناف کامپتون)

نقد و بررسی فیلم Straight Outta Compton (بچه‌ی ناف کامپتون)Reviewed by محمدرضا on Aug 20Rating: ۵.۰نقد و بررسی فیلم Straight Outta Compton (بچه‌ی ناف کامپتون)نقد و بررسی فیلم Straight Outta Compton (بچه‌ی ناف کامپتون) تعداد فیلمهای زندگینامهای ساخته شده درباره گروههای موسیقی که اعضایش همگی در یک سطح هستند

User Rating: Be the first one !

نقد و بررسی فیلم Straight Outta Compton (بچه‌ی ناف کامپتون)

تعداد فیلمهای زندگینامهای ساخته شده درباره گروههای موسیقی که اعضایش همگی در یک سطح هستند

به مراتب کمتر از فیلمهایی است که درباره هنرمندان انفرادی ساخته شدهاند و این امر دلیل خوبی هم دارد: کافی است سعی کنید که عدالت را درباره نحوه به شهرت رسیدن تنها سه شخصیت، به خصوص وقتی که بعد از مدتی هر یک از آنها مسیر متفاوتی را انتخاب کردهاند رعایت کنید، در این صورت میبینید که زمان کافی برای پروراندن این ستارهها در قالب کاراکترهای انسانی نخواهید داشت. به این ترتیب فیلم «بچه‌ی ناف کامپتون»(Straight Outta Compton) که درباره فعالیت گروه خرده پای N.W.A است به یک فیلم زندگینامهای تبدیل م شود و بیش از دو ساعت بیننده را بدون این که حتی کوچکترین اشارهای به شاخه های رقیب هیپ هاپ (از خشم به جای پابلیک اِنِمی تا حال و هوای خوش دِ لاسول) که باعث میشدند صدای خشمناک N.W.A برای بسیاری از انسانها ناراحت کننده بشود سرگرم میکند.

این فیلم که توسط اعضای سابق N.W.A. یعنی آیس کیوب و دکتر Dre تولید شده و توسط اف گَری گِری، که کارش را با کارگردانی ویدئویی از آیس کیوب شروع کرد و در ادامه فیلم کمدی «جمعه»( Friday) را ساخت، کارگردانی شده است در واقع پرترهای است که سعی میکند ایرادات کارهایی که در زمان خود بحثهایی به مراتب بیشتر از آنچه اینجا میبینیم به راه انداخته بودند را ماست مالی کند. اما اگر فیلم بسیاری از زشت ترین رفتارها را به دوش بازیگران جانبی (مانند سوج نایت بدنام با بازی آر مارکوس تیلر) میاندازد، در واقع سعی میکند ماموریت خود را به انجام برساند، و به داستان گروهی که اثراتش هنوز هم احساس می شود جان ببخشد.

بیشترین موفقیت «بچه‌ی ناف کامپتون» مرهون نمایش واقعیتهای زندگی انسانی در قالب نوعی از موسیقی است که به محض ورود به بازار منجر به شکل گیری کاریکاتورهای رسانهای و واکنشهای عصبی از جانب گروههای محافظه کار و دولتی شد. (البته نیازی به گفتن نیست که این گروه گاهی اوقات هم تلاشی برای رفع این اعتراضات نمیکرد). بازیگران نقشهای کیوب و Dre که حالا کلی مشهور شده‌اند دو پسر نوجوان به نام های اوشی جکسون جونیور و کوری هاوکینز هستند که سعی میکنند نقششان را به بهترین نحو ایفا کنند. فیلمنامه با برخی از مقالات نوشته شده درباره این که چگونه این دو با یک دلال مواد مخدر به نام ایزی ایی (جکسون میچل) همکاری کردند تناقض دارد: در فیلم Dre سعی میکند از او به عنوان منبع سرمایه استفاده کند. بعد از این که خوانندههایی که برای خواندن ترانههای کیوب استخدام شده بودند انصراف میدهند، ایی برای خواندن آنها ترغیب میشود- و جالب این که به طرز خنده داری این کار را انجام میدهد تا این که Dre چند راهنمایی به او میکند.

آهنگ «Boys-n-the-Hood» که یه آهنگ محلی است توجه یک مدیر سفید پوست، جری هلر (پل جیاماتی) را جلب میکند.او به آن هامیگوید «می تونم قول یک نمایش مجاز رو بهتون بدم» و بعد گروه را با شرکت Priority Records آشنا میکند که آلبوم پرفروش «بچه‌ی ناف کامپتون» را راهب بازار میکند. اما سعی میکند تا در کمپانی Ruthless Records ایزی ایی نیز شریک شود و گرچه فیلم در ارائه جزئیاتی کمکی نمیکند، اما او به جز به ایی به بقیه اعضای گروه کمتر از حقشان پول میدهد. این باعث جدا شدن کیوب، که مجبور است به مردم یاداوری کند که بیشتر ترانهها را او نوشته است و نتوانسته سهم خود را بگیرد، میشود؛ بعد از مدت کوتاهی Dre نیز به راه خود می رود و به همراه نایت کمپانی Death Row Records را تاسیس میکند.

البته قبل از تجزیه گروه، F— tha Police، سرودی که باعث وحشت در آمریکا شد ولی در این فیلم عالی ترسیم شده است را داریم. این سرود بعد از نمایش چند صحنه که در آن پلیسهای نژادپرست و خشن رپرها و همسایگانشان را بدون هیچ دلیلی تحقیر میکنند توسط کیوب سروده شد. بعد از این گروه یاد می گیرد که چطور از اعتراض مردم و آزارهای پلیس برای ساخت ترانههای بیشتر استفاده کند.

در حالی که فیلم صحنههای عاشقانه پشت ساخت این آهنگ را نشان میدهد،

اما اصلاً چیزی درباره نگرانی های افرادی که ادعا میکردند ترانههای دیگر این

گروه از جرم و جنابت حمایت و آن را تحسین میکردند دیده نمیشود. و حتی

کمترین توجهی به اعتراضات مربوط به حس تنفر از زنان در ترانههایشان نکرده

است: زنان در این فیلم به هیچ انگاشته شدهاند. تنها بعد از چند صحنه نمایش

آنها در قالب دوست دختر یا همسر به آنها افتخار داده میشود تا صحبت کنند،

آن هم در حد دو سه خط دیالوگ که نشان دهد آنها موجودات حساسی هستند.

در یک صحنه زننده، قهرمانان خشن ما پایان یک نمایش کمیک را با بالا انداختن

زنی نیمه لخت در راهروی یک هتل و قفل کردن درب به روی او جشن میگیرند.

به دو عضو دیگر N.W.A. دجی یلا و ام سی رن توجه کمی شده است (به طوری

که یلا با بازی نیل براون جونیور تنها در چند صحنه به مدت کوتاهی دیده میشود).

اما در مقایسه با نایت که به عنوان رئیس Death Row زندگی اعیانی داشت در

حالی که هنرمندانی مانند توپاک شاکور و اسنوپ داگ و دیگران او را میلیونر کرده

بودند، این دو برای کل ماجرا اهمیت کمتری دارند. هر دو شخصیت هلر سفید پوست

و نایت سیاه پوست به منظور ارائه یگ حقیقت و شاید با نیات موجهی وارد داستان

می شوند. اما هر دوی اینها انسان های خطرناکی هستند- بنابراین در مورد نایت

بازیگران باید مواظب باشند حتی اگر پول زیادی برای بازی نقش او به آنها پیشنهاد

شود. نگران نباشید: بعد از پایان داستان «کامپتون» داستانهای زیاد دیگری باید ساخته شوند.

About writer

Check Also

ماتریکس 2021

نقدی بر «رستاخیزهای ماتریکس» :خانم واچوفسکی؛ کاش یک ماتریکس را برای ما باقی می‌گذاشتید!

نقدی بر «رستاخیزهای ماتریکس» :خانم واچوفسکی؛ کاش یک ماتریکس را برای ما باقی می‌گذاشتید! از …