پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم St. Vincent (سنت وینسنت)
شما سندرم پیرمرد ترشرو صدایش کنید. در سالهای اخیر، شاهد موجی از فیلمهایی بودهایم که به رابطه
بین پیرمردهای عبوس و بچهها پرداختهاند. از «بابا نوئل بد/Bad Santa» گرفته تا «بابا بزرگ بد/Bad Grandpa» همه و همه درباره بزرگترهایی که از کوچکترها درس زندگی میگیرند و برعکس هستند. «سنت وینسنت/St. Vincent» هم از این نظر چندان سنت شکن نیست، گرچه نویسنده و کارگردان این اثر، تئودور ملفی، به خاطر ایجاد ریشههای دراماتیک با عناصر تراژیک در خاک حاصلخیز کمدی شایسته تقدیر است. اگرچه فیلم لزوماً پایان احمقانهای ندارد، ولی تا دلتان بخواهد از پیرنگهای بی ربط پر شده است. در لابه لای این پیرنگها نیز لحظات خندهدار عجیب و غریبی که فقط ایفایشان از عهده بیل موری ساخته است دیده میشوند.
موری، با ایفای مجموعهای از شخصیتهای عجیب و غریب در کارنامه شغلیاش، در سالهای اخیر روز به روز بیشتر به سمت نقشهای خاص تر پیش رفته است. وینسنت نیز از این قاعده مستثنی نیست. وینسنت به عنوان مردی جامعه گریز، آن هم از نوع حادترین، به همراه گربهاش، فلیکس، (که به گربه سفیدی که توسط شخصیت بلوفلد در برخی فیلمهای جیمز باند (با بازی شون کانری) نوازش می شد شبیه است) زندگی میکند. ورود مادری مطلقه، مگی (با بازی ملیسا مک کارتی)، و پسر دبستانی اش، اولیور (با بازی جیدن لیبرهر)، به خانه کناری وینسنت گوشه دنج او را به هم میریزد. وینست غیر از فاحشهای که مرتب به او سر میزند، داکا (با بازی نائومی واتس)، به فرد دیگری اجازه نمیدهد که قداست خانه یا زندگیاش را نقض کند. تا اینکه یک روز اولیور پشت در خانهاش سبز میشود و جایی را میخواهد تا آمدن مادرش از سر کار به خانه آنجا بپلکد. وینسنت که شدیداً پول لازم است این را فرصت خوبی برای به دست آوردن کمی پول مفت بچه داری می یابد. وقتی که هنگام عصر مگی دنبال اولیور میآید، او پیشنهاد نگهداری روزانه از پسرک را به مادرش می دهد. اما نگهداری از اولیور به معنای مراقبت از او و کمک به انجام تکالیفش نیست، بلکه شامل رفتن به بارها، کلوپهای استریپ تیز، مسابقات اتومبیل رانی و آسایشگاه سالمندان، جایی که همسر آلزایمری وینسنت آخرین روزهای عمرش را در آن سپری میکند، است.
موری در این نقش فوق العاده است- در واقع او آن قدر خوب است که فرد ممکن است به درستی بپرسد که چند درصد از شخصیت واقعی بازیگر در وینسنت رسوخ کرده است. رابطه او با جیدن لیبرهر به نظر واقعی میآید- در تعامل بین این دو حُسنی وجود دارد که اغلب در فیلمهای اینچنینی دیده نمیشود. در شروع فیلم، وینسنت اولیور را دوست ندارد، او را به چشم آفتی ناخواسته مینگرد که باید به خاطر دریافت پول تحمل شود. به مرور زمان، نوعی تعلق خاطر دم میکشد اما این حس جدیتر از چیزی است که اغلب در فیلمهای هالیوودی میبینیم. لیبرهر اولین نقش خود را در ۱۱ سالگی بازی کرده است، درنتیجه هیچ یک از ناشی گریهایی که در بازیگران خردسال دیده میشود در بازی او وجود ندارند. او یک استعداد طبیعی است که بازی اش ارزش تماشا کردن دارد.
بینندگان «سنت وینسنت» سوار بر رولر کوستری عاطفی خواهند شد، اما این
مولفه، مخرج مشترک اکثر فیلمهای اخیر موری است. وقتی که فیلمنامه خواهان
این مولفه میشود، او همچنان میتواند شوخی کند (ممکن است از قدرت بداهه
گویی او در این فیلم متحیر شوید)، اما عناصر فیلم از او میخواهند تا به عمق
دراماتیک کار، که اغلب از او خواسته نمی شود آن را رو کند، آب ببندد. صحنه
های عرصه بازی همسر بیمار وینسنت مخربترین صحنههای فیلم هستند.
از آلزایمر میتوان به عنوان روش سخیفی برای تزریق ملودارم در فیلمی که
به مولفه تراژدی نیاز دارد استفاده کرد، اما فیلمنامه مِلفی و بازی موری اثر
ماهرانه‌ای به بار آوردهاند. این یک عنصر نامربوط نیست؛ بلکه در عوض به
توضیح جنبههای شخصیت وینسنت کمک میکند. وقتی متوجه میشویم که
چه اتفاقی در فیلم دارد میافتد، ناگهان هر چیز دیگری درباره این شخصیت
در جای خودش قرار میگیرد.
رابطه بین وینسنت و اولیور در کانون فیلم «سنت وینسنت» قرار دارد و
پیچیدگیاش در لحظه لحظه فیلم نمود دارد. برخی پیرنگها، مانند رابطه
وینسنت با داکا و موضوعات مربوط به حضانت اولیور، ناقص هستند و
نمیتوانند چیزی اساسی تر از رنگ پس زمینه ارائه دهند. خوشبختانه
فیلم به چیزی فراتر از بازی موری و لیبرهر برای حفظ توجه بیننده
نیاز ندارد. «سنت وینسنت» ممکن است از فیلمهایی مانند «بابا
نوئل بد» مهربان تر و نرم تر باشد، اما در آن به اندازه کافی رفتار
نامناسب و اصطکاک کمدی برای تأمین سوخت یک فیلم ۱۰۳ دقیقهای وجود دارد.