نقد فیلم شین ( Shane )

Related Articles

اگر حجاب و نماز خوبه! پس چرا برخی از آدم های مشهور کشورمون مثل بازیگران و ورزشکاران نماز نمی خوانند و خودشون و اعضای خانواده شون حجاب لازم رو ندارند ؟

دی ۲۷, ۱۴۰۱

معرفی برگزیدگان سیزدهمین جشنواره عمار

دی ۲۲, ۱۴۰۱

داوران فصل سوم «عصرجدید» معرفی شدند

اسفند ۴, ۱۴۰۰

نقد فیلم شین ( Shane )

جو به همراه خانواده اش قصد دارند زندگی آرامی را در وایومینگ آغاز نمایند اما با مزاحمت های فردی به نام رایکر مواجه می شوند.

در این بین با ورود یک هفت تیرکش به نام شین اوضاع تغییر می کند و…

کارگردان:

جرج استیونز (George Stevens) : کارگردان، تهیه کننده، مدیر فیلمبرداری و فیلمنامه

نویس آمریکایی بود که بین سال‌های ۱۹۱۵ تا ۱۹۷۰ میلادی فعالیت می‌کرد. از میان آثار او

می توان به فیلم چرخش زمان(۱۹۳۶)، مکانی در آفتاب(۱۹۵۱) اشاره کرد که برنده ۶

جایزه اسکار از جمله اسکار بهترین کارگردان، فیلم شین (۱۹۵۳) که نامزد جایزه اسکار

بود، غول (۱۹۵۶) که برنده جایزه اسکار بهترین کارگردان شد و خاطرات آنه فرانک (۱۹۵۹)

 که نامزد جایزه اسکار بهترین کارگردان شد، اشاره کرد.

استیونز در تاریخ ۱۸ دسامبر سال ۱۹۰۴ در اوکلند، کالیفرنیا به دنیا آمد. پدر و مادرش هر

دو بازیگر بودند. عمویش، اشتون استیونز نیز یک منتقد تئاتر و بود. یکی از بردارانش نیز به

نام اشتون نویسنده می باشد. او کار بر روی استیج را از والدینش یاد گرفت و با تورهای

آنان همراه بود و همان جا نیز کار می کرد. فعالیت وی در دنیای سینما به عنوان فیلم

بردار بود و در بسیاری از فیلم های لورل و هاردی نظیر فیلم جغدهای شب(۱۹۳۰) در

نقش فیلم بردار حاضر بود. اولین فیلمی که وی در آن کوئن و کلی به دردسر می افتند

(۱۹۳۳) بود که آخرین فیلم این مجموعه کمدی نیر می باشد. اما تجربه کارگردانی فیلم

سینمایی او در فیلم هسته های کنتاکی(۱۹۳۴) بود که یک فیلم در ژانر کمدی بزن‌بکوب

با بازی برت ویلر و رابرت ولسی بود. اما آوازه وی با فیلم آلیس آدامز (۱۹۳۵) که یک فیلم

در سبک درام و رمانتیک با بازی کاترین هپبورن، فرد استون و اولین ونبل بود، به گوش

اهالی سینما رسید. این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم، بهترین هنرپیشه

زن گردید. استیونز در اواخر دهه ۳۰ سعی کرد چندین فیلم با هنرپیشگان مطرح آن زمان

از جمله جینجر راجرز و فرد آستیر کارگردانی نماید. در سال ۱۹۴۰ او فیلمی با بازی کارول

لمبارد به نام شب زنده داری(۱۹۴۰) را کارگردانی کرد که بر اساس رمانی به همین نام از

ای جی کرونین نوشته شده بود. از نکات جالب این فیلم اینست که نسخه اروپایی آن به

خاطر جنگ جهانی دوم پایانی متفاوت از نسخه آمریکایی آن دارد.

در حین جنگ جهانی دوم، استیونز به سپاه سیگنال ارتش آمریکا پیوست و ریاست یک

واحد فیلم سازی را در حین سال های ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۶ تحت فرماندهی دوایت آیزنهاور بر

عهده داشت. این واحد فیلمی مستند درباره پیاده شدن در نرماندی را که شامل خط

مقدم اروپاییان متحد را ساختند. با تجربیاتی که از کار در جنگ جهانی دوم به دست آورد،

فیلم های بعدیش به مراتب بهتر و تا حدودی دراماتیک تر شدند. به یاد می‌آورم مادر

(۱۹۴۸) با بازی آیرین دان، باربارا بل گدس و اسکار هومولکا آخرین فیلم وی با سکانس

های کمدی و خنده دار بود. از دیگر آثار مهم وی می توان به مکانی در آفتاب(۱۹۵۱)

اشاره کرد. این فیلم بر پایهٔ رمان تراژدی آمریکایی اثر تئودور درایزر ساخته شد. جرج

استیونس برای این فیلم جایزه بهترین کارگردانی اسکار را دریافت کرد. همچنین

مونتگومری کلیفت و شلی وینترز برای بازی در این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار

بهترین بازیگر نقش اول مرد و زن شدند. شین(۱۹۵۳) فیلمی وسترن و آمریکایی به

کارگردنی استیونز است که با بازی آلن لاد، وان هفلین، جین آرتور، جک پالانس،

بن جانسن، براندون دی وایلد توانست جوایز بسیاری به دست آورد. از جمله این

جوایز می توان به جایزه اسکار بهترین فیلمبرداری اشاره کرد. ضمن اینکه در چندین

رشته از جمله بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه و بهترین بازیگر مرد

مکمل نامزد دریافت جایزه اسکار گردید.

خاطرات آنه فرانک (۱۹۵۹) فیلمی درام از این کارگردان است که در آن ملی پرکینس،

جوزف شیلدکات، شلی وینترز و ریچارد بیمر بازی می کنند. این فیلم برنده ۳ جایزه

اسکار شده است: جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای شلی وینترز،

جایزه بهترین کارگردانی هنری فیلم سیاه و سفید و جایزه اسکار بهترین فیلمبرداری.

ضمن اینکه جرج استیونس نیز نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین کارگردانی گردید.

وی فعالیت کارگردانی خود را در سال ۱۹۷۰ و با فیلم تنها بازی در شهر(۱۹۷۰) به

پایان رساند. از بازیگران آن می‌توان به الیزابت تیلور و وارن بیتی اشاره کرد. در همین

سال استیونز سرپرست هیئت داوران ۲۰امین فستیوال بین المللی فیلم برلین بود.

در سال ۱۹۷۳ نیز او یکی از اعضای داوران ۸امین فستیوال فیلم بین المللی مسکو بود.

استیونز در تاریخ ۸ مارس سال ۱۹۷۵ بر اثر حمله قلبی در خانه اش در لنکستر،

کالیفرنیا در شمال لس آنجلس درگذشت. فیلم هایی که وی کارگردانی کرده است

تا کنون توانسته اند جمعاً ۶۹ نامزدی اسکار کسب کردند و ۱۵ جایزه از مجموع آنها

را توانسته اند برنده شوند.

منبع : ۳۰nama

بازیگران :

آلن لاد (Alan Ladd  ) : وی در ۱۹۱۳ در آرکانزاس به دنیا آمد و در سال ۱۹۶۴ در کالیفرنیا درگذشت.

با بازی در فیلم را با نقش‌های کوچک آغاز کرد، مانند بازی در فیلم همشهری کین که در آن او نقش یکی از گزارشگران را برعهده داشت که البته دوربین هیچگاه صورت او را نشان نداد در سال ۱۹۴۲ همراه با ورونیکا لیک ستاره مشهور آن زمان سینما در فیلمی بنام «کلید شیشه‌ای» (بر اساس داستانی از دشیل همت) ظاهر شد. ظاهر خونسرد و سیمای بدون لبخند او مناسب فضای جنگی آن دوره بود و او بزودی جای خود را در میان ستارگان برتر دهه چهل باز کرد. در سال ۱۹۴۶ بار دیگر با ورونیکا لیک در فیلمی بنام «کوکب آبی» (بر اساس داستانی از ریموند چندلر) همبازی شد. این سومین بازی مشترک این دو بود. در سال ۱۹۴۹ در فیلم گتسبی بزرگ به نقش «جی گتسبی» به بازی پرداخت؛ و در سال ۱۹۵۳ شاه نقش خود را در فیلم وسترن شین ارائه داد. فیلم، ۵ بار نامزد دریافت اسکار شد و در رده‌بندی مؤسسه فیلم آمریکا در ردهٔ ۴۵ قرار گرفت.

آلن لد سه بار در سال‌های ۱۹۴۷، ۱۹۵۳ و ۱۹۵۴ جزو فهرست ده هنرپیشه پولساز هالیوود قرار گرفت. او یکبار در سال ۱۹۶۲ با اسلحه اقدام به خودکشی کرد که ناموفق بود.

لاد بر اثر آدم مغزی ناشی از مصرف بیش از حد حد مواد مخدر و الکل درگذشت

منبع : ویکیپدیا

جین آرتور ( Jean Arthur ) : پدرش عکاس بود. در پانزده سالگی مدرسه را رها کرد تا مدل شود. در سال ۱۹۲۳ میلادی، برای نخستین بار جلوی دوربین رفت و تا مدتی صرفاً در فیلم‌های کوتاه و وسترن‌های کم هزینه بازی می‌کرد.

در اوایل فیلم‌های ناطق (بخاطر صدای گرفته غیرمعمولی اش) و نیز سال ۱۹۳۲ (بخاطر کار و آموزش در تآتر) از کار سینما کنار ماند.

جین آرتور چهره‌ای ظریف و کمابیش ملیح داشت، اما صدای خش دار او با این چهره همخوان نبود و به همین دلیل پس از ظهور فیلم‌های ناطق در سینما، مدتی از فعالیت در سینما کنار گذاشته شد. تا اینکه در نیمه دهه ۱۹۳۰آرام آرام همین صدا به صورت علامت مشخصه او درآمد.

با فیلم تمام شهر حرف می‌زنند جان فورد به شهرت رسید. او در این فیلم کمدی، نقش دختر احساساتی خوش قلبی را که دم دست است، اما قهرمان مرد متوجه حضورش نمی‌شود، ایفاء کرد و این نقش، شخصیت سینمایی او را در دهه ۱۹۳۰ شکل داد؛ نقشی که مشابه آن را در دو فیلم فرانک کاپرا، یعنی آقای دیدز به شهر می‌رود و آقای اسمیت به واشینگتن می‌رود، مقابل گری کوپر و جیمز استوارت ایفا کرد و این کمدی‌های اجتماعی فرانک کاپرا، اوج کار او بود. بازی او در هر دو فیلم حیرت‌انگیز است و کاپرا از این تضاد میان صدا و چهره او برای تبیین شخصیت زنی که در جامعه‌ای مردسالار، رفتاری مردانه دارد، به نحو احسن استفاده کرد و همواره از او به عنوان بازیگر زن محبوب من نام می‌برد.

جین آرتور در شاهکار هوارد هاکس، فقط فرشته‌ها بال دارند، کنار کری گرانت، نیز درخشان بود. او در این فیلم باز هم نقشی مشابه را ایفا کرد، با این تفاوت که گرانت برخلاف کوپر و استوارت، جوانی شهرستانی و ساده دل نبود که تحت تأثیر احساسات پاکش قرار گیرد، بلکه مرد خشن و زن گریزی بود که آرتور تحت تأثیر بی‌تفاوتی اش قرار می‌گیرد.

آرتور در ایفای نقش کالامیتی جین در فیلم دشت نشین سیسیل بی. دومیل نیز بسیار موفق بود.

گارسن کانین فیلم‌نامه کمدی عاشقانه هر چه بیشتر، خوشحال تر را برای او نوشت و بازی او در این فیلم سبب شد جرج استیونس او را یکی از بزرگترین کمدین‌های تاریخ سینما بخواند.

در میانه دهه ۱۹۴۰، پس از جنگ و جدالی طولانی با رئیس کلمبیا، هری کان، از قید و بند قراردادش رها شد. با این همه تنها دو بار در فیلم‌های سینمایی ایفای نقش‌هایی را به عهده گرفت. برای آخرین بار، در نقش خاطره انگیز همسر ون هفلین در وسترن شین بازی کرد.

جین آرتور مدتی نیز در واسار و دیگر کالج‌ها تدریس تآتر می‌کرد و گهگاه روی صحنه می‌رفت. برای فیلم هر چه بیشتر، خوشحال تر نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شد.

وی در ۱۹ ژوئن ۱۹۹۱ در کارمل کالیفرنیا در گذشت.

منبع : ویکیپدیا

ون هفلین ( Van Heflin ) : تحصیل کرده دانشگاه اکلاهما زادگاهش و فارغ‌التحصیل مدرسه هنرهای نمایشی ییل بود و از همان جوانی سری بی قرار داشت بارها تحصیل در دانشگاه را رها کرد تا به سفرهای تجارتی دریایی برود یا بر صحنه تئاتر ظاهر شود بالاخره موفق شود در سال ۱۹۲۸ به صحنه تئاترهای برودی راه یابد. نخستین راه یابی اش را به سینما را مرهون “کاترین هپبورن” است که او را در نمایش “پایان تابستان” دید و مسوولان شرکت فیلم‌سازی “آر. ک. او” را ترغیب کرد نقش مقابل خودش را در فیلم “یک زن یاغی” را به او بدهند. در ۱۹۳۹ این دو بازیگر با هم همکار شدند اما این بار در تئاتر و در نمایش مشهور برادوی با نام “داستان فیلادلفیا” در همین دوران موفق شد موقعیتش را در سینما نیز تثبیت کند. تا آن جا که در ۱۹۴۲ یک اسکار نقش دوم برای بازی در نقش یک روشن فکر الکی در فیلم “جانی دیگر” به دست آورد به تناوب نقش‌های نخست یا نقش‌های دوم با اهمیت و شاخص آثار درام یا حادثه‌ای را با تسلط بازی کرد. او هم چنین در نامیش نامه‌های مشهوری چون “چشم اندازی از روی پل” و “پرونده یک تهمت” ظاهر شده و درخشیده است. او هنگامی که در حال شنا در استخر خانه‌اش بود سکته کرد و درگذشت

منبع : ویکیپدیا

جک پالانس (Jack Palance  ) :. جک سومین فرزند از پنج کودک یک خانواده مهاجر اوکرائینی بود. پدر او یک معدنچی معدن زغال‌سنگ بود و مادرش نیز خانه‌دار بود. او که در دهه ۳۰ در زمینه ورزش بوکس فعالیت می‌کرد، پس از آنکه در جنگ جهانی دوم افتخاراتی را کسب کرد، در دهه ۵۰ وارد عالم سینما شد که شهرت او در جنگ باعث شهرت فیلمش شد.

او کارش را در سال ۱۹۵۰ با بازی در نقش “بلکی” در فیلم جنایی «وحشت در خیابان‌ها» به کارگردانی الیا کازان آغاز کرد وی اغلب پشت صحنه هم همچون روی صحنه چهره سرسختی بود و می‌گفت که اکثر نقش‌هایی که به او می‌دهند “آشغال” است و کارگردان‌های فیلم‌هایش را بی‌لیاقت می‌دانست. با ایفای نقش‌های سرسختانه در فیلم‌های کلاسیکی مثل «شین» و «ترس ناگهانی» (“هراس آنی”) در نقش مردان خشن کلیشه شد و تا سال‌ها در نقش‌های مشابهی که وجه مشخصه آنها خشونت تند ظاهری اش بود بازی کرد. وی به کمک صدای آرام، صورت خوش‌تراش و جثه بزرگش در کوتاه مدت به بازیگر اول هالیوود تبدیل شد.

وی در سال ۱۹۵۲ با بازی در فیلم «ترس ناگهانی» در نقش «لستر بلین» برای نخستین بار نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد سال ۱۹۵۳ شد. وی همچنین یک سال بعد (۱۹۵۳) برای با بازی در نقش منفی «جک ویلسون» در فیلم «شین»، برای بار دوم نامزد این جایزه شد و بدین‌ترتیب بیش از پیش بر شهرت خود افزود.

پالانس در سال ۱۹۸۷ به خاطر بازی در فیلم «کافه بغداد» (Bagdad نام شهری در آریزوناست) با تحسین منتقدان روبرو شد. نکته جالب این بود که فیلم مذکور هجویه‌ای بر سینمای وسترن بود و البته پالانس در آن نقش منفی نداشت.

وی در سال‌های آخر عمر خود به بازی در نقش‌های کمدی هم روی آورد که معروفترین آنها وسترن کمدی «شیادان شهر» («حقه‌بازان شهر») “City Slickers” محصول سال ۱۹۹۱ (در کنار بیلی کریستال) است که برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۱۹۹۲ شد. وی هنگامی که برای دریافت جایزه روی صحنه رفت کار عجیبی انجام داد؛ با شنا رفتن روی یک دست جمعیت را به وجد آورد. وی می‌خواست تا سلامت و آمادگی جسمانی‌اش را در سن ۷۳ سالگی به رخ همه بکشد. این حرکت او شوری در مراسم اسکار بر پا کرد. این تنها جایزه اسکار زندگی‌اش محسوب می‌شد.

او در جمعه ۱۰ نوامبر ۲۰۰۶ (۱۹ آبان ۱۳۸۵) در سن ۸۷ سالگی در خانه‌اش در شهر مونته سیتو ایالت کالیفرنیا درگذشت. خانواده آقای پالانس هنگام مرگ او که به دلایل طبیعی رخ داد بر بالینش حضور داشتند. مراسمی به عنوان بزرگداشت او روز ۱۶ دسامبر ۲۰۰۶ برگزار شد.

نکاتی که احتمالا درباره « شین» نمی دانید :

جین آرتور که در آن زمان ۵۰ ساله بود، خود را از بازنشستگی خارج کرد تا بتواند نقش ماریان را بازی کند. وی پس از بازی در این فیلم نیز بطور کامل خود را بازنشسته کرد.

هزینه تولید فیلم به حدی بالا بود که پارامونت در یک مقطع قصد فروش آن به یک توزیع کننده دیگر را داشت چراکه معتقد بود این فیلم نمی تواند هزینه خود را بازگرداند!

 سکانسی که در آن آلن لاد در مقابل براندون دی وایلد تمرین تیراندازی می کند ۱۱۹ بار برداشت شد تا مورد تایید کارگردان قرار گرفت.

جورج استیونز در ابتدا مونتگومری کلیفت را برای نقش شین و ویلیام هولدن را برای نقش جوئی در نظر گرفته بود اما این دو بازی در این فیلم را نپذیرفتند. به همین جهت استیونز مجبور شد لیست بازیگرانی که تحت قرارداد استودیو هستند را بررسی کند و بازیگرانش را از میان آنها انتخاب نماید.

این فیلم یک سال پس از فیلم وسترن دیگری به نام « ماجرای نیمروز » به نمایش درآمد. اما فیلمبرداری « شین » مدتها پیش از « ماجرای نیمروز » به پایان رسیده بود و تنها به این جهت که مدتها تدوینش به طول انجامیده بود، دیرتر از آن فیلم به اکران رسید.

جین آرتور ۵۰ ساله ۱۰ سال بزرگتر از نقش امیلی است که در این فیلم ایفا کرده.

شین نخستین وسترنی است که با فرمت سینما اسکوپ به اکران درآمد. البته فیلم با فرمت ۱.۳۷:۱  فیلمبرداری شد و در مرحله تدوین تصمیم گرفته شد تا بصورت پرده عریض به نمایش درآید.

ون هفلین و آلن لاد پس از این فیلم تبدیل به صمیمی ترین دوستان یکدیگر شدند. همسر هفلین بعدها گفته بود که تنها زمانی که همسرش را در حال گریه دیده زمانی بود که خبر درگذشت لاد به او رسیده بود.

فیلم قرار بود در ۲۸ روز و با بودجه ۱.۹۸۰.۰۰۰ میلیون دلار به پایان برسد اما در ۷۵ روز و با بودجه ۳ میلیون دلار به پایان رسید!

در سال ۲۰۰۷ انجمن ملی فیلم آمریکا « شین » را به عنوان ۴۵ مین فیلم برتر تاریخ سینما انتخاب کرد.

جک پالانس در جریان فیلمبرداری مشکلات فراوانی با اسب ها داشت و نمی توانست با آنها به درستی رفتار کند!

آلن لاد و جک پالانس به ترتیب ۱۴۵ هزار و ۱۲.۵۰۰ هزار دلار برای ۱۰ هفته بازی در این فیلم دریافت کردند.

جک الام در یک مصاحبه در سال ۱۹۸۷ گفت که بازی در نقش جک ویلسون به او پیشنهاد شده بود اما آن را رد کرد و از این تصمیم پشیمان است.

اقتباس رادیویی این اثر در سال ۱۹۵۴ با حضور آلن لاد و ون هفلین در نقش های خودشان انجام شد.

« شین » تنها فیلم آن سال بود که در بین نامزدهای اسکار بهترین فیلم قرار داشت اما بازیگر نقش اصلی اش در میان نامزدهای بهترین بازیگر حضور نداشت.