نقد و بررسی انیمیشن Rio 2 (ریو ۲)
«ریو ۲» پر است از تصاویر خوش رنگ و آب و موزیکالهای مفصل و فراوان، اما بیش از حد کشدار، آشفته و شلوغ پلوغ است.
بلو (با صدای گرم جسی آیزنبرگ) یک طوطی مکو مبتلا به نوعی بیماری سراسیمگی است، که اصالتا اهل شهر میناپولیس (در ایالت مینسوتا در آمریکا) است و حالا در ریودوژانیرو (پایتخت برزیل) زندگی میکند. جووِل (با صدای آن هاتاوی) همسر بلو و یک طوطی آبی از دسته هم نوعان برزیلی اوست و آن دو بر این باورند که آخرین بازماندههای نوعشان هستند. این جفت در یک زندگی آرام و با خشنودی سرگرم پرورش سه جوجه کوچکشان هستند، با این حال بلو علاقه عجیبی به امکانات رفاحی و چیزهایی مثل وسایل آشپزخانه و غذاهای آماده دارد، در حالی که جووِل بر زندگی طبیعی و استفاده از غذاهایی مثل فندق برزیلی اصرار دارد.
فیلم با زندگی آرام و بی دغدغهی این خانواده شاد و سرحال در کلان شهر برزیلی آغاز میشود، که شکوه شگفت انگیز و سرزندگیاش به خوبی و تمام و کمال تصویر شده است. اما وقتی که بلو و جووِل آگاهی مییابند که خانوادهشان آخرین بازماندگان نژادشان نیستند، همراه با سه جوجهشان برای یافتن همنوعانشان به سمت جنگلهای استوایی سر سبز و رنگارنگ پر میکشند.
جووِل با خرسندی نزد پدرش ادواردو (با صدای اندی گارسیا) – که گمان میکرده مرده است – باز میگردد. ادواردو به گرمی از جووِل و سه فرزندش استقبال میکند، اما احساسات چندان خوبی نسبت به بلوی بی دست و پا ندارد و با تمسخر او را “حیوان خانگی” صدا میزند. این طور به نظر میرسد که جلوههای محیط اطراف و حیات وحش چندان برای بلو چشمگیر نیست و تلاشهایش برای عادت کردن به آداب و رسوم آمازونیها مطابق انتظار فاجعه آمیز است.
در این حین بلو مجبور میشود بر سر جووِل با روبرتو (با صدای برونو مارس) یک طوطی آوازخوان از خودراضی و البته جذاب که پیشتر نامزدش بوده است رقابت کند و در همان حال باید از پس مداخلههای میمی (با صدای ریتا مورِنو) عمه محبوب اما فضول جووِل نیز بر بیاید.
شوهر نگون بخت در این گیر و دار به شدت تحت تعقیب نایجل خشمگین و انتقام جو قرار میگیرد که در فیلم اول (ریو ۲۰۱۱) به درون پرههای هواپیما کشیده شده بود و حالا بلو را مقصر آن اتفاق میداند. از طرفی یک قورباقه عاشق پیشه صورتی کم یاب به نام گابی (با صدای کریستین چنویث) نیز به دنبال نایجل است.
از بین همه اینها بزرگترین درد سر بلو یک چوب بُر بدجنس (با صدای میگول فرر) است، که تصمیم دارد زیستگاه طوطیها را نابود کند. لیندا (با صدای لزلی مان) دوست انسانی و قدیمی بلو و همسرش تولیو (با صدای رودریگو سانتورو) به طور اتفاقی سر از این جنگل و لانه طوطیها در میآورند و به آنها در خنثی کردن نقشههای چوب بُر کمک میکنند.
به این جشنواره آمازونی شلوغ و در هم برهم، موجودات آوازخوان و
رقاص فیلم اول را هم اضافه کنید. پدرو (با صدای ویل.آی.ام/ will.i.am)
یک کاردینال کاکل قرمز و نیکو (با صدای جیمی فاکس) یک قناری طلایی
است که با هم دونوازی رپ اجرا میکنند و رافائل (با صدای جورج لوپز)
یک توکان سرخوش است و این سه داستان خودشان از جمله یک مسابقه استعداد یابی را دارند.
موسیقی برزیلی با ترانههای پرتغالی و انگلیسی فوق العاده هیجان
انگیز است و اضافه شدن مارس و چنویث به موسیقی متن رنگ تازهای
میبخشد. اما با این تعداد شخصیتها و داستانهای فرعی زیاد
«ریو ۲» آشفته و نامتمرکز به نظر میرسد.
جای شکرش باقی است که داستان مبتلا به شوخیهای سبُک
و احمقانه نیست، با این حال جوکهای “ماهی خارج از آب” یا بهتر
است بگوییم “پرنده خارج از قفس” (کسی که در موقعیتی ناآشنا
قرار دارد) بسیار قدیمی و قابل پیشبینی هستند.
رنگها و سکانسهای رقص و پرواز پیچیدهای که کارلوس سالداینیا
کارگردانی کرده است (که خود متولد برزیل است) خیره کننده اند.
اما با همه این اوصاف این انیمیشن دنبالهای سرآسیمه به نظر
میرسد که پیامی زیست محیطی و سفری برای بقا را با یک
داستان عاشقانه و حکایت رستگاری در هم آمیخته و با یک
مسابقه آوازخوانی شبیه به برنامه «امریکن آیدل» آمیزهای
درهم و برهم تحویل میدهد.
برای آنان که دنبال داستانی جذاب تر و هوشمندانهتر با محوریت
آمازون میگردند، شاید انیمیشن «فرن گالی: آخرین جنگل بارانی»
محصول ۱۹۹۲ گزینه مناسبی برای پیگیری باشد، که پیام زیست محیطی دقیقتری دارد و آوازهایش هم شنیدنیتر است.