پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Minnie And Moskowitz (مینی و ماسکوییتز)
“مینی” در یک موزه کار می کند، او هیچوقت فیلم ها را برای اینکه به او دروغ گفته اند نبخشیده است.
او به دوستش “فلورنس” می گوید؛ “فیلم ها تو رو به سمت خودشون میکشن، اونا وادارت می کنن که عشق و داستان های عاشقانه رو باور کنی… هیچکسی مثل کلارک گیبل در دنیای واقعی وجود نداره”. با این حال “مینی” رویاپرداز است و یک راز عاشقانه در قلبش وجود دارد؛ در واقع او برای اینکه فیلمها فریبش داده اند خوشحال است! “سیمور” سر و کارش با ماشین هاست. او سبیل هایی باشکوه و موهای بلندی تا روی شانه هایش دارد که سنش را کمی بیشتر نشان می دهند. مادرش درباره او با داد و بیداد و غرغر می گوید؛ “اون اصلا مثل آلبرت انیشتین نیست، اصلا خوشگل نیست، به صورتش نگاه کن. اون آینده ای نداره فقط تو زندگیش ماشین ها رو پارک میکنه” می گذرد و می گذرد تا اینکه شکوفه عشقی بین “مینی مور” و “سیمور ماسکویتز” در طی چهار روز و شب دیوانه وار می روید. “سیمور” در این فکر است که بتواند موقعیتش را بهتر کند و شاید شغلی در یک گاراژ بزرگ به دست آورد. “مینی” وقتی به او نگاه می کند سرش را با حسرت تکان داده و می گوید؛ “سیمور، به این نگاه کن. این قیافه رویایی من نیست سیمور”. پس از آن گذران عشقی، “سیمور” مشتی بر سقف ماشینش زده و می گوید “مینی، آه مینی! آه مینی!”. او در صحبت کردن ماهر نیست و در گفتگو با “مینی” فقط درباره سه چیز حرف می زند،؛ پول، خوردن و ماشین ها. “مینی” نیز به مادرش توضیح می دهد که “ماشین ها برای سیمور خیلی مهم هستند”. مادرش هم سری به نشانه تایید تکان داده و می گوید “سیمور در رابطه با ماشین ها نگران است”.
همه اینها دلیل این بوده که چرا در مجموع پرداخت عشقی غیرمعقول و فراتر از معمول در جدیدترین کمدی “جان کاساوتیس” وجود دارد. فیلم مانند یک داستان افسانه ای است که “کاساوتیس” می گوید؛ مخصوص تمام کسانی است که مجردند و می خواهند ازدواج کنند. این فیلمی در طرفداری از عشق بوده و همینطور یکی از بهترین فیلم های سال می باشد. “جان کاساوتیس” با الهام گرفتن های غیر پیش بینی شده در کارش همیشه یکی از کارگردانان جالب توجه بوده است. او به وجود بافتی از زندگی واقعی در آثارش علاقمند است، از تجربیات موفق او تهیه کار درخشانی چون “چهره ها” که به نظرم بهترین فیلم سال ۱۹۶۸ بود. یا اثری شخصی مانند “شوهرها” که از مهم ترین فیلم های سال بود. “مینی مور و سیمور ماسکویتز” شبیه هیچکدام از چیزهایی که قبلا “کاساوتیس” انجام داده نیست، به جز در توافق و تعامل با بازیگران (حتی فراتر از فیلم).
“کاساوتیس” که خودش یک بازیگر است، از معدود کارگردانان آمریکایی بوده
که واقعا نسبت به بازیگرانش احساس همدردی و دلسوزی دارد. او به آنها
اجازه می دهد که حرکت کرده، چیزهای تازه را امتحان و ریسک کنند. این امر
می تواند منجر به نقش آفرینی های بسیار عالی مانند فیلم “شوهرها” شود.
اما در “مینی مور و سیمور ماسکویتز” به ما نقش آفرینی هایی از “جینا رولاندز
” و “سیمور کسل” ارائه می دهد که آنقدر زیباست که به سختی می توانید باور کنید.
خانم “رولاندز” بازیگری دوست داشتنی، صمیمی و دارای صدایی جذاب است.
“کسل” از معدود بازیگرانی بوده که می تواند اجازه دهد هرچیزی درون خودش
وارد شود چرا که در حفظ اطلاعات مطمئن عمل می نماید. بسیاری از بازیگران
احتیاط و هوشیاری را کنار گذاشته و با آشکار کردن درونیات سعی در پر کردن خلأها دارند.
“کسل” شخصیت “ماسکویتز” را متقاعد کننده، مجنون و رمانتیک
می سازد، و برای همین برای ما باورپذیر است که او توانسته نظر
مساعد “مینی” را جلب کند. خانم “رولاندز” (همسر جان کاساوتیس)
در فیلم چهره ها (Faces) نقش یک فاحشه را داشت و “کسل” نیز
برای نقش “هیپی” در آن فیلم نامزد اسکار گشت. در “مینی مور و
سیمور ماسکویتز” تعداد زیادی از نزدیکان “کاساوتیس” حضور دارند؛
مادر کاساوتیس در نقش مادر ماسکویتز، مادر جینا در نقش مادر مینی
، پدر جینا در نقش محافظ سنگ های قیمتی، سایر بچه ها و دوستان
خانوادگی کاساوتیس نیز نقش های کوتاهی را بر عهده داشتند و خود
“کاساوتیس” نیز نقشی موقتی به عنوان عاشق “مینی” را دارد. این
روش انتخاب بازیگران تنها کمکی که به فیلم می کند ایجاد حس صمیمیت
، خودمانی بودن است و شاید به همین دلیل کمدی فیلم به عنوان یک
کمدی انسانی عمل و نه فقط برای خنداندن عمل می کند. همچنین
این انتخاب بازیگران باعث شده که شاهد ایفای نقش بامزه ترین مادر
سال توسط خانم کاساوتیس باشیم. در جایی او می گوید؛ “به پسرم
نگاه کن ، اون یک آدم ولگرده. کجا می خوابن؟ چی می خورن؟ پول
دارن؟”. بله اما چه کسی نگران این چیزهاست؟ نه مینی ، نه ماسکویتز ، نه عشق.