پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Last Vegas (آخرین سفر وگاس)
نگاهی گذرا به کارنامه کارگردان فیلم،جان تُرتِلتَب (“The Sorcerer’s Apprentice
/کار آموز جادوگر”،”National Treasure/گنجینه ملی”) و نویسنده
فیلم نامه،دن فُگِلمَن (“Cars/ماشین ها”،”Fred Claus/فرد
کلاز”) نشان می دهد که “Last Vegas/آخرین سفر وگاس”
قرار نیست فیلمی سفت و سخت و نوآورانه باشد.علی رغم
حضور چهار بازیگر با سابقه و توانا-مایکل داگلِس،رابرت دنیرو
،مورگِن فریمن،کوین کلاین-فیلم به اندازه کافی کمدی در
نیامده است.بازیگران محتاطانه بازی کرده اند و بالاترین ریسکی
که فیلم حاضر به انجامش شده رقصیدن فریمن با یک باز
خوانی از آهنگ سپتامبر گروه Earth Wind And Fire است.
فیلم که احتمالا روی کاغذ خیلی جذاب به نظر می آمده نتوانسته
به “The Hangover/خماری” با چهار پیرمرد تبدیل شود.فیلم
حال و هوای کمدی های نه چندان به یاد ماندنی اواخر دهه
۸۰ و اوایل دهه ۹۰ را دارد و احتمالا اکثر بینندگان آن افراد
باز نشسته خواهند بود.(قابل توجه فیلم سازان:باز نشسته ها بیش تر در خانه فیلم تماشا می کنند نه در سینما)
احساس می کنم اگر تُرتِلتَب فیلم نامه قابل پیش بینی،
بی مزه و سطح پایین فُگِلمَن را دور می انداخت و در عوض این چهار بازیگر را به تعطیلات واقعی در لاس وگاس می برد و از آن چه اتفاق می افتاد فیلم برداری می کرد،نتیجه کار بسیار مفرح تر می شد.تنها جنبه دیدنی فیلم را باید چهار بازیگر اصلی آن دانست که دیالوگ های بد فیلم را طوری ادا می کنند که گویی سخنان شکسپیر است و جذبه و سنگینی حضورشان تحت الشعاع زوایای بد دوربین قرار نمی گیرد.داگلِس،دنیرو،فریمن و کلاین احتمالا به این دلیل بازی در فیلم را پذیرفته اند که فرصتی برای گردش و تفریح در کنار هم در محیط های ورای تصور وگاس به آن ها می داده است.اگر شخصیت های فیلم دو بعدی نبودند و داستان آن تا این حد تصنعی نبود بینندگان می توانستند لذت زیادی از فیلم ببرند.
فیلم با صحنه ای در میان دهه ۵۰ آغاز می شود و چهار نوجوان که خود را چهار فِلَت بوشی (از محله های نیویورک) می نامند را به ما معرفی می کند.سپس زمان ۵۸ سال به جلو می رود و همان بچه ها را در پیری می بینیم.آن ها در لاس وگاس گرد هم جمع می شوند تا برای بیلی (داگلِس) مهمانی عزبی (مهمانی ای که پیش از ازدواج برای داماد گرفته می شود تا او بتواند از آخرین شب آزادی به همراه دوستانش و پیش از ورود به زندگی زناشویی لذت ببرد) بگیرند،زیرا او قرار است به زودی با زنی که نصف سن او را دارد ازدواج کند (فیلم نامه صحبتی از علت تمایل زن به این ازدواج به میان نمی آورد،آیا او در کودکی از داشتن پدر محروم بوده؟یا شاید چشمش به دنبال پول باشد؟) به جز بیلی سه مهمان دیگر در این مهمانی حضور دارن؛پَدی (دنیرو)،که بگو مگوی دائمی اش با بیلی لحظات ناخوشایندی را رقم می زند،سم (کلاین)،که همسرش دستش را در مدتی که در وگاس است باز گذاشته به این امید که این امر نشاطی دوباره به زندگی مشترکشان بدهد و آرچی (فریمن) که به دنبال فرصتی برای فرار از خانواده پسرش که او را فردی ضعیف و شکننده می دانند،می گردد.اتفاقاتی که در ادامه می افتند نسبت به استانداردهای “The Hangover/خماری” و حتی استانداردهای “Vegas Vacation/تعطیلات در وگاس” بسیار آرام و کم سر و صدا هستند.نه خبری از ببر هست،نه کسی ادای الوِس را در می آورد و از همه مهم تر مایک تایسنی هم در کار نیست.
“Last Vegas/آخرین سفر وگاس” دقیقا همان طوری پیش می رود که انتظارش را دارید و با وصل کردن نقاط به هم به راحتی می توانید پایان داستان را حدس بزنید.خبری از غافل گیری (کوچک یا بزرگ) در فیلم نیست.جنبه کمدی فیلم هم خیلی یک دست نیست و گهگاهی ممکن است خنده بی صدایی بکنید اما انتظار قاه قاه خندیدن را نداشته باشید.از همه این ها بدتر این است که همان اندک لحظات سرگرم کننده در تیزر فیلم آورده شده اند و به این ترتیب جنبه کمدی فیلم ضعیف تر از پیش شده است.
اگر چه هیچ کدام از بازیگران قرار نیست برای بازی در این فیلم نامزد اسکار شوند اما دیدن بده بستان های میان آن ها در فیلم خالی از لطف نیست.زمانی کسی ادعا کرده بود حاضر است با خوشحالی یک ساعت را به صدای مورگِن فریمن در حالی که او اسامی و شماره های نوشته شده در یک دفترچه تلفن را می خواند گوش فرا دهد اما باید گفت آن شماره ها و اسامی از دیالوگ هایی که او در این فیلم بیان می کند جذاب تر هستند.مری استین بُرگِن هم وظیفه دشوار بازی عشق مشترک دنیروی بیوه و داگلِس خانم باز را بر عهده دارد.غم انگیز ترین کاری که با چنین بازیگران سطح بالایی می شود انجام داد هدر دادن استعدادشان با چنین فیلم سطح پایینی است.فیلم بیش تر به فیلم های تلویزیونی شباهت دارد و مثل فست فودی است که در ظرف های اشرافی و توسط گارسون های شیک پوش سرو شده باشد.
اختصاصی