بیلدربرگ چگونه «مارگارت تاچر» را برکنارکرد؟

بیلدربرگ تصمیم گرفت آن سال، با استفاده از نفوذ زیاد خود، مارگات تاچر را از اریکه نخست وزیری انگلیس پایین بکشد. آنها از او خشمگین بودند که دربرابر واگذاری استقلال و حاکمیت ملی به اتحادیه اروپا مقاومت کرد. جان میجر۲ از حزب محافظه کار که تاچر نیز عضو آن بود، جانشین وی شد.
کاشف به عمل آمد که گروه بیلدربرگ که درآخر هفته منتهی به ۱۴-۱۱ ماه مه دراین جزیره درساحل اسپانیا در اقیانوس اطلس نزدیک پونته ودرا، ۳ پنهان می شود و توطئه ترور سیاسی مارگارت تاچر، نخست وزیر انگلیس، را می کشد.
خبر این نشست را میگوئل گارزن،۴، از سفارت اسپانیا در واشنگتن تأیید کرد. گارزن گفت پادشاه خوان کارلوس و فلیپه گونزالس ۵ نخست وزیر اسـپانیا، دراین نشست شرکت می کنند. اما سخنرانی نمی کنند.
این نشست را یکی از دستیاران کیسینجر تایید کرد. وی از تکذیب برگزاری این نشست سری امتناع کرد.
کیسینجر، یکی از اعضای ارشد گروه بیلدربرگ و کمیسیون سه جانبه، موفق شد سکوت خبری مطلق را براین نشست اعمال کند. آن سال، جست وجوی رایانه ای کلمه بیلدربرگ نشان داد درخلال ۱۵ روز اول مه، اسوشیتدپرس، یونایتدپرس اینترنشنال، نیویورک تایمز، لس آنجلس تایمز، واشنگتن پست و هیچ کدام از مجلات خبری عمده از این کلمه استفاده نکرده اند.
نشریات خبری عمده ایالات متحده، در خلال سال ها، مدیران خود را با این قول در جلسات مخفی شرکت داده اند که هیچ چیز دراین باره چاپ نشود.
منابع داخل این انجمن سری، متشکل از سرمایه گذاران بین المللی و رهبران سیاسی، گفتند در نشست سری آنها درسال جاری تاکید شد خانم تاچر به علت خودداری از واگذاری استقلال ملی به ابردولت اروپایی، که قراربود درسال ۱۹۹۲ ایجاد شود، باید ساقط شود.
خانم تاچر به علت «کوته بینی» و «ملی گرایی» و اصرار براین که انگلیس ورود افراد به این کشور را کنترل می کند و گذرنامه این ابردولت را نمی پذیرد و استقلال سیاست پولی و سایر مسائل را به این ابردولت واگذار نمی کند، تقبیح شد.
به رهبران سیاسی درانگلیس، که در نشست بیلدربرگ شرکت داشتند، توصیه شده بود از نظر سیاسی به خانم تاچر حمله کنند تا اراده «خانم آهنین» را درهم بشکنند. گفته شد به اندازه ای فشار عمومی وارد شود که وی مجبور شود برای حفظ دولت خود، استقلال ملت خود را واگذار کند.
سال ها بود که نقشه یک ابردولت اروپایی، بدون هیچ گونه موانع تجاری یا مسافرتی بین کشورهای اروپای غربی و انگلیس و نهایتا یک واحد پولی مشترک- یورو، در دستور کار بیلدربرگ قرار داشت. این نقشه گامی بزرگ در راه تحقق هدف آنها مبنی بر تشکیل دولت جهانی محسوب می شد. به علاوه، این طرح فضای مناسبی ایجاد می کرد تا بانک های بزرگ، بانک های کوچک را ببلعند و شرکت های بزرگ بین المللی، شرکت های کوچک را جذب کنند.
به غیراز آن، نشست بیلدربرگ، همانطور که رسم است، سیاست های کمیسیون سه جانبه در نشست آوریل را پیگیری کرد که در پاریس تنظیم شده بود.
کمیسیون سه جانبه طرحی را تدوین کرده بود که براساس آن میخائیل گورباچف و برخی از کشورهای بلوک شرق «اصلاحات» درخواستی غرب را اجرا می کردند تا از نظر سیاسی برای آمریکایی ها پذیرفتنی باشد که با ارسال دلارهای حاصل از مالیات برای تقویت نظام کمونیستی، آن را از فروپاشی نجات دهند.
درعوض، دست کم ۱۷ سرمایه گذاری مشترک چند میلیارد دلاری با اتحاد شوروی به جریان افتاد که در آن از فناوری، دانش فنی مدیریتی و سرمایه غربی برای تامین مالی، ساخت و راه اندازی کارخانجات استفاده شد. شوروی ها نیروی انسانی را تامین و عواید را تقسیم کردند.
یک هفته پس از نشست کمیسیون سه جانبه در پاریس، بوش قول داد کمک هایی به ارزش یک میلیارد دلار، برای پاداش حرکت به سوی «آزادی» به لهستان بدهد. به کرملین تضمین داده شد که کنترل مجلس قانون گذاری ملی جدید را، که قرار بود در لهستان «انتخاب» شود، در اختیار بگیرد.
این طرح را راکفلر، کیسینجر و سایر رهبران بیلدربرگ در ماه ژانویه به گورباچف و در ماه مارس به رهبران لهستان و مجارستان عرضه کردند. طرح یاد شده در نشست کمیسیون سه جانبه، در آوریل، تایید نهایی شد.
این طرح کاملا مطابق برنامه ابردولت اروپایی بود که بیلدربرگ بر آن تاکید داشت، زیرا حجم تجاری عظیمی را بین شرکت های بزرگ و صنایع جدید در پشت پرده آهنین ایجاد می کرد.
معلوم شد که چارلز متایاس، سناتور سابق (جمهوری خواه از ایالت مریلند)، از شرکت کنندگان دایمی در این نشست، حاضر بود. ملکه بئاتریکس هلند برای دومین بار در نشست بیلدربرگ شرکت کرد. وی نخستین بار در جلسه اینسبروک در اتریش درسال ۱۹۸۸ شرکت کرده بود. همسرش، شاهزاده برنارد، نخستین رئیس هیئت مدیره گروه بیلدربرگ بود.
تلاش های بیش از حد برای حفظ پنهان کاری مطلق، نه فقط درباره نشست ها بلکه درباره موجودیت گروه، ماهیت شرارت بار این توطئه گران بین المللی را نشان می داد.
۱۵مه همان سال، یعنی یک روز پس از آنکه نشست بیلدربرگ به پایان رسید، مولر، مدیر اداری بیلدربرگ در ایالات متحده، به گزارشگران در واشنگتن گفت که هیچ اطلاعاتی در اختیار ندارد.
درخواست کسب اطلاعات از اعضای کنگره نیز ازسوی موکلان آنها مکرراً رد شد.
این حقیقت که آنها اکنون به ندرت در آمریکای شمالی دیدار می کنند، نشان دهنده تلاش ها برای برقراری مجدد سکوت خبری کامل است، که در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ وجود آنها را مانند یک راز نگاه داشته بود. گروه بیلدربرگ عادت داشت هر سه سال یکبار در ایالات متحده با کانادا دیدار کند. براساس رویه قبلی، آنها درسال ۱۹۹۸ به جای اتریش باید در آمریکا دیدار می کردند.
اما از زمانی که ماه مه ۱۹۸۵ به نشست بیلدربرگ در نزدیکی وایت پلینز در ایالت نیویورک رخنه کردم، آنها بیشتر گردهمایی های خود را در کشورهای دیگر برگزار کرده اند.
گلن کوو۶، لانگ آیلند۷
درسال ۱۹۹۰، بیلدربرگ پس از غیبت بی سابقه پنج ساله، به ایالات متحده بازگشت و رئیس جمهور، جورج اچ دبلیو بوش، را زیرفشار گذاشت تا وعده معروف خود را درباره وضع نکردن مالیات جدید زیرپا بگذارد. وی این قول خود را شکست و در انتخابات ۱۹۹۲ شکست خورد.
بیلدربرگ بار دیگر فشار قابل توجه خود را متوجه بوش رئیس جمهور کرد تا مالیات ها را افزایش دهد. این گروه مطمئن بود که وی تمکین خواهدکرد- هرچند که دراظهارنظرهای عمومی از خود اکراه نشان می داد.
شرکت کنندگان در کنفرانس سالیانه بیلدربرگ در سال ۱۹۹۰ که در پناه نگهبان های مسلح در مرکز هریسون۸، مکانی مجلل و دورافتاده برگزارشد، مکررا اطمینان می دادند که مالیات پردازان آمریکایی به زودی بار پرداخت مالیات بیشتر را به دوش خواهند گرفت.
شرکت کنندگان بیلدربرگ از روز ۹ مه، یعنی یک روز پیش از آغاز رسمی نشست سری سه روزه، دائماً از فوریت افزایش مالیات برای «کاهش کسری بودجه» صحبت می کردند.
دن کویل، معاون رئیس جمهور، که روز ۱۱ مه برای اولین دیدار خود با دولت سایه جهان در بیلدربرگ وارد این نشست شد، با توصیه افزایش مالیات مواجه شد.
وقتی از کیسینجر خواسته شد برخی از گفته های چند شرکت کننده بیلدربرگ را تأیید کند، طفره رفت. وی ساعت ۷ صبح روز ۱۱ مه در تماسی تلفنی گفت: «هر کسی آزاد است هر موضوعی رامطرح کند.»
و آنها همین کار را کردند.
من سه بار جداگانه به مرکز کنفرانس هریسون نفوذ کردم و هربار صحبت از افزایش مالیات بود. بوش اخیراً موافقت کرده بود که در دیدار مقامات کاخ سفید با رهبران کنگره به منظور بحث درباره بودجه، که برای ۱۵ مه ۱۹۹۰ یعنی دو روز پس از پایان نشست سری بیلدربرگ برنامه ریزی شده بود، همه مسائل مطرح شود و بیلدربرگی ها این موافقت را حاصل تلاش های خود می دانستند.
آنها به علاوه درباره «تنبیه» ایالات متحده در نشست اقتصادی سران هفت کشور مهم صنعتی صحبت می کردند که در ماه ژوئن همان سال برگزار می شد. قرار بود در این اجلاس کسری بودجه ایالات متحده عامل تمام مشکلات اقتصادی جهان قلمداد شود و تقاضا برای افزایش مالیات بخش اصلی درخواست های جهانی از ایالات متحده باشد.
شرکت کنندگان بیلدربرگ همچنین صحبت می کردند که چگونه رئیس جمهور در دیدار خود با گورباچف در واشنگتن در ماه ژوئن همان سال، موشک های هسته ای دوربرد و گران قیمت و نیز طرح بسیار سودده «جنگ ستارگان» را حفظ خواهد کرد.
گروه بیلدربرگ، مانند کمیسیون سه جانبه، موضوع تخریب محیط زیست را کشف کرد. بیلدربرگی ها از گزارش آن سال کمیسیون سه جانبه درباره محیط زیست استقبال کردند، زیرا پاکسازی آلودگی ها منافع بالقوه عظیمی را دربرداشت.
در حقیقت، جان سنانو۹، رئیس وقت کارکنان کاخ سفید که صراحتاً با صرف میلیاردها دلار به دست آمده از دریافت مالیات برای اجرای طرح های زیست محیطی در کشورهای دیگر مخالفت می کرد، برای اولین بار به نشست بیلدربرگ احضار شد تا مشخصاً برای تغییر موضع خود زیر فشار قرار بگیرد.
تام فولی ۱۰ (نماینده دمکرات از ایالت واشنگتن)، که در سال ۱۹۹۰ رئیس مجلس نمایندگان بود و در نشست کمیسیون سه جانبه در واشنگتن در اوایل ماه آوریل شرکت کرده بود، نیز به نشست بیلدربرگ فراخوانده شد تا درباره راهبردهای افزایش مالیات ها توجیه شود.
بیلدربرگی ها قویاً از افزایش شدید مالیات بردرآمد فدرال حمایت می کردند، اما متوجه بودند که این امر برای بوش، که در مقام یکی از اعضای کمیسیون سه جانبه، یکی از خودشان محسوب می شد، مشکلات سیاسی ای به همراه خواهد داشت.
یک شرکت کننده بیلدربرگ که قدبلند، لاغر و موسفید بود، در مرکز هریسون گفت: «جورج عملکرد خوبی در زمینه محیط زیست خواهد داشت- باید فعلاً قدری به خاطر جناح راست مقاومت کند.»
مرد موسیاه متوسط قامتی، که حدوداً ۵۰ ساله به نظر می رسید، پاسخ داد: «صرف نظر از اینکه این پول از جانب بانک جهانی یانهاد دیگری تأمین شود، ایالات متحده سهم خود را ] برای پاک سازی محیط زیست جهان[ پرداخت خواهد کرد.»
هر دو نفر متفق القول بودند که «دیک» برای کسب حداکثر بودجه برای ابتکار دفاع راهبردی و موشک های دوربرد از خواست های آنها تبعیت خواهد کرد. منظور آنها ریچارد چنی، وزیر دفاع وقت بود که وعده هایی از این دست به کمیسیون سه جانبه داده بود.
مرد موسیاه گفت: «و وی سربازان خود را در اروپا – به تعدادی که بتواند – حفظ خواهد کرد.»
مرد موسفید گفت: «در ارتباط با کارزار جهانی محیط زیست، جورج باید اکنون در مورد بودجه اختصاصی آمریکا، تبلیغ کند. و شما دلیل آن را می دانید، مگر نه؟»
مرد مو سیاه گفت: «بله، وی می خواهد مالیات ها را به نوعی بالا ببرد- چیزی که مدت ها خواهان آن بوده ایم. وی، در این زمینه بامشکلات زیادی از جانب جناح راست روبه رو خواهد شد. در این باره به ما خبر داده اند.»
بار بعد که به نشست بیلدربرگ نفوذ کردم، توانستم یادداشتی از یک شرکت کننده خطاب به دیگری پیدا کنم که دور انداخته بودند. روی آن نوشته بود: «باید بر افزایش مالیات ها تأکید کنیم.»
اما نگهبان های بیلدربرگ این یادداشت را گرفتند.
اعضای بیلدربرگ در گفت وگو میان خودشان خاطرنشان می کردند که با تلاش های آنها صندوق بین المللی پول سهمیه کشورهای عضو را، روز ۸ مه ۱۹۹۰، ۵۰ درصد افزایش داد – یعنی یک روز پیش از آنکه این توطئه گران سری نشست خود را آغاز کنند.
سال ها بود که این سرمایه داران، بانک داران، رهبران سیاسی بین المللی و رؤسای شرکت های چندملیتی صندوق بین المللی پول را در اختیار داشتند.
بیلدربرگی ها در جریان نشست سال ۱۹۸۳، در نزدیکی مونترال، توانستند از دولت ریگان پرداخت ۵۰ میلیارد دلار را، در خلال هشت سال زمامداری پیش بینی شده وی، وعده بگیرند. این نکته را پیرترودو۱۱، نخست وزیر وقت کانادا، در اجلاس اقتصادی، که بعداً در ویلیامزبورگ۱۲ در ویرجینیا برگزار شد، تأیید کرد. با گذشت سال ها، ریگان به تعهد خود کاملاً عمل کرد.
افزایش سهمیه صندوق بین المللی پول باعث شد که ایالات متحده ۲۰ درصد یا معادل ۱۲ میلیارد دلار بپردازد. ۱۵۱ کشور دیگر عضو، بقیه سهمیه را می پرداختند و در قبال هر دلار آمریکا فقط مبلغ ناچیزی هزینه می کردند.
کشف موضوع محیط زیست توسط بیلدربرگ تعجب آور نبود. کمیسیون سه جانبه گزارشی را، که قبلاً ذکر شد، منتشر کرده بود که در آن از اعضا خواسته شده بود دولت های متبوع خود را زیر فشار بگذارند تا مبالغ زیادی از پرداختی های مالیات پردازان را برای طرح های زیست محیطی جهانی صرف کنند. این طرح ها برای دلالان، بانک داران و سایر فعالان عرصه مالی، که اتفاقاً بخش اعظم اعضای این دو گروه سری را تشکیل می دادند، بسیار سودآور بود.
در گزارش کمیسیون سه جانبه، از اعضا درخواست شده بود با استفاده از قیاس وضعیت موجود با وضعیت جنگی، زمینه را برای اختصاص سریع مقادیر هنگفت پول فراهم کنند. براساس این گزارش، همان طور که وقتی امنیت کشوری از نظر نظامی به خطر بیفتد، کشورها به سرعت تمام منابع خود را بسیج می کنند، در مبارزه جهانی برای نجات محیط زیست نیز باید چنین کنند.
آن سال، سکوت خبری درباره کل نشست کامل بود. طبق معمول، مسئولان بلندپایه امپراتوری های بزرگ نیویورک تایمز و واشنگتن پست در نشست حضور داشتند.
خبر این نشست فقط از چند پاراگراف فدایت شوم تشکیل و در قعر اخبار محلی در نشریه لانگ آیلند نیوزدی۱۳ درج شده بود. نویسنده با خوشحالی از مولر نقل قول کرده بود: «هیچ بیانیه ای صادر و مصاحبه مطبوعاتی برگزار نخواهد شد.»
مولر به نیوزدی گفت مکان نشست به «دلایل امنیتی» انتخاب شده بود.
حتی در اثنایی که این نشست سری جریان داشت، نشریات مهم دست نشانده بیلدربرگی ها کارشان را انجام می دادند: نیویورک تایمز و واشنگتن پست در سرمقاله های خود خواستار افزایش مالیات ها شدند و دولت آمریکا را محکوم کردند که از قول پرداخت میلیاردها دلار برای کمک به کشورهای فقیر، به منظور حل مشکلات زیست محیطی، خودداری می کند.

۱-La Toja
۲-John Major
۳-Pontevedra
۴-Miguel Garzon
۵-Felipe Gonzalez
۶-Glen Cove
۷- Long Island
۸- Harrison Center
۹-John Sununu
۱۰- Tom Foley
۱۱- Pierre Trudeau
۱۲- Williamsburg
۱۳- Long Island Newsday