پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم Instant Family (خانواده فوری)
«خانواده فوری» (Instant Family) یک کمدی مصنوعی با مرکزیتی آبکی است که نگاهی ملایم به مشکلات سیستم طاقت فرسای
حزانت فرزند و تعداد روزشمار کودکان بی خانمان که در دایره قرمز فرزندخواندگی گیر افتادهاند دارد بدون اینکه زیاد به نقاط تاریک آن نگاه کند تا نکند به کسی توهینی شود.فیلم آن قدری حسن نیت دارد که نادیده‌اش نگیریم، و آن قدری محافظه کار عمل می‌کند که نتوانیم بی قید و شرط آن را ستایش کنیم. فیلم شیرینی است، پر از بچه‌های بامزه و والدین در معرض خطر بایک سگ دوست داشتنی به نام «میت بال» (Meat Ball) و یک عالمه پول که همه را از لحاظ اسباب بازی تامین می‌کند و شرایط را طوری می‌کند که انگار هرروز کریسمس است، یک پایان خوش هالیوودی در کنار درختان حاشیه شهر، و یک عالمه شیرینی در سرتاسر فیلم که در نهایت شما نیاز به استفاده از انسولین پیدا می‌کنید.
بدون هیچ دلیل قانع کنندهای، «پیت» و «الی واگنر» (با بازی «مارک والبرگ» (Mark Wahlberg) و «رز بایرن» (Rose Byrne))، یک زوج موفق از لحاظ کاری در زمینه خراب کردن و طراحی دوباره خانه‌های قدیمی، تصمیم میگیرند تا پس از هشت هفته برنامه والدین که خسته کننده و دگرگون ساز زندگی بوده، سه فرزند را به فرزندخواندگی قبول کنند. این داستان به عنوان یک ستینگ برای نویسنده و کارگردان «شان آندرس» عمل می‌کند تا چند موقعیت خندهدار را که «مارک والبرگ» به عنوان یک قهرمان بزن بهادر و همه فن حریف فیلم‌های اکشن با آن غریبه است است، به وجود بیاورد و آن بازیگر را در مرکزیت آن به کار بگیرد. در فیلمهایی چون «مبارز» (The Fighter) و «روز میهن پرستان» (Patriots Day) او نشان داده بود که میتواند با قدرت و به شکلی متقاعد کننده ایفای نقش کند. در «خانواده فوری»، فیلمی که او تهیه کننده آن هم بوده است، تمام تلاش‌اش را می‌کند که نشان دهد که یک وجهه انسانی و گرم نیز در وجود این بزن بهادر بوستونی وجود دارد. تماشای این تلاش از سوی او لذت بخش است.
در میان گروه‌های والدین، شخصیت‌های به خصوص در قالب گروه‌های کمکی حتی با دوز و کلک تقلا می‌کنند تا توسط سرپرست پروژه یعنی «اوکتاویا اسپنسر» (Octavia Spencer) و «تیگ نوتارو» (Tig Notaro) به عنوان والدین نمونه و آماده برای حزانت فرزند انتخاب شوند، ولی کمدی واقعی وقتی از راه میرسد که سه بچه به قصه وارد میشوند؛ خواهر و برادرهای لاتینی که مورد سواستفاده و بی‌توجهی قرار گرفته‌اند و از دست یک مادر معتاد و یک پدر ناشناس جان سالم به در برده‌اند تا وارد چرخه به سرپرستی گرفته شدن توسط هزاران زوج در حال انتظار بشوند. بچه‌ها در ابتدا باهوش، واقعی، مطیع و نگران از اینکه قرار است وارد یک خانواده بشوند، به نظر میرسند. ولی آن‌ها نقشه‌های خود را در سر دارند. آن‌ها که نیرنگ باز و فریبکار هستند، میدانند تا چگونه باید این بازی به سرپرستی گرفته شدن را انجام دهند تا نشان دهند که رئیس کیست. آن‌ها اغلب یک قدم از واگنرها جلوتر هستند، اماده برای شبیخون، ولی یکی یکی اشتباهاتشان رو می‌شود و کار به جنجال می‌کشد.
وقتی که دوره «ماه عسل» تمام می‌شود، همه چیز رنگ و بوی جهنمی به خود میگیرد. اولین بازی بسکتبال یک بینی خونین بر جای می‌گذارد. کوچک‌ترین دختر هیچ چیز به جز چیپس سیب زمینی نمیخورد. پسر عروسک‌های خرس را که از سفر با خانواده‌های مختلف به دادگاه خانواده پیدا می‌کند را برای خود نگه میدارد. و بزرگ‌ترین دختر که نوجوان است نیز یک دختر بدبین و نافرمان است، از هر موقعیتی برای مخالفت با واگنرها استفاده می‌کند، در مقابل قوانین آن‌ها پافشاری می‌کند، و به آرزوی آن‌ها برای تبدیل شدن به والدینی مسئولیت پذیر بی احترامی می‌کند. کودکان خانه را خراب می‌کنند، اتاق پذیرایی را به آتش میکشند، و زندگی را برای والدین پرامیدشان، به همراه خانواده و دوستان آن‌ها تلخ می‌کنند. «خانواده فوری» در مورد تعدیل پروسهای است که نهایتا به اعتماد، دوستی و عشق میانجامد. هیچکس به نظر اهمیتی نمی‌دهد که این اتفاقات قبلا هم افتاده است، به دست «کری گرنت» (Cary Grant) و «بتسی دریک» (Betsy Drake) در «اتاقی برای یک مور» (Room for One Moore)، توسط «هنری فوندا» (Henry Fonda) و «لوسیل بال» (Lucille Ball) در «مال تو، مال من و مال ما» (Yours, Mine and Ours) و خیلی‌های دیگر، ولی چه کسی اهمیت می‌دهد؟
فیلم در نهایت از این رو به آن رو می‌شود و متعاقبا همه یکدیگر را بغل می‌کنند، در یک پایان معکوس که نشان می‌دهد بچه‌ها مرحله تبدیل شدن به فرشتههایی کوچک را با موفقیت پشت سر گذاشته‌اند و آماده خواندن سرودها با افتخار تمام هستند.من به راحتی با کار زیبای «مارک والبرگ» در تبدیل شدن به یک پدر وحشت زده و گیج کنار آمدم. «رز بایرن» هم به عنوان همتای او که یک زن باهوش است و آماده تجربه بخش جدیدی از زندگیاش، عملکرد خوبی دارد. و یک نقش مکمل فوق العاده نیز در فیلم وجود دارد که نقش آن را «مارگو مارتیندیل» به عنوان مادر نیش‌دار و بدون شوخی والبرگ ایفا می‌کند، و یک نقش فرعی جذاب، که در اصل مربوط به «جان کیوزاک» (Joan Cusack) در نقش یک همسایه ناشناس و فضول. به این مواد افزودنی دیگری هم اضافه کنید تا یک فرمول کلیشه‌ای ولی جذاب را در یک اثر سرگرم‌کننده شاهد باشید بدون اینکه جبهه گیری نقادانه خاصی داشته باشید. حدس میزنم این چیزی است که به آن یک نقد متوسط می‌گویند.
کارگردان :
Sean Anders
نویسنده :
Sean Anders
John Morris
بازیگران :Mark Wahlberg
Rose Byrne, Isabela Moner
خلاصه داستان :
یک زوج حسابی به خاطر شیطنت‌های سه بچه‌ای که به فرزندخواندگی گرفته‌اند، به دردسر میافتند.