پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی انیمیشن Ice Age (عصر یخبندان)
تماشای «عصر یخبندان» دلپذیر است و داستان آن هم همینطور. اما باید اعتراف کنم که مقدمه فیلم
چیز جالبی به نظرم نیامد: یک ماموت پشمالو، یک ببر دندان شمشیری، و یک احمق وراج، تیمی تشکیل می دهند تا نوزاد انسانی را نجات دهند و آن را به مادر و پدرش بازگردانند. خب باشد. اما فیلمنامه اسرارآمیز و پیچیده پیتر اَکِرمَن و سبک دیداری کریس وِج کارگردان فیلم آنقدر متمایز و گیرا بود که فیلم مرا شیفته خود کرد.
رویدادهای فیلم در مدت مهاجرت گونه ها در عصر یخبندان اتفاق می افتند. چنین مهاجرت هایی هزاره ها طول کشیدند و با رفتن به فلوریدا برای گذراندن تعطیلات تابستانی در دوران زمین شناسی پیش از دورهٔ کمبرین فرق داشتند. اما مهم نیست: با پیشروی صخره های یخی، حیوانات عقب نشینی می کنند. زمانی برای از دست دادن وجود ندارد. ماموت های بزرگ به ماموت های نوزاد که در گودال قیر بازی می کنند، می گویند که عجله کنند: «بازی انقراض (Extinction) را بعداً هم می تونید ادامه بدید.» در فیلم با مانفِرد ماموت (با صدای ری رومانو) و سید وراج (با صدای ژان لِگوزامو) ملاقات می کنیم. بله، آنها صحبت هم می کنند (به باور آنها، این انسان ها هستند که هنوز به درستی زبانشان را یاد نگرفته اند). وقتی سید و مانی به یک نوزاد انسان کوچولو و بی‌دفاع برخورد می کنند، تصمیم می گیرند از آن محافظت کنند و آن را به پدر و مادرش بازگردانند، هرچند که می دانند همین پدر و مادر سلاح هایی را برای کشتن آنها ساخته اند. در طول راه، ببری دندان شمشیری به نام دیه گو (با صدای دِنیس لیری) به آنها می پیوندد که نقشه ای پنهانی در سر دارد. این حیوانات در واقع می توانند طعمه یکدیگر باشند، اما به دلیل خونسردی سید و شجاعتی که مانی در نجات دیه گو از مرگ حتمی از خود نشان می دهد، بین آنها دلبستگی پدید می آید و با هم دوست می شوند.
درست است که نوع دوستی ویژگی تکاملی مثبتی است و گونه هایی که اعضای آن برای بقای نوع خود حاضر به جانفشانی باشند، در قرعه کشی های داروینی برنده می شوند، اما گوش کنید: وقتی دیه گوی دندان شمشیری از مانفرد ماموت می پرسد که چرا جان او را نجات داده است، مانی جواب می دهد: «چون این کاری است که اعضای گله برای هم انجام می دهند.» بله، دقیقاً. اما اعضای گله مطابق تعریف از یک گونه هستند ( به هر حال ببر حیوانی نیست که به صورت گله ای زندگی کند). اگر فلسفه مانی به گوش حیوانات دیگر در قلمروی حیوانات برسد ، تکامل برهم می خورد، ازدیاد جمعیت رخ می دهد، و غیر گیاهخواران گرسنگی خواهند کشید، که این وضعیت زشتی است. آرامش و نظم طبیعت به خوردن همسایگان بستگی دارد.
اما عصر یخبندان ارتدوکسی داروین را تبلیغ نمی‌کند، بلکه نظری مهربانانه تر و ملایم تر نسبت به جهان دارد: «عصر یخبندان» با عصر جدید ملاقات می کند. و به هرحال فلسفه اهمیت زیادی ندارد، چون فیلم از نوع انیمیشن کمدی است. فناوری انیمیشن در سال های اخیر پیشرفت های عظیمی کرده است، چون کامپیوترها جزئیات کار را انجام می دهند و هنرمندان را قادر ساخته اند رویاهای خود را به تصویر بکشند. اما انیمیشن «عصر یخبندان» که با انتخاب درست چهره شخصیت ها شروع می شود، در مقایسه با فیلم های دیگر هنرمندانه است (به فک آویزان دندان شمشیری و چشم های بیرون زده سید وراج توجه کنید). مناظر فیلم واقعی جلوه می کنند بدون آنکه رئالیستی باشند، رنگ های به کار رفته در هماهنگی کامل هستند، در چرخش ها، بالا و پایین رفتن، مکث ها، روی یک پا پریدن و دیگر حرکات شخصیت های فیلم نکات ریزی رعایت شده است که این شخصیت ها را واقعی جلوه می دهد. همچنین، حیوانات بلوغ شخصیتی پیدا می کنند.
این تاثیرات را کار هنرمندانه، دیالوگ، و دوبله فیلم توسط هنرپیشگان
ایجاد کرده است. سازندگان فیلم با همکاری یکدیگر کاری کرده اند
که شخصیت ها دوست داشتنی باشند و به چشم بیایند. این
شخصیت ها در واقع «حیوانات کارتونی» نیستند چون به اندازه
هنرپیشگان انسانی شخصیت و خصوصیات عجیب دارند، و از
بعضی هنرپیشه های واقعی جذاب تر هم هستند.
به نظر بنده، داستان فیلم مصمم است بدون آنکه متوجه شویم
ما را مجذوب خود نماید، و این کار را در همان چند صحنه نخست
فیلم انجام می دهد. در این صحنه ها سنجابی هراسان را می
بینیم که به شدت در تلاش است تا بلوطی را در بیابان یخی
چال کند. در طول فیلم، روند پیشرفت این سنجاب را به موازات
داستان اصلی دنبال می کنیم. این سنجاب چنان شخصیت
متمایز و جالبی دارد که پیش بینی می کنم در آینده به عنوان
قهرمان اصلی فیلم خودش ایفای نقش خواهد کرد.