پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Husbands (شوهران)
«شوهران»، فیلم دهه‌ی ۷۰ «جان کسویتس» که کاملاً شجاعانه، بسیار شگفت‌آور، و برخی اوقات آزار دهنده است
اکنون دوباره عرضه شده است. «پیتر فالک»، «بن گازارا» و خود کسویتس به ترتیب نقش “آرچی”، “هری” و “گاس” را ایفا می‌کنند، سه مرد متاهل و میانسال که با مردن بهترین دوستشان، با بحران‌های دوران میانسالی روبرو می‌شوند. سکانس ابتدایی فیلم بسیار هوشمندانه است که در آن این چهار دوست به همراه فرزندان و همسرهایشان، اطراف یک استخر قدم می‌زنند، ژست‌های مختلف می‌گیرند و عضلاتشان را به رخ هم می‌کشند. بعد از مراسم خاکسپاری، آن‌ها به شکل شرم‌آوری تا دو روز به نوشیدن می‌پردازند تا خماری از میزان اندوه و نگرانی‌شان کم کند. بعد از اینکه هری با همسر و مادرزن‌اش بر سر اینکه چرا با وجود مست بودن به خانه بازگشته مشاجره می‌کند، این سه تفنگدار برای گذران اوقات به لندن می‌روند، جایی به دور تمام آن اتفاقات ناراحت‌کننده و ناخوشایند. به این ترتیب آن‌ها می‌توانند … چه کار کنند؟ استراحت کنند؟ آیا این آخرین مسافرت مجردی‌شان قبل از مرگ است؟ بدون شک هیچ کدام از اتفاقات فیلم به پای آن بیست دقیقه‌ی ابتدایی در منهتن نمی‌رسد، جایی که این سه دوست مست می‌کنند و همچون کتاب «فرار آنگسترومی» اثر «جان آپدایک»، محض فراموش کردن اتفاقات ناگوار، به بسکتبال بازی کردن می‌پردازند. بعضی از سکانس‌ها به شکلی گستاخانه طولانی هستند، و شامل برخی حرکات فی البداهه و بعضی از کارهای مردانه هستند، و اینجا ما شاهد بازی درجه یک بازیگردان هستیم.
صحنه‌هایی که در آن مردهای قصه با زنان انگلیسی که عاشقشان شده‌اند در اتاق‌های هتل پرسه می‌زنند به شکل عجیبی مصنوعی هستند، انگار که این وقایع در یک سیاره‌ی دیگر رقم می‌خورند، اما زرق و برق‌شان زیاد است. هری با آن چشم‌های پف کرده‌اش می‌گوید: “من و “دیانا” داشتیم گپ می‌زدیم …”. آرچی با جسارت مضحکانه‌ای وسط بحث می‌آید و می‌گوید: “نفرت انگیز نیست؟”.
و سپس هری ادامه می‌دهد: “داشتیم راجع به اینکه دنیا چقدر شگفت انگیزه
گپ می‌زدیم!”. چه حال و هوای جالبی دارد این فیلم. شیوه‌ی فیلمسازی
کسویتس همانگونه که برای سینما مدرن هالیوود بیگانه به نظر می‌رسد،
برای سینمای کم سر و صدا نیز غریب است. دوران شکوه این کارگردان هم
با شکوفایی کارگردانان نیویورکی دیگری همچون «وودی اَلِن» و «مارتین
اسکورسیزی» رو به زوال رفت، تا اینکه سرانجام او در سال ۱۹۸۹ و در
سن ۶۰ سالگی، دار فانی را وداع گفت. اگر او هنوز زنده بود، شاید فیلم
هایی چون «هیوگو» و «به سوی رم با عشق» را می‌ساخت، کسی چه
می‌داند؟ در هر حال، «شوهران» در خود چیزهایی دارد که باعث می‌شود آن را دوست داشته باشیم.