پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Despicable Me 2 (من نفرت انگیز ۲)
از تماشای «من نفرت انگیز» در سال ۲۰۱۰ بی اندازه لذت بردم، به همین دلیل با وسواس
زیادی به سراغ نسخه دوم این فیلم رفتم. «من نفرت انگیز» داستانی کمدی، شیرین
و بی عیب و نقص را درباره فردی به نام گرو با صدای استیو کارل نقل می کند. پدر
شدن گرو باعث دور شدن او از دنیای تبهکاری می شود. فیلم در نقطه ای تمام می
شود که هیچ پرسشی بی پاسخی در ذهن بیننده باقی نمی ماند. بعد از اتمام
فیلم بینندگانی همچون من غزل خداحافظی را برای گرو و سازندگانش خوانده بودند
. اما مدیران کمپانی یونیورسال که تنها ۲۵۱ میلیون دلار از فروش «من نفرت انگیز
» در داخل آمریکا به دست آورده بودند، رویایی دیگر در سر داشتند؛ بنابراین تصمیم
گرفتند دنباله این انیمیشن پرفروش را در تابستان ۲۰۱۳ راهی گیشه ها کنند.
«من نفرت انگیز ۲» همان قدر که سرگرم کننده است، غیرضروری هم است. مشکل
من هم دقیقاً همین است، نمی دانم این فیلم لایق ۵/۲ ستاره است یا ۳ ستاره
. از نگاه منفی، شخصاً از تماشای بازگشت قهرمانی که از شخصیت اصلیش در
نسخه اول دور شده خرسند نیستم؛ گرو دقیقاً به وسیله چیزی که پایان «من نفرت
انگیز» را تا آن حد رضایتبخش کرده بود، خنثی شده است. اما از نگاه مثبت، در
نسخه شماره ۲ شاهد مجموعه ای از موقعیتهای هوشمندانه هستیم که محصول
عشق و علاقه سازندگان فیلم است. این لحظات از فیلم به قدری خوب هستند
که تقریباً از مُردد بودن در تصمیم گیری احساس حقارت می کنم. پس، این نقد
جدالی است بین اُدی منتقد بدطینت و اُدی فیلم¬بین احساساتی. الان شما
این شانس را دارید که به امتیاز بالای صفحه رجوع کنید و ببینید که کدام اُدی
در نهایت پیروز این جدال شده است.
شروع «من نفرت انگیز ۲» نمونه ای از هوشمندی متهورانه آن است. تمام اعضای
یک تیم علمی و آزمایشگاهشان به وسیله یک آهنربای نعلی اسبی شکل
جذب می شوند. تقریباً همه کس و همه چیز به جز توالت های پُرتابل و محتویاتشان
به طرز خنده داری به آسمان کشیده شده و بعد جابه جا می شوند. این خرابکاری
از دید سازمان ضد خلافکاری (AVI) پنهان نمی ماند. از «من نفرت انگیز» به
یاد داریم که این سازمان جنایات و جرایم مختلف را ردیابی می کرد و با آنها
مبارزه می کرد. AVI مامور لوسی با صدای کریستن ویگ را نزد گرو می فرستد
تا از قدرت تخریب شیطانی خود برای فهمیدن این که چه کسی پشت این جریانات است، استفاده کند. لوسی با شوک الکترونیکی اش گرو را بیهوش می کند و بعد او را در صندوق عقب سفینه سوپرجاسوسی اش می اندازد و با خود می برد.
تا قبل از ملاقات با لوسی، گرو یک زندگی کسالت بار و پر از روزمرگی را سپری می کند. تنها فعالیت او بعد از بازنشستگی، چشیدن طعم مرباها و ژله های مختلف است. این باعث می شود که همکارش دکتر نفاریو با صدای راسل براند استعفا دهد و شغل جدیدی در یک سازمان خرابکار پیدا کند. گرو در پوشش یک دستفروش وارد بازار محلی می شود تا عملیات جدید خود را انجام دهد. لوسی معتقد است که فرد مورد نظر AVI یکی از مغازه دارهای این بازار محلی است. مظنون ها عبارتند از یک آرایشگر، که ظاهرش تصاویری از فیلم «شامپو» با بازی وارن بیتی را به یاد می آورد و یک رستوران دار مکزیکی عضلانی که به نظر گرو شباهت زیادی به تبهکاری به نام «ال ماکو» دارد. از انجاییکه ال ماکو مرده (صحنه مرگ او مو بر تن شما سیخ می کند)، گرو به او شک می کند.
ابتدا قرار بود که آل پاچینو در نقش ادورادو، همانی که گرو فکر می کند ال ماکو است، حرف بزند. آل فیلم را ترک کرد، اما ظاهراً لهجه اش در فیلم باقی مانده است. بنجامین برات بهترین لهجه لاتین را از زمان تونی مونتانا تاکنون تقلید کرده است. این که ادورادو، همان ال ماکو است یا خیر چندان مهم نیست، ایین مهم است که او مایه درخشش «من نفرت انگیز ۲» شده و همه توجه ها را از گرو به سمت خود جلب کرده است. در واقع تا قبل از اوج داستان، گرو یگانه ستاره فیلم است، دیالوگ های لهجه دار گرو هنوز هم دلچسبند، اما من بیشتر طرفدار گروی قدیمی هستم. وقتی چشم دختر بزرگ گرو به نام مارگو، پسر نوجوان ادورادو به نام آنتونیو را می گیرد، شک گرو به ادورادو ده برابر می شود. تلاش های ناموفق گرو برای دور نگهداشتن مارگو از آنتونیو، ماجرا آشنایی است که تمام پدران دختر دار درگیرش هستند. گرو حتی تفنگ منجمدکننده اش را از حالت بازنشستگی درمی آورد تا هورمون های درحال رشد آنتونیو را سرد کند، گرچه او به جاهای نادرستی از این جوان خوش تیپ شلیک می کند.
در حالی که گرو نگران زندگی عشقی مارگو است، مارگو و خواهرانش اگنس و ادیت نگران پدرشان هستند و حتی او را در یکی از سایت های همسریابی ثبت نام می کنند. وقتی اگنس، لوسی را می بیند متوجه می شود که جفت گرو را پیدا کرده است. این صحنه برای تزریق احساسات به «من نفرت انگیز ۲» طراحی شده است. اگرچه این صحنه کار خودش را می کند (چشمان بزرگ و پر از احساسات اگنس، جذابترین اثر انیماتورهای این فیلم هستند) و احساسات بیننده را درگیر می کند، اما هیچ صحنه ای از این دنباله حتی به صحنه ای از نسخه اول که در آن گرو بین کره ماه و شهر نیویورک گیر کرده و به بلیط مسابقه باله شناور در آسمان می نگرد نزدیک هم نمی شود.
ریتم «من نفرت انگیز ۲» کند است، اما هر وقت که احساس کردم حواسم از فیلم پرت شده است سازنده ها چیزی برای برگرداندن من رو کردند. بیشتر این لحظه ها توسط دیگر جذابیت این فیلم یعنی زیردستهای گرو خلق می شوند. موجودات دوست داشتنی زردزنگی که همه جا هستند. دقیقاً از همین دقایق تماشای فیلم دچار تردید برای دادن امتیاز شدم.
درحالیکه از تماشای یک گروی منفعل و یک ضرباهنگ نامنتوازن ناامید شده بودم، ناگهان شاهد چیزهایی در «من نفرت انگیز ۲» شدم که لبخند به لبم می آوردند. به نظر من تکنیک سه بعدی در این فیلم جواب داده است به ویژه در کات های آخر فیلم. کارگردان ها پیر کافین و کریس رنود و فیلمنامه نویس ها کن دوریو و سینکو پل لحظات شیرینی از صحنه های احساسی بین گرو فرزندانش بیرون کشیده اند.
با در نظر گرفتن تمام این ها، تصمیم گرفتم هر سه امتیاز را به «من نفرت انگیز ۲» بدهم و ادی فیلم را برنده کنم.