پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Delivery Man
در فیلم «Delivery Man»، که داستان مردی به درد نخور و علاف را تعریف می کند که به
عنوان اهداکننده ی اسپرم موفقیتی چشمگیر داشته و پدر ۵۳۳ فرزند شده است، تمهیدات
و سبب چینی های از پیش تعیین شده قوت کمدی و طنز را تضعیف می کنند.
وینس واون نقش اهدا کننده ی مورد بحث را بازی می کند. تقصیر او نیست که فیلم خنده دار از کار درنیامده است. او در این فیلم که بازسازی فیلم کانادایی فرانسوی «استار باک» محصول ۲۰۱۱ است، به اندازه ی کافی خوش خلق و خوش برخورد است. هر دوی این فیلم های کمدی توسط کن استاک نوشته و ساخته شدند، اما جذابیت فیلم اول در ترجمه و تطبیق آن به سوی فیلم حاضر، از دست رفته است.
واون نقش دیوید وزنیاک را بازی می کند، یک راننده ی وانت حمل گوشت که دو دهه پیش از شروع داستان فیلم، مقداری بیش از اندازه اسپرم به صورت ناشناس به یک کلینیک باروری اهدا کرده است. بی آنکه او خبر داشته باشد، اسپرم هایش از قوی ترین نوع بوده اند و این کلینیک هم به دفعات آن را به مراجعان خود ارائه کرده است و نتیجه ۵۰۰ و چند فرزندی شده که به آن اشاره کردیم.
فرزندان او اکنون سالهای اولیه ی دهه ی ۲۰ سالگی خود را می گذرانند و ۱۴۲ نفر از آن به نیابت از سایرین دادخواستی را پر کرده اند و تقاضا کرده اند که هویت پدر ناشناسشان برملا شود. او در راستای اهداف کلینیک خود را “استار باک” نامیده است.
گرچه شغل دیوید رساندن اجناس است، اما چیز زیادی از حضور مداوم خود را نزد دوست دخترش اما (کوبی اسمالدرز) که افسر نیروی پلیس است نمی رساند. او با بی مسئولیت هایش اغلب پدر و برادرانش را هم ناامید می کند. دیوید در کنار شغل اصلی اش با پرورش ماری جوآنا کسب و کار کوچکی برای خود به پا کرده تا بدهی هایی را که به شکلی نامشخص به عده ای جنایتکار مرموز بالا آورده، تسویه کند.
به هر حال او موفق می شود نسبت به چندین نفر از فرزندانش حق مطلب را ادا کند. هنگامی که او از طریق دوست و وکیل اش برت (کریس پرت) می فهمد آنها چه کسانی هستند، لازم می داند آنها را به صورت ناشناس ببیند و سعی کند زندگی شان را بهتر کند. اینکه هیچ یک از مادران این جوانان بیست و چند ساله سر و کله اش پیدا نمی شود، یک از قلم افتادگی انگشت نما و واضح به نظر می رسد. در واقع، مادران در کل فیلم غایب هستند بی آنکه توجیهی برای این غیبت وجود داشته باشد. دیوید و برادرانش مادری ندارد، و در حالیکه برت چهار فرزند دارد، مادرشان به شکلی آشکار غایب است. داستان فیلم در اصل داستان دو مرد و ۵۰۰ بچه است (اشاره به عنوان فیلم کمدی «سه مرد و یک بچه»).
اجرای ایده بی نظم و درهم و برهم است و پر است از ناهماهنگی
ها و حفره های داستانی. موقعیت ها در مرز خنده دار بودن حرکت
می کنند اما هرگز به آن نقطه نمی رسند. و بخش هایی که
قرار بوده دلگرم کننده و خشنود کننده باشند، حسی غیر صمیمی
، غیر قابل باور دارند و فضای آنها به شکلی نامناسب و بیجا مضحک است.
یکی از فرزندان دیوید زن جوانی است که دچار مصرف بیش
از حد مواد مخدر شده است. اعتیاد او در یک صحنه به شوخی
گرفته می شود. با وجود اینکه دکتر توصیه می کند به دلیل
مصرف هروئین اش دوره ی بازپروری را بگذراند، دیوید با امضای
خود او را بیرون می آورد آن هم تنها به این دلیل که دختر
قول می دهد به دنبال کار جدیدی بگردد. خدای من! حالش کاملاً بهتر شد.
یک صحنه ی خنده دار که در آن دیوید سعی می کند با
اسپانیایی حرف زدن (با تکرار عبارت “یو نو سوی دیوید
وزنیاک” به معنای “من دیوید وزنیاک نیستم”) هویت خود
را پنهان کند، در ابتدا ارزش لبخند زدن را دارد اما با تکرار
آزار دهنده می شود. اگر قرار بود کسی بتواند با این داستان
کسی را به خنده بیندازد، وینس واون حداقل با در نظر گرفتن
نقش آفرینی فوق العاده خنده دارش در فیلم «Wedding Crashers» گزینه ی مناسبی به نظر می رسید.
با این وجود داستان تحمیل شده و غیر طبیعی فیلم با توانایی های بازیگران هماهنگ نیست و نمی تواند از پس به کار بردن آنها بر بیاید. فیلم میان مسخره گی، لوده ای و ملودرامی ضعیف و بیش از حد احساساتی تغییر جهت می دهد و از همان ابتدا و در اکثر جاها به مسیر قلمرو وقایع تصادفی غیرمحتمل منحرف می شود. در یک سکانس، دیوید یکی از بچه ها را تعقیب می کند که وارد سالن کنفرانس هتلی می شود که در آنجا فرزندان استارباک به طور اتفاقی جلسه ای درباره ی او برگزار کرده اند. چقدر راحت و به موقع!
همانطور که قابل تصور است، «Delivery Man» به هیچ وجه تلاش مناسب را نکرده و بسیار پیش پا افتاده تر از آن است که فیلم حس خوب دهنده ی امسال باشد. ای کاش که تنها بر روی خنده دار بودن متمرکز می شد.