عهد عتیق و تاریخچه آن
عهد عتیق یا تورات مجموعه اى است از نظم و نثر و دربردارنده احکام و سرودهاى مذهبى قوم یهود است. عهد قدیم شامل داستانهاى دوره بدوى و قانون الهى و تاریخ فلسطین است. این کتاب در قرن سوم ق. م. به یونانى ترجمه شد و بعدها و به زبان لاتین درآمد. کتب عهد قدیم به زبانهاى آرامى و عبرى نگاشته شده بود. تاریخ ترجمه عهد قدیم از زبان اصلى به زبانهاى آرامى و عبرى نگاشته شده بود. تاریخ ترجمه عهد قدیم از زبان اصلى به زبانهاى یونانى و مصرى و لاتینى و... به یکصد و پنجاه ق. م. مى رسد که براى مردم مصر و یونان ترجمه شد. ترجمه عهد عتیق توسط هفتاد نفر مترجم صورت گرفت. قدیمى ترین نسخته خطى عبرى که در دست است، از قرن دهم بعد از میلاد تجاوز نمى کند. ترجمه اى از تورات به زبان سریانى به نام روایت ساده در دست است که گویا به قرن دوم میلادى مربوط است. تورات کلمه اى عبرى و به معناى هدایت است. در یونانى به پنتاتوک یعنى پنج طومار معروف است.

تورات، لفظ عربی شده کلمه «تورا» به زبان عبری است که به معنای تعلیم و آموزش یا ارشاد است، یهودیان آن را ناموس، شریعت و قانون می دانند، اما «تورات» در متداول ترین کاربرد، نام پنج سفر کتاب اول عهد عتیق (تورات) و از کتاب مقدس یهودیان است که به "اسفار خمسه" نیز مشهور است. واژه تورات، گاه بر کل "عهد عتیق" اطلاق می شود. این تورات را به عقیده یهودیان، خداوند از طریق موسی کلیم الله، یکی از پیامبران اولوالعزم (صاحب کتاب) در کوه سینا به بنی اسرائیل در پنج کتاب (سفر) ابلاغ کرده است. از همین رو، اعتقاد به آسمانی بودن تورات از ضروریات دین یهود است!! بیشتر یهودیان معتقد هستند که تورات به دو صورت کتبی و شفاهی، در مدت چهل سال اقامت بنی اسرائیل در بیابان بر موسی نازل شد و او آن را بر قوم خود آموخت و این مطالب بر سطح دو لوح سنگی بود. در این کتاب (تورات) که دستورات اصلی مربوط به راه و رسم زندگی اخلاقی و جسمانی آمده است، از ابتدای آفرینش شروع و با بیان مرگ حضرت موسی، قبل از تسخیر کنعان توسط بنی اسرائیل، تمام شده است. باید گفت که یکی از مجموعه کتابهای دینی یهودیان که به اختصار «تنخ» می گویند، "تورا" یا "اسفار خمسه" معروف به شریعت حضرت موسی است!

اصطلاح درخ ارص در ادبیات تلمودى داراى معانى گوناگونى است. روى هم رفته، درخ ارص «راه جهان» است؛ یعنى روشى که آدمى مطابق با آن رفتار مى کند؛ یعنى سلوک پذیرفته شده. درخ ارص در قالب یک قانون مدون ثابت در درون هلاخا قرار ندارد و با آن که در تلمود به طور مفصل از آن بحث شده، این هلاخاها الزام آور نیستند. درخ ارص را باید حتى بیش از شریعت، پایه و بنیان هر نوع تحولى دانست. احکام هر از چندگاه و از مکانى به مکانى دیگر تغییر مى کنند، اما انتظار عمومى از یک فرد آن است که مطابق عرف رایج، رفتار کند. درخ ارص مطلوب تمامى افراد است. حکیمان به رغم تأسف خوردن به حال مردم، تصدیق مى کنند که اینان نیز مى توانند حتى بدون گذراندن آموزش رسمى، فردى آبرومند و محترم باشند؛ اما «کسى که از میشنا یا کتاب مقدس یا درخ ارص اطلاعى ندارد فردى متمدن نیست». به بیان دیگر، کسانى که احکام پذیرفته شده رفتارى را رعایت نمى کنند، زیاده رو و قانون گریز هستند. حتى گفته شده است که این گونه افراد فاقد صلاحیت براى اداى شهادت هستند.

مقدمه

دین یهود، که قدیم ترین دین از مجموعه ادیان ابراهیمى است، بر مبناى شریعت بنا شده است. در میان ادیان زنده جهان فقط اسلام را مى توان از این جهت با یهودیت مقایسه کرد. در حدود سده سیزدهم پیش از میلاد، ~بنى اسرائیل~ از سرزمین مصر خارج شدند و عزم سرزمین کنعان کردند. سه ماه پس از خروج از مصر، موسى به فرمان خدا بر کوه سینا دو لوح دریافت کرد که ده فرمان بر آنها نقش بسته بود. این ده فرمان آغاز و مبناى شریعت موسوى است و تمام احکام شریعت یهود در همین فرمان ها ریشه دارند. احکام کیفرى شریعت یهود نیز در این فرمان ها برجسته است: کفرگویى، حرمت شکنى روز شنبه، قتل، زنا و سرقت جرایمى اند که در ده فرمان از آنها نهى شده و در سایر بخش هاى شریعت براى آنها مجازات معین شده است. امروزه در نظام هاى نوین کیفرى، مجازات ها معمولا در قالب مجازات هاى بدنى، مجازات هاى سالب آزادى، مجازات هاى محدودکننده آزادى و مجازات مالى تقسیم بندى مى شوند. در این نوشته به بررسى مجازات های سالب آزادى (حبس) در حقوق کیفرى یهود پرداخته شده است. البته این مجازات ها در قالب سه دوره زمانى بررسى شده اند که هریک بر محور منابعى است: الف) دوره کتاب مقدس، ب) دوره تلمودى ج) دوره پساتلمود.

یهودیان بر این باوراند که شریعت یکى است و ابتدا و انتهاى آن با حضرت موسى است. قبل از موسى شریعت و دینى نبوده؛ آنچه بوده، حدود عقلى و احکام مصلحتى بوده است. پس از موسى نیز شریعت و احکام دیگرى نبوده و نخواهد بود، زیرا نسخ احکام و دستورات الهى جایز نیست. نسخ یعنى بداء و بداء بر پروردگار روا نیست. یهود مدعى است که موسى گفته است آئین من هرگز منسوخ نخواهد شد. در این رابطه یهودیان سه دیدگاه دارند: گروهى بر آنند که نسخ در شرایع عقلا جایز نیست. گروهى مى گویند: عقلا جایز است ولى شرع آن را منع کرده؛ به همین جهت موسى گفته است که دین من منسوخ نخواهد شد. و گروه سوم مى گویند: نسخ شریعت (نه عقلا و نه شرعا) جایز نیست. بدون شک جامعه اى که در فقر اقتصادى مى سوزد، دعوت آن جامعه به معنویت و اخلاق و تقوى، احمقانه ترین کارى است که مى توان کرد! جامعه نو بنیاد یهود نیز بحرانهاى اقتصادى بسیارى را متحمل شد. یهودیان در پى آوارگى و سرگردانى چهل ساله در صحراى سینا به انحطاط اخلاقى دردناکى گرویدند. در تورات، سفر خروج، به این واقعیت اعتراف شده است: اگر درخت همسایه خود را به گرو گرفتى، آن را قبل از غروب آفتاب به او رد کن، زیرا که فقط پوشش او براى بدن او است. پس در چه چیز بخوابد. و اگر نزد من فریاد برآورد، هر آینه اجابت خواهم فرمود. فقر مطلق یهود آنان را به ستیزه جوئى با موسى واداشت. این وضعیت پس از مرگ موسى تجدید شد و این بار به فحشا انجامید. رهبران مذهبى یهود، به وضع احکام جزائى سختى پناه بردند. خاخامهاى یهود که متولیان رسمى دین موسى شده بودند و خود در رفاه و راحتى مى زیستند، براى اجراى اخلاق، قوانین و احکام جزائى شدیدى از قبیل سنگسار کردن زانى و زانیه و لاطى و ملوط و.. . وضع کردند. عدم بکارت عروس نشانى از بى عفتى بود و دختر سنگسار مى شد. خشونت اخلاقى معلول این فقر مطلق بود. روحیه درندگى و آدم کشى در یهودیان آواره تقویت شد. آنان براى توجیه وضع روحى و روانى خود، خداوند (یهوه ) را خدائى خونخوار و بى رحم معرفى مى کردند. یهودیان به مرز نهایى بى رحمى و قساوت رسیدند و در برخوردها حیوان و انسان و نبات را نابود مى کردند. آنان بر هر جا دست مى یافتند، کلیه مظاهر حیات را مى سوختند. آنان براى توجیه این جنایات آیاتى در تورات مى ساختند. این قوم فاقد هر گونه اخلاق انسانى بودند. یهودیان با پاکى و طهارت و نظافت بیگانه بودند و به انواع بیماریها مبتلا مى شدند و قربانیان بسیارى مى دادند. این وضعیت اخلاقى همچنان جزء سیره اخلاقى و زندگى یهودیان است. قوم یهود مردمى گمراه و خود خواه اند، گرچه آنان خود را قوم برگزیده خدا مى دانند. آنان این مطلب را به سلیمان نسبت مى دهند که مى گفت: خداى ما عظیم ترین خدایان است. احکام جزائى و حقوقى یهود بدون شک متاءثر از فرهنگها، مذاهب و ادیان مجاور است، احکام و قوانین جامعه مصرى، جامعه بابلى و جامعه ایرانى در تورات راه یافته است. احکام جزائى تورات با قوانین حمورابى بابل شباهت بسیار دارد.

مجموعه عهد عتیق و جدید راکتاب مقدس گویند .ا لبته در بین اهل کتاب به آن (کتاب ) گویند; یعنی که فقط این مجموعه نوشته ها لیاقت نامیدن به ( کتاب ) را دارد . ولی لفظ ( کتاب مقدس ) هم رایج است .

عهد به معنای عقد وقرارداد بین انسان وخدا یا با شخصی دیگر است . عهد عتیق اسمی است که مسیحیان آن را در مقابل عهد جدیدی که مژده آن در قسمت های عهد عتیق آمده است (ارمیا به تورات وسایر کتب خاص یهود داده اند . ومنظور از عهد جدید شریعت عیسوی علیه السلام می باشد .مسیحیان تقریبا تمامی عهد عتیق و عهد جدید فعلی را قبول دارند ولی یهودیان فقط قسمت عهد قدیم را قبول دارند .تر جمه های بسیاری از کتاب مقدس انجام گرفته است و ملتهای مختلفی از آن استفاده کرده اند و از ماندگارترین کتب دینی - تاریخی بوده است . از جمله سازمانهای بسیاری که در نشر کتاب مقدس فعالند (انجمن کتب مقدسه ) است و در سال 1804 م در لندن پایه گذاری شد و در بیشتر ممالک شعباتی دارد. این سازمانها مسیحی هستند و یهودیان کتاب خود را به طور مجزا چاپ نمی کنند زیرا دین یهود تبلیغ ندارد . طریقه استفاده از کتاب مقدس چنین است که : ابتدا نام سفر (کتاب ) خاص مورد نظر در کتاب مقدس را می نگارند وسپس نام ( شماره ) باب خاصی از آن سفر وسپس شماره فقره ( بند , آیه ) مورد نظر از آن باب را . کتاب مقدس فعلی شامل 66 کتاب می باشد تفسیر های متعددی از این کتاب وجود دارد ونقدهای خوبی هم موجود می باشد که در بخش منابع تحقیق معرفی شده اند . (بغض آنها )

تورات یعنی تعلیم و بشارت ، کتابی است آسمانی که بر پیامبر عظیم الشان حضرت موسی علیه السلام نازل شده است .
ولی یهودیان ، این کتاب را تحریف کرده و خرافات و افسانه های زیادی درآن جای دادند ، بطوری که امروز به صورت یک کتاب مضحک و عجیبی در آمده است .

نویسندگان تورات ، اشخاص مجهول الهویه و گمنامی هستند که قرآن درباره آنها می فرماید :  پس وای بر کسانی که از پیش خود چیزی نوشته و به خدای متعال نسبت دهند تا به بهای اندک و متاع ناچیز دنیا بفروشند ، وای بر آنها از آن نوشته ها و آنچه از آن بدست آرند.(بقره 78)

هنگامى كه ميليونر مشهور آقاى (هنرى فورد) كتاب (يهود، يگانه مشكله جهان) را انتشار داد، آنقدر يهود با سلاح (ضدّ سامى) با او جنگ كردند كه بالاخره مجبور شد نامه‏اى كه خود يهود نوشته بودند بعنوان معذرت خواهى، او امضاء كند و از آنها پوزش بطلبد(12). (حاييم وايزمن) مىگويد: ما هر كجا برويم سلاح (ضدّ سامى) را با خود حمل خواهيم كرد(13). و يهود اين سلاح را در آمريكا، انگلستان و فرانسه بكار برده و نتائج بسيار مفيدى را از آن بدست آورده است.

پايگاه خبري فلسطين اليوم در گزارشي به قلم صالح النعامي نوشت، از مؤسسه اي بيولوژيك خبر داد كه رژيم صهيونيستي در آن انواع سلاحهاي بيولوژيك غيرمتعارف را توليد و مورد آزمايش قرار مي دهد و از آنها براي ترورهاي خاموش از جمله ترور رهبران مقاومت بهره مي برد.

اين فرقه ها پس از بازگشت از بابل پديد آمده ‏اند ولي درباره‌ی فرقه‏ هاي‏ قديمی‌تر اطلاع چنداني در دست نيست.

1. فريسيان: اين فرقه دو قرن قبل از ميلاد پديد آمد و تاكنون هم اكثريت يهود از آن‏ هستند. اصل اين فرقه به فرقه حسيديم (به معناي پارسايان) بر مي‏ گردد.فرقه حسيديم‏ سه يا چهار قرن قبل از ميلاد براي زدودن آثار بت‏ پرستي و انحراف ميان يهوديان پديد آمد. فريسيان علاوه بر عهد عتيق كه تورات مكتوب ناميده مي‏ شد، به تورات شفاهي نيز معتقد شدند. تورات شفاهي گفته‏ هاي حكيمانه دانشمندان يهود است. امور داخلي يهود در فاصله بازگشت از بابل تا خرابي دوم شهر قدس در دست‏ حاخام هاي فريسي و گاهي صدّوقي بود. همچنين آنان با حضرت عيسي مسيح (عليه السلام) بسيار مخالف بودند و براي تصليب او تلاش كردند.

عبرانيان (يهوديان) مانند اعراب و آشوريان، از نژاد سامي هستند. زبان،ادبيات،فرهنگ،آداب، رسوم و اعتقادات اين اقوام چنان به يكديگر نزديك است كه دانشمندان معتقد شده‏اند اصل آنها به يك جا مي‏رسد و براي بررسي و تحقيق در زمينه فرهنگ هر يك از اين اقوام بايد نظري هم‏ به فرهنگ ساير اقوام سامي انداخت. عبرانيان در آغاز قومي صحرانشين بودند و نخستين اقامت آنان در شهرها در زمان‏ حضرت يوسف(عليه السلام) بود. هنگامي كه حضرت موسي(عليه السلام)آنان را از دست فرعون نجات داد، مجبور شدند مدت چهل سال در صحراي سينا بمانند، ولي پس از آن پيوسته در شهرها به سر مي‏بردند و تمدني را پايه‏گذاري كردند كه ميراث قوم يهود شد. مسيحيت نيز زاييده‏ همين تمدن است.

گوستاولوبون فرانسوى مى‏گويد: اگر ما بخواهيم صفات يهود را در چند كلمه خلاصه كنيم، بايد بگوئيم: يهود مانند انسانهائى هستند كه تازه از جنگل وارد شهر شده‏اند و هميشه از صفات انسانى بى‏بهره بودند، چرا كه همچون پست‏ترين مردم روى زمين زندگى مى‏كنند