«تثلیث»، در لغت به معنای سه گوشه کردن و بر سه بخش کردن چیزی آمده است1 و در الاهیات مسیحی به معنای آموزه‌ای بنیادین است که الوهیت خدای سه‌گانه پدر، پسر و روح القدس را بیان می‌کند.2 نظریه تثلیث، بیانگر ادراک طیفی از مسیحیت، درباره خدا به عنوانِ یک حقیقت سه‌گانه است. بر اساس این بیان، وجود و ذات الاهی، یگانه است، ولی در سه شخص یا اُقْنومِِ متمایزِ پدر، پسر و روح القدس ظهور یافته است.

پس از رحلت پيامبراکرم (ص) بلال فقط دوبار ديگر اذان گفت:
1. در روزهائي كه پيامبر اكرم فوت كرده بود، دختر گرامي پيامبر در هاله‌اي از غم و مصيبت، قرار گرفته بود. روزي به بلال پيام فرستاد كه براي تجديد خاطرة پدر ارجمندش، در مأذنة مخصوص خود قرار گيرد، و به رسم زمان پيامبر، اذان بگويد، او به پاس پيام دخت پيامبر، براي نخستين بار مهر سكوت را شكست و اذان خود را شروع كرد، گريه و نالة مردم با شنيدن صداي بلال، بلند شد، مردان و زنان به ياد دوران حيات پيامبر (ص) افتادند، و بيش از همه دخت گرامي پيامبر به شدت گريست وقتي بلال دومين شهادت را با صداي مهيج و رساي خود گفت، صديقة طاهره با شنيدن نام پدر از حال رفت، فوراُ به بلال خبر دادند كه اذان خود را ناتمام بگذارد، و از مأذنه پائين بيايد. (الفقيه كتاب صلوة باب 16 حديث 47)

طبق اعتقاد اهل سنت، تمام صحابه عادل و از اولياء الهى هستند، و تمام مطالبى كه آن‌ها از رسول خدا صلى الله عليه وآله نقل كنند، به عنوان سنت قطعى واجب الإتباع است.

اما از ديدگاه محمد بن اسماعيل بخارى ، اين مسأله عموميت ندارد و تنها شامل كسانى مى‌شود كه با اميرمؤمنان عليه السلام دشمنى داشته‌اند؛ اما اگر كسى از اصحاب، از شيعيان و دوست‌داران اميرمؤمنان عليه السلام به حساب بيايد، نبايد از او روايت نقل كرد.

ابن عساكر دمشقى و خطيب بغدادى دو تن از بزرگان تاريخ اهل سنت مى‌نويسند:

روايات صحيح السندى در كتاب‌هاى اهل سنت يافت مى‌شود كه عمر بن خطاب مردم را از يادگيرى مكالمه به زبان غير عربى و همچنين از ورود به كنيسه‌هاى نهى مى‌كرد؛ چون اعتقاد داشت كه خشم و غضب الهى بر آن‌ها نازل خواهد شد . همچنين عمر بن خطاب استدلال مى‌كرد كه سخن گفتن به زبان غير عربى خباثت و نيرنگ است .

مالك بن أنس در المدونة الكبرى مى‌نويسد:

با توجه به رواياتى كه در منابع اهل سنت آمده، موضوع خشنونت عمر بن خطاب در رفتار و كردارش، يكى از موضوعات مورد بحث در ميان محققان اسلامى است و در اين باره داستانهاى زيادى از رفتارهاى خشن او با مسلمانان صدر اسلام ذكر شده‌است.

اما مهمترين نكته‌اى جالب توجه كه در اين ميان به چشم مى‌خورد، ترس رسول خدا صلى الله عليه وآله از عمر بن خطاب است كه در ضمن روايت معتبرى مطرح شده‌است.

اين قضيه را احمد بن حنبل در فضائل الصحابه با سند معتبر اين‌گونه آورده است:

[504] حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحَسَنِ الْقَطِيعِيُّ، قثنا مُوسَى بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ أَبُو عِيسَى الْمَسْرُوقِيُّ، قثنا أَبُو أُسَامَةَ، قَالَ: حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ عَمْرٍو، قَالَ: حَدَّثَنِي يَحْيَى بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ، قَالَ: قَالَتْ عَائِشَةُ: لا أَزَالُ هَائِبَةً لِعُمَرَ بَعْدَ مَا رَأَيْتُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وسلم صَنَعْتُ حَرِيرَةً وَعِنْدِي سَوْدَةُ بِنْتُ زَمْعَةَ جَالِسَةٌ، فَقُلْتُ لَهَا: كُلِي، فَقَالَتْ: لا أَشْتَهِي وَلا آكُلُ، فَقُلْتُ: لَتَأْكُلِنَّ أَوْ لأَلْطَخَنَّ وَجْهَكِ، فَلَطَخْتُ وَجْهَهَا، فَضَحِكَ رَسُولُ اللَّهِ صلي الله عليه وسلم وَهُوَ بَيْنِي وَبَيْنَهَا، فَأَخَذْتُ مِنْهَا فَلَطَخْتُ وَجْهِي، وَرَسُولُ اللَّهِ يَضْحَكُ، إِذْ سَمِعْنَا صَوْتًا جَاءَنَا يُنَادِي: يَا عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عُمَرَ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ: " قَوْمًا فَاغْسِلا وُجُوهَكُمَا، فَإِنَّ عُمَرَ دَاخِلٌ "، فَقَالَ عُمَرُ: السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا النَّبِيُّ وَرَحْمَةُ اللَّهِ وَبَرَكَاتُهُ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ، أَأَدْخُلُ؟ فَقَالَ: " ادْخُلِ ادْخُلْ ".

آیت‌الله سبحانی به این پرسش پاسخ گفته است.

به گزارش خبر، متن سوال و پاسخ ایشان به شرح ذیل است:
سوال : هر روز هزاران نفر، به پیامبر اسلام، سلام مى کنند، چگونه او مى تواند این سلام ها را در مدت کم بشنود و پاسخ بگوید. هزاران نفر با او با زبان هاى مختلف سخن مى گویند و توسّل مى جویند، چگونه یک نفر مى تواند بر همه زبان ها مسلّط باشد؟

از سؤالات اساسی در ماجرای آتش زدن خانه حضرت علی(علیه السلام) و اهانت به آنبزرگوار این است که: آیا (چنان که شیعیان می‏گویند) به ساحت حضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام نیز جسارت کردند؟ و بر آن حضرت صدماتی وارد شد که منجر به شهادت او وفرزندش گردید یا خیر؟

برخی از دانشمندان اهل سنت برای حفظ موقعیت خلفا از بازگو کردن این قطعه ازتاریخ خودداری نموده ‏اند؛ از جمله ابن ابی الحدید در شرح خود می‏گوید: «جساراتی راکه مربوط به فاطمه زهرا علیهاالسلام نقل شده، در میان مسلمانان تنها شیعه آن را نقلکرده است.[۱]

به گزارش حوزه نیوز، متن سئوال و پاسخ حضرت آيت الله سبحاني که در اختيار مرکز خبر حوزه قرار گرفته به شرح ذيل است.

* پرسش: آيا تبرك به آثار اولياء در زمان حيات و مرگشان موجب شرك است؟        

آیت‌الله مکارم شیرازی در درس خارج فقه خود به یکی از شبهات وهابی‌ها پاسخ گفت.

به گزارش رسا، حضرت آیت‌ الله ناصر مکارم شیرازی از مراجع تقلید در درس خارج فقه خود که با حضور صدها تن از طلاب و فضلای حوزه علمیه قم در مسجد اعظم برگزار شد به بیان روایاتی در خصوص احکام حج پرداخت و هنگامی که خواست این روایت را نقل کند، اظهار داشت: این روایت از عمر بن یزید در جلد نهم وسائل الشیعه نقل شده است و این فرد ثقه هم هست.

_{ادعای 3 – معاویه بی نام و نشان است اما امام های ما صاحب بارگاه هستند .(متن شبهای پیشاور)}

_{قبر معاویه در شام معدوم است و این، دلیل باطل بودن اوست در حالی که قبر رقیۀ کوچک، معلوم است ومردم از روح پر فتوح او استمداد می نمایند ...}

_{متن کتاب روزهای پیشاور}

_{ادعای 5 - سنی ها حقایق را پنهان می کنند .}

_{حسن هیکل مصری در کتاب «زندگانی پیامبر» دربارۀ غدیرخم چیزی نگفته است در حالی که علمای سنی از قبیل سبط ابن جوزی و ثعلبی آن را ذکر کرده اند ! ... (شبهای پیشاور صفحه 11)}

_{جواب ما :}

_{ما دربارۀ غدیرخم حدیث داریم. البته نه حدیثی که پیامبر، علی را جانشین خود کرده باشد. این حدیث شماست و اگر هیکل ننوشته است، مهم نیست؛ او که عالم دین نیست. و او که شیعه نیست}

_{نقد کتاب روزهای پیشاور نقدی بر کتاب شبهای پیشاور (قسمت اول)}

_{با سلام متن زیر نقد و ردیه ای بر قسمت اول کتاب روزهای پیشاور نقدی بر شبهای پیشاور میباشد .}

_{نویسنده میگوید:}

_{ادعای 1 : سنی ها کتب خود را تغییر می دهند تا اسنادی را که بر ضد خودشان است، از بین ببرند.}

_{و بعد مثال می زند که در سال 1319 کتاب «تفسیر کشاف» جار الله زمحشری چاپ شد و حاوی شعری بود که در سال 1373 هجری آن شعر را از چاپ جدید حذف کردند و بعد نتیجه می گیرد: اگر ما در کتاب خود به فلان مسأله در کتاب سنی حواله کردیم و در آن کتاب نیافتید، بدانید که سنی ها کتاب خود را تغییر داده اند ...[1]}

مرکز خبر حوزه:  آیت  الله سبحانی، ظهر دیروز در ادامه سلسله مباحث تفسیر قرآن خود در مجتمع آموزش عالی فقه (حجتیه) قم در تفسیر سوره منافقون، دومین منافق اسلام را ابوعامر راهب معرفی کرده و اظهار داشتند: ابوعامر راهب شخصیتی بود که قبل از ورود نبی مکرم اسلام(ص) به مدینه، برای مردم بر منابر سخنرانی می کرد و خبر از آمدن پیغمبری از عرب برای مردم مدینه می داد؛ اما هنگامی که رسول الله(ص) وارد مدینه شدند و اطراف او خالی از پیروانش شد، به پیامبرگرامی اسلام(ص) حسودی کرد و مدام دین اسلام را به چالش می کشید و در پایان مجبور شد از مدینه به مکه کوچ کند.

به طور قطع مانند برخورد جامعه‌ی مسلمان امروزی و امثال روزنامه ایران نبوده است، چه رسد به برخورد جامعه‌ی جهانی و به ویژه اروپایی‌های مدعی تمدن و آزادی!

اگر چه حجاب که در قرآن کریم با واژه‌ی «تستر» به معنای پوشش از آن یاد شده است، یکی از احکام الهی است و به طور قطع در زمان حکومت اسلامی به صورت قاطع رعایت می‌شد و پیامبر اکرم (ص) نیز اجازه نمی‌دادند که احکام الهی به تسامح، تساهل و بازی گرفته شود، اما باید دقت شود که اساساً «تستر» فقط آورده‌ی اسلام و منحصر به مسلمانان نبوده و نیست. لذا نه تنها تمامی ادیان الهی تستر را فرض و واجب می‌دانسته و می‌دانند، بلکه حتی اقوام و ملل مختلف نیز هر چه متمدن‌تر بودند، نسبت به رعایت تستر جدی‌تر بودند. مثل ایران باستان.

لذا حتی قبل از بعثت رسول اکرم (ص) و دعوت به اسلام، کلیه زنان یهود و نصارا،‌ تستر کامل را رعایت می‌کردند، و زنان بت‌پرستان نیز اگر از اشراف بودند، تستر را رعایت می‌کردند. چنان چه در غرب نیز تا قبل از رنسانس رعایت می‌کردند و بعداً توسط سرمایه‌داران و مفسدین حاکم [که منظور استثمار و سودجویی بیشتر و رایگان] مورد هجمه و ممنوعیت قرار گرفت.

در کتب شیعه و سنی روایت‌های متعددی وارد شده که با تعبیرهای گوناگون حکایت از آن دارد که امام مجتبی ـ علیه السّلام ـ "مطلاق" بوده یعنی زیاد طلاق می‌داده است؛ و امام علی ـ علیه السّلام ـ از این جهت از وی گلایه داشته است.