پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Capote (کاپوتی)
«کاپوتی» دو داستان را روایت می‌کند، و در روایت هیچکدام هم لنگ نمی‌زند. اولی در مورد چگونه نگاشته شدن
«در کمال خونسردی» مهم‌ترین کتاب شخصیت اصلی فیلم. دومی چگونگی فروپاشی احساسی و فیزیکی شخصیت اصلی که در ابتدا بسیار سرحال و سرزنده است، اما در پایان همچون یک مرده‌ی متحرک عاجز می‌شود. «در کمال خونسردی» «ترومن کاپوتی» را به فردی نام آشنا تبدیل کرد، و او را یکی از مهم‌ترین نویسندگان تاریخ آمریکا کرد. البته او را نابود هم کرد. او دیگر هرگز نتوانست کتابی را پس از نوشتن «در کمال خونسردی» به پایان برساند، و ۲۰ سال بعد از انتشار آن کتاب هم با مواد مخدر اُوِدوز کرد. نویسندگان بزرگ معمولاً زندگی‌های خوشایندی ندارند. بعد از به اتمام رساندن آن میراث فوق‌العاده، بر اثر تجربیاتش از آن کتاب دیگر زندگی را طاقت‌فرسا می‌دانست. فیلم «بنت میلر» نشان می‌دهد چگونه وسواس فکری و مدام به فکر خود بودن از یک ویژگی شخصیتی به یک خوره تبدیل می‌شود.
«کاپوتی» در سال ۱۹۵۹ رقم می‌خورد. شخصیت اصلی فیلم (با بازی «فیلیپ سیمور هافمن»)، خسته از داستان‌های تخیلی، تصمیم گرفته تا به داستان مرموز ۳ قتل در کانزاس بپردازد تا یک مقاله‌ی واقعی برای روزنامه‌ی نیویورکر چاپ کند. او با خودش دوست خوبش «نیل هارپر لی» (با بازی «کاترین کینر») را هم می‌برد، کسی که به تازگی از نوشتن «کشتن مرغ مقلد» فارغ شده است. رئیس پلیس محلی (با بازی «کریس کوپر») با از روی ناچاری قول همکاری به آن‌ها می‌دهد. بعد از اینکه قاتل‌ها -«پری اسمیت» (با بازی «کلیفتون کالینز جونیور») و «ریچارد هیکاک» (با بازی «مارک پلگرینو»- دستگیر می‌شوند، کاپوتی با پری مصاحبه می‌کند اما در نهایت، نتیجه به وجود آمدن نوعی احساسات متقابل است. در هر دو طرف، احساس همدردی همراه با کمی دروغ وجود دارد. در یک لحظه، ترومن می‌گوید: ” مثل این است که من و پری در یک خانه بزرگ شده‌ایم. یک روز، من از در جلویی خارج شدم و او از در عقبی.”. بالاخره، کار به جایی می‌کشد که ترومن انتظار دارد تا پری به دار آویخته شود تا ترومن به آنچه انتظار دارد برسد. او با گستاخی می‌گوید: “تمام چیزی که من می‌خواستم این بود که خودم پایان این داستان تمام نشدنی را تعریف کنم”.
چیزی که در مورد این فیلم وجود دارد و نمی‌توان از نوشتن در مورد آن چشمپوشی کرد، هنرنمایی «فیلیپ سیمور هافمن» است، که این نقش‌آفرینی خوبش برای او یک نامزدی اسکار به ارمغان خواهد آورد. هافمن تنها ادای کاپوتی را در نمی‌آورد. او به قدری با او خو می‌گیرد که آکادمی هنرهای تجسمی و علمی از او تقدیر به عمل آورده است. «کاترین کینر»، «کریس کوپر»، «کلیفتون کالینز جونیور» هم نقش‌های مکمل را به خوبی شکل داده‌اند، اما این هافمن است که از ابتدا تا انتهای فیلم خودنمایی می‌کند. با اضافه کردن این نقش به کارنامه‌اش، هافمن دوباره نام خودش را بر سر زبان‌ها خواهد انداخت. «کاپوتی» فیلمی عمیق است و برای من نکات قابل توجهی داشت.
شخصیت اصلی دوست داشتنی نیست. او یک سواستفاده‌گر است که برای هدف‌های
شخصی خودش از پری با شکل دادن رابطه‌ای سواستفاده می‌کند. در ابتدا، او نمی‌داند
که این چقدر قیمت دارد. همانطور که در فیلم نشان داده شده، ما روابط عاشقانه و هم
تنفرآمیزی میان پری و این تباه شدن تدریجی شخصیت کاپوتی می‌بینیم. برجسته‌ترین
نکته‌ی فیلم میلر این است که بر روی شخصیت‌ها و رفتار و اعمالشان متمرکز می‌شود
و نمی‌خواهد وکیل مدافع یکی از طرفین باشد. میشد که «کاپوتی» به فیلمی بحث برانگیز
و جنجالی تبدیل شود، اما بنت این را نمی‌خواهد.
اگرچه من از نظر فکری ارتباط قوی‌تری با «کاپوتی» نسبت به جنبه‌ی احساسی برقرار کردم
(هیچوقت در طول تماشای فیلم نخواستم گریه کنم)، اما این تجربه برخی اوقات با من بود.
برای من تماشای یک فیلم برای اولین بار در میانه‌ی برگزاری یک فستیوال امری غیر معمول
است (این بار، فستیوال تورنتو). معمولاً، فیلم‌هایی که در میانه‌ی روز پخش می‌شوند بیشتر
برای آماده کردن مخاطب برای فیلم بعدی هستند، اما این فیلم اینطور نیست. «کاپوتی»
فیلمی قابل توجه است که در اسکار سال آینده از آن بیشتر خواهید شنید.