– اگر هم ابطال پذیری معیار باشد برای گزارههای تجربی کاربرد دارد نه گزارههای غیر تجربی مانند گزاره های عقلی و یا گزاره های شهودی. با متری که مناسب اندازه گیری پارچه است نمی توان آب را اندازه گرفت.
– گزاره ارتباط گناه با بلایای طبیعی گزاره ای تجربی یا عقلانی نیست بلکه گزاره ای شهودی است که باید در پارادایم خودش بررسی شود.
– برای نپذیرفتن این گزاره شاید بتوان اینگونه استدلال کرد: «پارادایم شما برای ما قابل قبول نیست و ما با وجدان جمعی خودمان حرف شما را قبول نمی کنیم» این جواب در چارچوب خودش منطقی است اما استفاده از ابطال پذیری به هیچ وجه منطقی نیست.
– گزاره های شهودی فقط برای معتقدان به آن پارادیم قبل قبول است. این قبول هم نیاز چندانی به دلایل عقلانی و یا تجربی ندارد.
– نکته قابل توجه این است که حکومت نمی تواند مبنای کار خود را بر اساس شهود قرار دهد. کار حکومت بر اساس توافق جمعی و عقل جمعی است. بخصوص وقتی قرار است تصمیماتی گرفته شود که روی زندگی روزمره همه ی مردم تاثیر می گذارد.
– نکته آخر اینکه لازمه ی بقاء هر باور در دنیای به شدت جهانی شده فروتنی و تواضع معرفتشناسانه است. اگر برای گزاره ها دلایل عقلی نداریم و آنها را مبتنی بر ایمان خود بیان می کنیم ملزومات آن را بدانیم و بیان کنیم و گرنه چوب حراج بر ایمان مردم زدهایم.