پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Ashes Of Time (خاکسترهای زمان)
اگر وونگ کار-وای یک نقاش بود احتمالا گاهی اوقات روی بوم هایش گرداب هایی روشن و پررنگ خلق می کرد
با چیزی استعاری که در وسط آن شنا می کرد. این برداشت من از «خاکستر های زمان احیا شده» است که ابتدا در سال ۱۹۹۴ منتشر شد و اکنون دوباره احیا شده است. من نسخه اول را که این کارگردان تمام نشده می دانست و می گفت نیاز به ۱۴ سال فکر دیگر دارد ندیدم.
حالا که هنر کار-وای یا وونگ رشد کرده و معنای آن عمق یافته است (مخصوصا در کار بزرگ «در حال و هوای عشق») من کاملا مطمئن نیستم چرا او این کار را به عهده خودش گذارده است. ظاهرا او نمی توانسته آن را فراموش کند، گرچه بسیاری از کسانی که او را ستایش می کنند نیز این طور هستند. من آن را از روی دقت دیدم، با دیدن زیبایی سلیقه و سیال بودن دوربین شگفت زده شده بودم، دیدن ستاره های آشنای هنگ کنگ مثل بریگیتی لین، لسلی چیونگ، مگی چیونگ، تونی لیونگ، چیو وای و تونی لیونگ کا فای در دوران جوانی خیلی خوب بود.
من اسامی چینی را ده ها بار برای خودم توضیح داده بودم و این که نام خانوادگی ابتدا آمده و نام کوچک در آخر می آید. اینطور است که هرگز نفهمیدم با اسامی که نیمی چینی و نیمی غربی هستند چه باید کرد. مطمئنا لین بریگیتی نیست؟ IMDb کمکی نمی کند چون از دانش ویژه خود برای هر اسم در روی زمین استفاده می کنند، بنابراین اگر از آن ها پیروی کنید تدوینگر شما همیشه گیج خواهد شد که «نیویورک تایمز اینطوری آن را نمی نویسد». من تصمیم گرفتم مرد وسط را حذف کنم و مستقیما به بازبینی تایمز بروم که افسوس شامل اسم بازیگران نمی شود و به طور غیر سودمندانه اشاره می کند به «هر دو تونی لیونگ»، گرچه این بار ساده تر شده چون تونی لیونگ چیو وای مرد شمشیر زن نابینا را بازی کرده و تونی لیونگ کا فای این طور نیست. در حالیکه آنجا بودم تصمیم گرفتم بفهمم چرا موناهالا دارگیس به این طرح که تا حدی گیج کننده است دست زده. من به کار او احترام می گذارم.
او به سه نکته توجه می کند. این طرح اوست: «نگاه کن، این مرد شمشیر زن….». همین. همه اش همین است. اوه. صبر کن، او اضافه می کند که «آقای چیونگ ساکن بیابانی به اسم اویانگ، دلالی برای شمشیرزن های دوره گرد و مشتری های آنهاست» او نمی گوید کدام آقای چیونگ. احتمالا مرد شمشیر زن نابینا نیست.
مطمئنم عاقل نماها در وبلاگ های خود خواهند نوشت «آیا او به واقع آن را دیده بود؟» من مطمئنم دیده بود. می دانم که آن را دیده ام و تا آنجا که توانسته ام بفهمم این طور بوده است. اگر تلاش کنید جمله او را تمام کنید، خودتان خواهید فهمید یا ۱) در بیشه آشفتگی فلاش بک های به هم مرتبط گم شده اید یا ۲) مجبور به اتکا کردن به استراتژی «به خاطر آوری» شده که در آن دیرفهم و شاعرانه هستید (این یک مسافرخانه کوچک و محقر در دوران قرون وسطی چین است،اما از لابلای درهای آن …) گاهی اوقات یک کارگردان با مطلبی خیلی آشناست. او آن را درونی کرده تا برای او معنا پیدا کند.
به خاطر می آورم زمانی را که روی «نزدیک دره اولترا ویکسن» کار می کردیم و روس مایر شروع به سخنرانی درباره کاری کرد که جانک یارد سال می توانست انجام دهد یا اینکه شما قسم بخورید او یک الهه یونانی است. روس با تهدید گفت «جانک یارد سال آن کار را انجام نخواهد داد». وقتی من گفتم «البته او این کار را خواهد کرد. من ماشین تحریر را بدست آورده ام». حداقل در سینمای روس مایر کاراکتر یا می توانند کارها را انجام دهند یا نمی توانند. به این دلیل است که او هنرمند است و هرگز فیلم های هرزه نگاری نمی سازد که درآن کاراکترها تنها می توانند یک کار انجام دهند وگرنه شما پولتان را پس می گیرید.
اما من پرت و پلا می گویم. من از «خاکسترهای زمان احیا شده» تا یک جایی لذت
بردم. این فیلم صحنه های خوبی دارد و کاراکترها همه می دانند دارند چه کار می
کنند درست است که ما نمی دانیم. وونگ کار-وای طرح زیادی را با موتور روایتگری
بکار نمی اندازد تا ما را حرکت دهد. او عناوین هر فصل مثل بهار، تابستان، پاییز،
زمستان را اضافه می کند اما این فقط به شما کمک می کند فکر کنید «اوه حالا
می بینیم! من آن را نمی فهمم اما این در زمستان اتفاق خواهد افتاد!» خیلی
خوب است که در موردی مثل این آرام بوده و از این تجربه لذت برد. این یک فیلم
زیبا است، و هرگز خسته کننده نیست، نه با نبردهای شمشیری اش و نه با
دلهره های رمانتیک اش. این یک نمونه لطیف و بخوبی طراحی شده از ژانر
شهر وشی چین است که من حالا درباره آن می فهمم گرچه به قرن پانزده
باز می گردد و داستان هایی درباره شمشیربازی و هنر رزمی دربر می گیرد.
شهر وشی به معنی «شمشیربازی و هنرهای رزمی» است بنابراین می
خواهم آن را به خاطر داشته باشید.