تاریخ شهادت امام محمد تقی (ع) (جواد الائمه) سال ۹۷
در ادامه نگاهی مختصر به زندگی ایشان و نحوه شهادت این امام بزرگوار میاندازیم.
ولادت
امام محمد بن علی (ع) معروف به جواد الائمه، تقی و جواد و مکنی به ابوجعفر ثانی در دهم رجب دیده به جهان گشود نام پدرش امام علی بن موسی الرضا (ع) امام هشتم شیعیان و مادرش خیزران میباشد.
امامت
دوران زندگانی امام جواد علیه السلام از برهههای حساس در تاریخ پر فراز و نشیب شیعه است.
نیز انجامید. وی به مدت ۱۶ سال امامت را بر عهده داشت و مکتب علمی، اجتماعی شیعه را جلوه خاص بخشید.
جواد به معنای بخشندگی
امام نهم را با نام «جواد» میشناسند. این لقب از واژه «جود» گرفته شده است و به معنای بخشنده
راه شناسایی نیازمندان داشت و مردم از عطایا و عنایات و مهر و محبتهای او بهرهها میجستند.
ازدواج
مامون عباسی (هفتمین خلیفه سلسله عباسیان) پس از شهادت امام رضا (ع) از امام جواد (ع)
علیهالسلام این زن آفرینش پاکیزه و منزه داشته است.
امام جواد در سایه مراقبتهای پدری معصوم و دامن تربیت مادری چنین پرفظیلت و باتقوا پرورش یافت تا آماده پذیرش و ادای مسؤلیت بزرگ الهی گردید.
تاریخ شهادت امام جواد سال ۹۷
امام در ۲۹ ذیقعده سال ۲۲۰ هجری (یکشنبه ۲۱ مرداد ماه ۱۳۹۶) در ۲۵ سالگی به شهادت رسید و در قبرستان قریش در پشت قبر جد بزرگوارش (کاظمین)، حضرت امام موسی کاظم علیه السلام به خاک سپرده شد.
امام جواد علیه السلام در آخرین شب زندگی فرمود:« من امشب میمیرم. ما امامان، کسانی هستیم که هرگاه خداوند برایمان دنیا را نخواهد، به سوی خدا منتقل میشویم.»
چگونگی به شهادت رسیدن امام جواد (ع)
معتصم، خلیفه عباسی و جعفر، پسر مأمون، سمی را در انگور تزریق کردند و برای امفضل فرستادند. ام فضل نیز آن را در میان کاسهای گذاشت و جلو امام جواد علیهالسلام نهاد و از آن انگور بسیار توصیف کرد. سرانجام آن حضرت از انگور خورد و طولی نکشید که آثار سم را در خود احساس کرد. در همان حال امفضل پشیمان شد و گریه کرد.
حضرت به او فرمود: «چرا گریه میکنی؟ اکنون گریه تو سودی ندارد. ین را بدان که به سبب ین جنیت، به چنان دردی مبتلا میشوی که هرگز علاج ندارد و چنان به تنگدستی افتی که جبرانپذیر نباشد».
بر اثر نفرین آن حضرت، امفضل به دردی بیمار شد که همه اموالش را در راه معالجه آن مصرف کرد، ولی سودی نداشت و با نکبتبارترین وضع به هلاکت رسید.
می خواست که فریاد کند تشنه لبم / از سوز عطش، طاقت فریاد نداشت