پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Lee Daniels’ The Butler (پیشخدمت لی دنیلز)
لی دنیلز با فیلم “Lee Daniels’ The Butler/پیشخدمت”،توانسته است تصویری
از جنبش حقوق مدنی را طوری که فیلم “Forrest Gump/فارست گامپ” سعی
در نمایش آن داشت ارائه کند.این شیوه لزوما چیز بدی نیست اما زیادی آن ممکن
است باعث حواس پرتی بیننده شود،به خصوص که به داستان اصلی هم خیلی
مربوط نباشند.با دیدن تریلر ها و تبلیغات مربوط به فیلم بیننده گمان می کند
با نسخه کاخ سفیدی مجموعه “Upstairs,Downstairs/بالا نشینان،پایین
نشینان” مواجه است،اما در واقع تمام این ها در فیلم مسائلی فرعی هستند
.”Lee Daniels’ The Butler/پیشخدمت” در مورد تفاوت بین جهان بینی یک
پدر و پسر در دهه های پر تلاطم ۷۰،۶۰ و ۸۰ و به تبع آن شکاف رو به گسترش میان آن ها است.
صحنه های ابتدایی فیلم در ایالت های جنوبی در دهه ۱۹۲۰ رخ می دهند،
یعنی زمانی پس از برده داری که ذهنیت برده داری هنوز در جریان بود.کارگران
مزارع به ظاهر آزاد بودند اما هنوز مثل دوران برده داری بدون حقوق کار
می کردند و اربابان مزارع بدون تنبیه جسمی با آن ها بد رفتاری می کردند.
سیسیل گینز (که نقش بزرگسالی اش را فارست ویتاکر بازی کرده است
) که در مزرعه پنبه کار می کند شاهد کشته شدن پدرش به دست صاحبان
مزرعه است.او توسط آنابث وست فال (ونسا ردگریو) که به نوعی نقش
رئیس خانواده را دارد،به کار در درون خانه دعوت می شود.چند سال بعد
او به هتلی بزرگ می رود تا نقش پیشخدمت را به عهده بگیرد،جایی
که اهمیت سکوت و پیش بینی خواسته های مشتریان را متوجه می شود
.این امر منجر به پیشنهاد کار در کاخ سفید به او می شود،جایی که او
از دوایت آیزنهاور (رابین ویلیامز) گرفته تا رونالد ریگان (آلن ریکمن) به تمام
روسای جمهور آمریکا در این دوره خدمت می کند.
زندگی سیسیل در خانه مغشوش است.زن دوست داشتنی او،گلوریا (اپرا وینفری) دایم الخمر است و از زمان زیادی که او صرف کار می کند ناراضی است.فرزندش لوییس (دیوید اُیِلُوو) در دانشگاه به فعالیت های مدنی مشغول است.فعالیت های لوییس که عمدتا شامل شرکت در اعتراضات صلح آمیز است،منجر به تهدید شدن و کتک خوردن او توسط گروه کو کلاکس کلن (گروهی بسیار گسترده و ریشه دار در امر نژاد پرستی در آمریکا) و در نهایت زندانی شدن او می شود.بعد از آن لوییس به این نتیجه می رسد که روش انفعالی مارتین لوتر کینگ جواب نمی دهد و در نتیجه فردی افراط گرا شده و با عضو شدن در گروه پلنگ های سیاه به جنبش قدرت سیاه می پیوندد.
“Lee Daniels’ The Butler/پیشخدمت” (که به دلایل حقوقی عنوان کامل Lee Daniels’ The Butler/پیشخدمت لی دنیلز” به آن اطلاق می شود) تا حدودی از اتفاقات واقعی زندگی پیشخدمت کاخ سفید،یوجین آلن که به هشت رییس جمهور خدمت کرده الهام گرفته شده است.در مصاحبه های صورت گرفته با عوامل فیلم مشخص شده که وقایع تصویر شده در خانه آلن کمی دراماتیک تر شده اند،در حالی که آن چه در کاخ سفید تصویر شده تماما واقعی است.نکته طعنه آمیز این است که صحنه های کاخ سفید از همه صحنه ها کم اثر تر هستند.درخشش فیلم زمانی اتفاق می افتد که فیلم به دیدگاه های واگرا و متفاوت پدر و پسر در مورد نقش سیاهان در جامعه آمریکا می پردازد و نقطه اصطکاک در همین جا پدید می آید.از نظر سیسیل که زندگی ای خدمت کارانه داشته است،راه پیشرفت در زندگی سخت کار کردن و سر به زیر داشتن است؛در حالی که لوییس معتقد به ایستادگی و حل مسائل از این طریق است.به این تضاد که در بسیاری از خانواده ها در دهه ۶۰ و ۷۰ وجود داشت،در سینما زیاد پرداخته نشده بود و دنیلز با پرداختن به آن تلاش کرده به نوعی این کم لطفی ها را جبران کند.
انتخاب بازیگر نامناسب،صحنه های کاخ سفید را تحت الشعاع قرار داده است.سه تا از هشت رییس جمهور بازیگر به خصوصی ندارند،به ترومن اشاره ای نشده و فورد و کارتر هم به طور مختصر و تنها در صحنه های اخبار تلوزیونی دیده می شوند.پنج رییس جمهور دیگر توسط بازیگران مطرح به تصویر کشیده شده اند که می شود گفت هیچ کدام موفق نبوده اند.در میان این بازیگران ناموفق لیو شرایبر در نقش لیندن بی جانسون از همه بهتر عمل کرده،با این که او را هم نمی توان بازیگر مناسب برای این نقش دانست؛اما حداقل صحنه مربوط به توالت خیلی خوب در آمده است.جیمز مارسدن در تقلید صدای کندی خوب عمل کرده،اما از نظر فیزیکی به او شبیه نیست.رابین ویلیامز در نقش آیزنهاور و آلن ریکمن در نقش ریگان با آن گریم های مضحک که نتوانسته چهره های واقعیشان را مخفی کند،انتخاب های کاملا اشتباهی بوده اند.بدترین این انتخاب ها جان کیوزک در نقش نیکسون است.او نه از نظر چهره و نه از نظر صدا هیچ شباهتی به نیکسون ندارد و اداهای نصفه و نیمه ای هم که در آورده اصلا قانع کننده نیستند.تمام این ها باعث شده که در صحنه های کاخ سفید بیشتر بازیگران به چشم بیایند تا روسای جمهور.
انتخاب بازیگران اصلی بر خلاف روسای جمهور بسیار به جا بوده است و از نقش های کوچک و بزرگ آن می توان بازی های خوبی را مشاهده کرد.فارست ویتاکر با وقار بسیار در نقشش فرو رفته و گریم او در زمان پیری بسیار خوب از کار در آمده است. دیوید اُیِلُوو تصویر واقع گرایانه ای از لوییس پر حرارت ارائه داده و می شود خشم او نسبت به جهان و ناامیدی او از انفعال پدرش را به روشنی حس کرد و نامزد شدنش برای جایزه نقش مکمل مرد زیاد دور از ذهن نیست.اپرا وینفری هم علی رغم نقش مختصر و زمان کمی که جلوی دوربین دارد،نمایش خوبی ارائه داده است.او از زمان فیلم اولش،” The Color Purple/به رنگ ارغوان” در سال ۱۹۸۵ تا این زمان چنین ایفای نقش موثری نداشته است.(هر چند نقش های زیادی را هم بازی نکرده است) به عنوان سایر نقش های مکمل قابل توجه می شود از کوبا گودینگ جونیور،لنی کراویتز و ونسا ردگریو نام برد.
“Lee Daniels’ The Butler/پیشخدمت” آخرین فیلم در میان فیلم های متعدد سال ۲۰۱۳ است که به موضوع تبعیض نژادی در آمریکا می پردازند.”۴۲/۴۲″ مثل “Lee Daniels’ The Butler/پیشخدمت” با نگاهی تاریخی به این موضوع پرداخته،در حالی که “Fruitvale Station/ایستگاه فروت ویل” آن را با دید معاصر بررسی کرده است.یکی از جاذبه های “Lee Daniels’ The Butler/پیشخدمت” مشاهده دگرگونی اوضاع درون کاخ سفید با تغییر روسای جمهور در طی نیمه دوم قرن بیستم است.اما این تنها بخشی از فیلم است و قلب تپنده فیلم در جای دیگری است.جایی خارج از فضای خاص کاخ سفید و در میان خاکریز های تفکیک نژادی (و هم بستگی پس از آن)،جایی که فیلم در آن جان گرفته است.دلیل اصلی برای تماشای فیلم نیز همین است،نه دیدن حضور عجیب و غریب جان کیوزک در نقش ریچارد نیکسون.