پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم ۲۱ & Over (بیست و یک سال به بالا)
با وجود حال و هوای دانشکده ای فیلم، «۲۱ سال به بالا/۲۱ and Over »
بیشتر مناسب افرادی است که آی. کیو (ضریب هوشی) آنها ۲۱ یا پایین تر
باشد. به نظر می رسد این محیط چرند که آرزو داشته شبیه به فیلم خانه
ی حیوانات/ Animal House در بیاید به موضوعات خاصی علاقه دارد: توهین
های نژادی کلیشه ای، کنایه های تحقیر آمیز قومی و یک لحن اشتباه و
منحرف که خودکشی، عیاشی و شراب خواری و خشونت به وسیله سلاح گرم را امری عادی و ساده می پندارد.
هیچ چیزی نیست که به وسیله ی آن میزان نابالغی حماقت آمیز «۲۱ سال
به بالا» را توضیح داد. مگر اینکه تصور تماشا کردن ۶۰ ثانیه استفراغ کردن
، آن هم به شکل تصویر آهسته، به نظر خوش گذرانی بیاید. اگر این مورد
هم جواب ندهد، همیشه تصویری از پسری در شب تولد ۲۱ سالگی
اش وجود دارد که آنقدر مست شده که روی بار می پرد، شلوارش را در می آورد و روی سر عده ای عیاش از همه جا بی خبر، ادرار می کند.
کارگردانان فیلم، جان لوکاس/ Jon Lucas و اسکات مور/
Scott Moore (نویسندگان فیلم خماری/ The Hangover) بابت این
بلبشوی نابهنجار مسئولند. آنها زندگی دانشجویی را طوری نشان
می دهند که انگار تنها قصد و هدف آن تحویل دادن محموله ای فارغ
التحصیلانی است که بایستی راهی مرکز ترک اعتیاد به مواد مخدر و الکل شوند.
داستان حول و حوش یک دانشجوی سال آخر به نام جف چنگ (جاستین
چان/ Justin Chon) می گذرد که پدر مغرور و قاطع اش (Francois Chau) توقع دارد او برای ادامه ی تحصیل به دانشگاه پزشکی برود.
در این میان دوستان صمیمی دوران دبیرستان اش، کیسی (اسکالر
آستین/ Skylar Astin) و میلر (مایلز تلر/ Miles Teller) برای اینکه
او را در روز تولد ۲۱ سالگی اش غافلگیر کنند، از خارج از شهر می
آیند تا او را همراه خود ببرند که به این مناسبت مشروب بخورند و جشن بگیرند.
جف ابتدا با خستگی و بی میلی پیشنهاد آنها را رد می کند زیرا
که صبح روز بعد باید برای مصاحبه در یک دانشگاه پزشکی حاضر
شود. اما میلر با وقاحت و حالتی نفرت انگیز تهدید می کند که
اگر جف همراه آنها به بار نرود، تا صبح زیر پنجره اش با شیپور بادی
سر و صدا راه بی اندازد. چنگ به جای آنکه به دوستانش بگوید بزنند به چاک، دلش نرم می شود و تغییر موضع می دهد.
به محض اینکه نوشیدن را آغاز می کند، همه جور ویرانی هم
به دنبال آن می آیند. مانند شوخی های حال بهم زنی که در
بالا گفته شد و گروهی از دختران رقاص و عیاش. یک مورد لاس
زدن به ظاهر اجباری هم میان کیسی و نیکول (سارا رایت/ Sarah
Wright) پیش می آید. او یک دختر مو بلند اما سرد است که
جزو انجمن خیریه ی بانوان است و دوست پسرش ، از اعضای
تیم دانشگاهی یل- لیدر، یکی از دشمنان میلر و کیسی است.
وقتی چنگ از حال می رود، دوستان خارج شهر نشین اش اصلاً نمی دانند چطور باید او را به خانه اش برسانند. مأموریت آنها برای رساندن او به خانه، به روز بعد می کشد و باعث می شود لباس هایشان را هم از دست بدهند. در طول راه، آنها با پلیس برخورد کوتاهی دارند، از یک بیمارستان فرار می کنند، پنهانی وارد محل انجمن خیریه ی بانوان می شوند و در یک مسابقه ی مشروب خوری بسیار طولانی شرکت می کنند.
آستین که سال گذشته در فیلم « Pitch Perfect » بازی کرد، بازیگر دوست داشتنی ای است که اصلاً در جایگاهی نبود که در آن فیلم متمرکز بر موزیک بازی کند. تلر، که در نقش یکی از آزاردهنده ترین پسرهای ۲۱ ساله ی سینما ظاهر شده، در فیلم «Rabbit Hole » محصول ۲۰۱۰ موفق شد نقش آفرینی ظریف و پر جزئیات آن نوجوان غمگین که با یک پسر جوان تصادف می کند و او را به کشتن می دهد را به شکلی فوق العاده به انجام رساند.
به طور غیرقابل توضیحی، پسرها همیشه از دوستشان با نام کاملش “جف چنگ” یاد می کنند، مثل جمله ی “فکر می کنم جف چنگ رو کشتیم.” میان سلسله ی شوخی های نژادپرستانه، جف فکر می کند جف چنگ آدمی با هوشی بالا و مناسب تحقیقات علمی است، آن هم از این بابت که او آسیایی – آمریکایی است. ساکنین کشورهای لاتین (آمریکای لاتین)، صرب نژادها و یهودی ها نیز در این فیلم دست انداخته شده اند.
رویه ی برخورد بی تفاوت فیلم با موضوع اقدام به خودکشی و یک صحنه ی طولانی که جف چنگ را در حال رانندگی در مستی و فرار از دست پلیس نشان می دهد، حتی از این هم بی سلیقه تر و زشت تر است. کمدی های معروف انگشت شماری هستند که به خاطر به بازی گرفتن مسائل جدی شهرت یافته اند، اما چرا باید همه ی این موضوعات را وارد فیلمی کرد که تنها هدف آن این است که احمقانه و خنده دار باشد؟
می شد اینطور گفت که این فیلم یک اثر پسا- نژادپرستانه است که در ژانر کمدی های زمخت جای می گیرد و محور آن آزادی بیش از حد و افراط جوانانه است که از همان قماش فیلم های «خماری» و «هارولد و کومار است». اما تفاوت مهمی که بین آن فیلم ها و این یک وجود دارد، عنصر طنز است. آن فیلم ها از این عنصر برخوردار بودند، و «۲۱ سال به بالا» در این زمینه دست خالی ظاهر می شود.