پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Safety Not Guaranteed (تضمینی برای امنیت نیست)
در آگهی کوتاه روزنامه نوشته شده: “به شخصی برای همراهی در سفر
به گذشته نیازمندم. این آگهی شوخی نیست. بعد از بازگشت دستمزد
خود را خواهید گرفت. باید برای خودتان سلاح بیاورید. من پیش از این تنها
یک بار این کار را انجام داده ام. تضمینی برای امنیت نیست.”
اگر دقیق نگاه کنیم، «تضمینی برای امنیت نیست/Safety Not Guaranteed»
یک فیلم علمی تخیلی نیست. قرار نیست کسی بپرد داخل ماشین زمان
و به آینده یا گذشته سفر کند. تماشاگرانی که به این چیزها علاقه دارند
می توانند به جای آن مجموعه ی تلویزیونی «Doctor Who» را تماشا کنند.
در عوض، با یک فیلم کمدی عاشقانه ی مستقل طرف هستیم که در حول
یک معمای اصلی روایت می شود. سؤالاتی که به ذهن بینندگان خطور می
کند و «کالین تره وورو/ Colin Trevorrow» در انتهای اولین تجربه بلند سینمایی
اش به آنها پاسخ می دهد، چنین هستند: آیا ماشین زمان واقعاً وجود دارد
و آیا شخص آگهی دهنده یک آدم دیوانه یا خیالباف است؟ شاید به نظر بعضی
افراد گره گشایی فیلم کمی مبهم بیاید، اما به نظر من که همه چیز کاملاً
مشخص بود. با این وجود، داستان اصلی فیلم چیزی ست که در طول عمر
صنعت سینما، درونمایه ی اصلی بسیاری از فیلم های سینمایی کم هزینه
بوده است: آشنایی دو عضو طرد شده ی اجتماع با یکدیگر.
داریوس (آبری پلازا/Aubrey Plaza) در یکی از روزنامه های سیاتل دوره ی
کارآموزی می گذارند. وظیفه ی او انجام دادن کارهای پستی ست که
دستمزدی هم بابت آن نمی گیرد. وقتی سعی می کند در یک کافی شاپ
به عنوان پیشخدمت مشغول به کار شود، مطلع می شود که به دلیل
روابط عمومی پایین و رفتار عبوسانه اش کسی تمایلی به استخدام او ندارد.
هنگامی که خبرنگاری به نام جف (جیک ام.جانسون/Jake M. Johnson)
او و کارآموز دیگری به نام آرانو (کاران سونی/Karan Soni) را انتخاب می کند
تا نویسنده ی آگهی روزنامه را پیدا کنند و گزارشی تهیه کنند، مسیر زندگی
داریوس تغییر می کند. جف انگیزه ی دیگری هم دارد. او قصد دارد با یکی از
همکلاسی های قدیمی دوران دبیرستانش که اخیراً در وب سایت فیس بوک
همدیگر را پیدا کرده اند، رابطه ی عاشقانه ای آغاز کند. بدین ترتیب این داریوس
است که باید با کنت (مارک دوپلاس/Mark Duplass) ارتباط برقرار کند و او
را متقاعد کند که از تمام خصوصیات لازم برای همراهی در سفر به گذشته برخوردار است.
هر چه آشنایی آنها عمیق تر می شود، داریوس بیشتر به این نتیجه می
رسد که کنت صرفاً آدمی منزوی و متوهم نیست و ممکن است این که فکر
می کند مأموران دولتی او را تحت نظر گرفته اند، حقیقت داشته باشد.
«تضمینی برای امنیت نیست» در کلیت خود فیلم دلپذیری ست، اما نقصی هم در آن وجود دارد. در حالیکه داریوس و کنت به هم نزدیک می شوند، جف قصد دارد مجدداً با آدم های مربوط به گذشته اش ارتباط برقرار کند. این داستان فرعی به جایی نمی رسد و جای تعجب است که بی آنکه به نتیجه ای برسد، بخش زیادی از زمان فیلم را به خود اختصاص می دهد. در زمینه ی شخصیت ها باید گفت جف چندان جالب توجه نیست و خوب پرورانده نشده است، قسمتی از داستان هم که به او مربوط است پیش از آنکه فرجامی داشته باشد کنار گذاشته می شود. آرانو تنها به این دلیل در فیلم حضور دارد که در موقعیت های طنز ایفای نقش کند. او یکی دیگر از همان پسرهای خجالتی و اهل کامپیوتر است که در عمرش دختری را نبوسیده و می ترسد به آنها نزدیک شود. جف مانند یک معلم راه را به او نشان می دهد و این نقص را از بین می برد.
در مقایسه با سایر بازیگران، درخشش نقش آفرینی آبری پلازا کاملاً مشخص است. این بازیگر ۲۸ ساله با وجود اینکه زیاد مشهور نیست، آثار زیادی در کارنامه ی هنری خود دارد و احتمالاً مجموعه ی تلویزیونی « Parks and Recreation » معروف ترین اثر اوست. حضور چهره ی جدی و در عین حال طنز آمیز او جذابیت بسیاری از لحظات خنده دار «تضمینی برای امنیت نیست» را دوچندان کرده است. کشش سینمایی زیادی میان او و مارک دوپلاس وجود ندارد، این کشش تنها در حدی ست که ماجرای عاشقانه ی غیرعادی میان آن دو را برای تماشاگر حائز اهمیت گرداند. در این فیلم، به غیر از Mary Lynn Rajskub و Kristen Bell که هر کدام نقش کوتاهی برعهده دارند، سایر بازیگران از شهرت چندانی برخوردار نیستند.
از یک نظر میتوان «تضمینی برای امنیت نیست» را فیلمی “بر اساس یک ماجرای واقعی” دانست. آگهی ای که در ابتدای فیلم نمایش داده می شود تقریباً شبیه همان آگهی است که واقعاً در روزنامه چاپ شده و در برنامه ی تلویزیونی «The Tonight Show» به میزبانی Jay Leno نمایش داده شد. بقیه ی ماجرا، ساختگی است. اما از نظر مفهومی قصه ی خوبی از کار درآمده و سازندگان فیلم داستان را در جهتی مخالف انتظار تماشاگر پیش می برند. علاوه بر این داستانی که در این فیلم تعریف می شود از ماجرای مربوط به آگهی واقعی (شخصی که می خواست فضاهای خالی ستون آگهی های روزنامه را پر کند) به مراتب جذاب تر است.
«تضمینی برای امنیت نیست» فیلمی جذاب و دلنشین است و بسیار باملاحظه تر از آن پیش می رود که لازم باشد جزء فیلم های درجه ی R دسته بندی شود. اگر این فیلم توسط یکی از استودیوهای بزرگ ساخته شده بود، به احتمال زیاد بی آنکه صحنه ای از آن حذف شود جزء فیلم های درجه یPG-13 قرار می گرفت. تماشای این فیلم در کل تجربه ی لذت بخشی ست چون به هیچ یک از فیلم هایی که تاکنون دیده ایم شباهتی ندارد. این فیلم به دنبال آن نیست که با فیلم های پرهزینه ی استودیوهای بزرگ رقابت کند اما آنچه به مخاطب ارائه می دهد ارزش همان میزان بهای بلیط را دارد. نقش آفرینی برجسته ی پلازا یکی از نقاط قوّتی است که در میزان فروش فیلم تأثیر می گذارد، علاوه بر این اکثریت تماشاگران تاحدی فراتر از انتظار مجذوب ماجرای اسرار آمیز اصلی خواهند شد. تره وورو ورق های خود را یک به یک رو می کند و با مهارتی بسیار ذهن تماشاگر را درگیر می کند. پیش از گره گشایی داستان، دلایل زیادی پیش پای مخاطب قرار می گیرند و او را میان دو قطب باور کردن و نکردن ادعای مسافرت در زمان کنت، معلق نگه می دارند.
اما در عین حال نیازی نیست تا تماشاگران «تضمینی برای امنیت نیست» با زبان خاص و طرح و توطئه های خاص داستان های علمی تخیلی آشنا باشند. این فیلم بیشتر درباره ی به وجود آمدن رابطه میان دو انسان سخن می گوید و این مفهومی ست که هر شخصی می تواند با آن ارتباط برقرار کند.