پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم Rock Of Ages (راکِ نسل ها)
راکِ دوران/ راکِ نسل ها/ Rock of Ages» موزیکالی ست در حال و هوای دوران
اوج موسیقی راک اند رول، که بیشتر ماجراهای آن در یک کلوب موسیقی در
منطقه ی سانست استریپ در بلوار سانست اتفاق می افتد، از آن دسته فیلم
هایی که ابتدای داستان بدبختی و بی پولی گریبانگیر شخصیت ها شده اما کم
کم همه چیز روبراه می شود. فیلم از نظر اصالت ایده و داستان حرف خاصی برای
گفتن ندارد. بخش عمده ی آن به سرگرم کنندگی و سرحال آوردن تماشاگر می
گذرد و اجرای پرانرژی و شاد چند قطعه ی موسیقی، در کنار حضور بازیگران
پرآوازه ای چون تام کروز، راسل برند و الک بالدوین به ایجاد این فضا کمک می کند.
این افراد با نقش آفرینی خود در این فیلم نشان دادند استعداد آواز خواندنشان
هم آنقدر ها بد نیست و اگر یک وقت شغل اصلی خود را از دست بدهند می
توانند در یکی از کلوب های منطقه ی سانست استریپ مشغول شوند!
«دیه گو بونتا/Diego Boneta» در نقش متصدی بار پرطرفدارترین کلوب سانست
استریپ، و «ژولیان هیو/ Julianne Hough» در نقش دختر ساده ای که تازگی
از یک دهکده ی دور افتاده به شهر آمده است، ایفا کنندگان نقش شخصیت
های اصلی فیلم هستند. هردوی آنها خوانندگان با استعدادی هستند و در کنار
سایر بازیگران فیلم، به بازخوانی ترانه های راک کلاسیک دهه ی ۸۰ می پردازند.
بله، البته که این دو عاشق هم می شوند. معلوم است که پشت علامت بزرگ
و معروف هالیوود می ایستند و حرف های عاشقانه می زنند. البته که به خاطر
یک سؤتفاهم غم انگیز از هم جدا می شوند، و صد البته که اشتباهشان را
جبران می کنند (داستان را لو دادم!) و در نهایت با هم آشتی می کنند. خب
مگر تابحال شده که داستان عاشقانه ی فیلم های موزیکال سرنوشتی غیر از این داشته باشد؟!
آنها زوج دوست داشتنی و جالبی هستند، اما برای من ماجرای مربوط به
سرنوشت کلوب بربن روم جذاب تر است. صاحب کلوب، دنیس دوپری (الک
بالدوین) حسابی ناراحت است چون مبلغ زیادی مالیات عقب افتاده دارد و
هر لحظه ممکن است مجبور شود در کلوب را تخته کند. تنها معتمد او خواننده
ی راک بازنشسته ای ست به اسم لونی (راسل برند) که وظیفه ای اصلی
اش این است که هر وقت دنیس مشغول صحبت با تلفن است، خم شود و
با حالتی عصبی به او بگوید چه حرفی بزند. طرف مکالمه معمولاً کسی نیست
جز یک مدیر برنامه های موسیقی به نام پاول گیل (پاول جیاماتی) که از آن آدم
های پولکی و رشوه بگیر است و ادعا می کند می تواند یکی از موکلین اش
یعنی استیسی ژکس/ Stacee Jaxx (تام کروز)، خواننده ی افسانه ای و پرآوازه
ی راک را راضی کند تا یک شب در کلوب بربن کنسرت بدهد و با اینکار جلوی ورشکستگی آنها را بگیرد.
اگر به اسامی بازیگران توجه کنید، به احتمال زیاد شگفت زده شده اید. گروه
بازیگران این فیلم نه تنها غالباً افراد مشهور و برجسته ای هستند، بلکه به
هیچ وجه اثری از کم کاری در بازی آنها دیده نمی شود. تک تک آنها نقش
خود را با شور و حرارتی ایفا می کنند که لازمه ی فیلم های طعنه زن و هجوآمیز است.
یکی از داستان های فرعی فیلم عیناً از مجموعه فیلم های موزیکال های
قدیمی «میهمانی ساحلی/Beach Party» محصول دهه ی ۶۰ وام گرفته
شده است. اگر سن و سالتان قد بدهد، ممکن است آنها را به یاد بیاورید.
ماجرا از این قرار بود که هر وقت فرانکی و آنت و رفقایشان کنار ساحل
مشغول خوشگذرانی بودند، یک مرتبه یکی از سیاستمداران محلی
محافظه کار تصمیم می گرفت آنها را از شهر بیرون کند و از این اقدام
برای پیشبرد اهداف کمپین انتخاباتی خود بهره بجوید. در این فیلم،
شخص سیاستمدار، شهردار ویتمن (برایان کرنستون/Bryan Cranston)
است که همسر سلطه جو و مستبدش پاتریشیا (کاترین زتا جونز) خط
و مشی او را تعیین می کند و برای تک تک اقداماتش تصمیم می گیرد.
پاتریشیا گروهی از معترضین تشکیل داده و مقابل کلوب بربن روم تجمع
برپا می کند و دنیس و لونی هم با عصبانیت از پشت پنجره نظاره گر آنها هستند.
فیلمنامه ی اثر توسط Justin Theroux و Chris D’Arienzo، بر اساس تئاتری به همین نام نوشته شده که در منطقه ی Off-Broadway شهر نیویورک اجرا شد. هیچ ایده ی اصیلی در این فیلمنامه دیده نمی شود، حتی تمامی ترانه ها نیز قدیمی هستند. البته این مسائل مشکلی در روند فیلم ایجاد نمی کنند، چون معلوم است نقش آفرینی در این فیلم برای بازیگران آن لذت بخش بوده و قطعات موزیکال فیلم از ارزش اجرایی بالایی برخوردارند و یکدست و بانشاط ساخته شده اند. تنها مشکل کار این است که وقتی کسی در حال آواز خواندن نباشد، ضعف ها و لکنت های طرح داستان به چشم می آیند. وقتی می خواهید یکی از آن فیلم هایی بسازید که تماشاگران از همان ابتدا می توانند پایان آن را حدس بزنند، بهتر است دیگر در نمایش جزئیات کمی ابتکار به خرج بدهید و دست از سر صحنه های تکراری بردارید. حالا که قرار است درو از دیدن صحنه ای دچار سوءتفاهم بشود و خیال کند شری به او خیانت کرده و با استیسی ژکس رابطه دارد، دیگر لازم نیست برای آشتی دادن شان، صحنه ای غم انگیز از حضور مجدد آنها در کنار تابلوی هالیوود نشانمان دهید.
در این فیلم همه ی بازیگران مشهور به استثنای بازیگران دو شخصیت اصلی به نوعی به تمسخر و هجو خود می پردازند و در این میان تام کروز بیشتر از سایرین نسبت به خودش بی رحمی نشان می دهد. استیسی ژکس، با اندام عضلانی و سراسر خالکوبی شده اش، هر جا می رود چند محافظ خشن (یکی از آنها Kevin Nash است و دیگری قهرمان پرورش اندامی با اندامی بسیار درشت به نام Jeff Chase) همراه او هستند.
استیسی آنقدر خودبزرگ بین و مغرور است که موقع مصاحبه با گزارشگر مجله ی رولینگ استون (Malin Akerman) آنچنان با حالتی خودشیفته وار سعی در اغوا کردن گزارشگر دارد که انگار در نهایت خودش را اغوا می کند! در کنار این، الک بالدوین و راسل برند هم یک صحنه ی فوق العاده دارند که مطمئنم هیچکدام در گذشته خواب آن را هم نمی دیدند.