پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق بررسی ابعاد هولوکاست
نشریه آمریکن فری پرس در گزارشی به تشریح تلاش مقام‌های نازی برای حفظ جان یهودیان مقیم اردوگاه‌های کار اجباری پرداخت. در این گزارش با اشاره به دستور “هیملر ” به اردوگاه‌ها نوشته شده: در ۲۸ دسامبر ۱۹۴۲، رئیس دفتر فرماندهی اردوگاه‌های اس‌اس طی دستوری به اردوگاه آشویتس و دیگر اردوگاه‌ها از نرخ مرگ و میر موجود در میان زندانیان بر اثر بیماری انتقاد کرد. (این دستور بخشی از نمایشگاهی بود که در محل دادگاه نورمبرگ تشکیل شد.)
گزارش آمریکن فری پرس با بررسی این دستور ادامه می‌یابد: در این بخشنامه چنین قید شده بود که “پزشکان اردوگاه‌ها باید تمام تلاش و ابزار در دسترس را به کار گیرند تا نرخ مرگ و میر در اردوگاه‌های مختلف کاهش یابد… ” و اینکه “… پزشک‌ها باید مطمئن شوند که وضعیت کار در اردوگاه‌ها تا حد امکان بهبود یافته است. ” در این بخشنامه اعلام شده بود که “هاینریش هیملر ” (Heinrich Himmler) “دستور داده تا نرخ مرگ و میر در اردوگاه‌ها قطعا کاهش یابد. ”
در ادامه گزارش “آمریکن فری پرس ” آمده: جالب است که “نوربرت مازور ” (Norbert Masur)، از مقامات شاخه سوئدی کنگره جهانی یهودیت در ۲۱ آوریل ۱۹۴۵ با هیملر دیدار کرد. توصیفات مازور در مورد آن دیدار در دسامبر ۱۹۸۵ در روزنامه “مومنت ” (Moment) منتشر شد؛ به گفته وی: “در طول یک گفتگوی طولانی، هیملر در مورد اتهامات فزاینده نسل‌کشی که به دولت آلمان وارد می‌شد شکایت کرد و اعلام نمود که به منظور کنترل بیماری‌های واگیردار، مجبور شدیم کوره‌هایی احداث کنیم تا در آن اجساد افراد بیشماری که بر اثر این بیماری مرده‌اند را بسوزانیم. اما هم‌اکنون می‌خواهند از این موقعیت بهره برده و ما را به دام اندازند. “
در ادامه گزارش “آمریکن فری پرس ” به دلایل احداث کوره‌های جسدسوزی پرداخته می‌شود: کوره‌ها به منظور حفظ یهودیان اروپایی از بیماری تیفوس ساخته شده بودند، بیماری که از متلاشی شدن لاشه‌های قربانیان تیفوس در اردوگاه‌ها پخش می‌شد. کوره‌ها یقینا هیچ ارتباطی با به اصطلاح برنامه “کشتار دسته‌جمعی ” یهودیان اروپا توسط نازی‌ها نداشته و نمی‌تواند دلیلی برای اثبات وجود چنین برنامه‌ای باشد.
برخی از “تاریخ‌نگاران ” مبتکر هولوکاست اعلام کرده‌اند که اگر نازی‌ها یهودیان را با گاز و یا دیگر روش‌های زیرکانه نکشته‌اند، بنابراین یقینا به آنها چنان گرسنگی داده‌اند که باعث مرگ ایشان شده است. یا این حال، دکتر راسل بارتون (Russell Barton) که بعد از جنگ یک ماه را به عنوان دانشجوی پزشکی در اردوگاه بلسن (Belsen) گذراند، چنین گزارش داده: “من از یافتن گزارش‌هایی که متعلق به دو یا سه سال پیش بودند و در آنها صحبت از توزیع مقادیر انبوهی غذا شده بود، واقعا تعجب کردم. در آن زمان قانع شدم که بر خلاف عقیده عمومی، هیچگاه سیاستی مبنی بر گرسنگی دادن به ساکنان اردوگاه مطرح نبوده است. تعداد زیاد ساکنان اردوگاه‌ها که به خوبی تغذیه شده بودند نیز نشان از همین مسأله داشت.
بنابراین چرا تعداد زیادی از ساکنین اردوگاه‌ها از سوء‌تغذیه رنج می‌بردند؟ بارتون چنین گزارش می‌دهد: “دلایل اصلی عبارت بودند از … بیماری، تراکم بیش از حد جمعیت در اردوگاه‌ها، نقض قانون و نظم و کمبود آب، غذا و دارو. ” به گفته بارتون این وضعیت پس از حملات هوایی متفقین به انبارهای اردوگاه‌ها رخ داد. درنتیجه این متفقین بودند که حداقل به طور غیرمستقیم مسؤول تعداد انبوه اجسادی بودند که پس از آزاد‌سازی اردوگاه‌ها در آنها کشف شدند.
منبع: خبرگزاری فارس