پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم ۲۱ Jump Street (خیابان جامپ شماره ۲۱)
اصلاً توقع نداشتم فیلمی با این عنوان اینطور از آب در بیاید. به عبارت دیگر «خیابان
جامپ شماره ۲۱» واقعاً فیلم خوبی ست. اینطور که معلوم است مجموعه ی تلویزیونی
که با همین عنوان بین سالهای ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۱ از شبکه ی فاکس پخش می شد
– یکی از اولین نقش های اصلی که Johnny Depp بازی کرد در همین مجموعه بود
– در حدی نبوده که تقاضای زیادی برای ساخت نسخه ی سینمایی از آن مطرح باشد.
شاید سازندگان فیلم متوجه این نکته شده اند و به همین دلیل کوچکترین تلاشی
نکرده اند تا نسبت به مجموعه وفادار بمانند و به ترکیبی از کمدی اسکروبال، اکشن،
و آن فرمول همیشگی «زوج عجیب و غریب» روی آورده اند.
زوج عجیب و غریب این فیلم، اشمیت و جنکو (با بازی Jonah Hill و Channing Tatum)
هستند که در دبیرستان کاملاً برعکس هم بودند و هنوز هم بعد از هشت سال
همینطور هستند. در دوران دبیرستان، اشمیت بچه درس خوان چاق و چله ای بود
که بندشلوار می بست و وقتی می خواست از دختری برای همراهی در مجلس
رقص دعوت کند، دهانش قفل می شد. جنکو ورزشکار خوش قیافه ای بود که هر
چیزی می خواست راحت به دست می آورد. ولی از بخت بد، حسابی کودن و خنگ بود!
در بخش کوتاه افتتاحیه، فیلم ما را از دیدن آن صحنه های تکراری آزار و اذیت بچه
درسخوان توسط پسر خوش تیپ داستان معاف می دارد. تنها شیطنت جنکو این
است که وقتی اشمیت به تته پته می افتد، همراه دیگران پوزخند می زند. آن دو
هیچ دلیلی برای دشمنی ندارند، چون هر کدام در دنیایی متفاوت به سر می برند.
وقتی مجدداً آنها را می بینیم، هر دوی آنها در دانشکده ی افسری مشغول تحصیل
هستند. اشمیت در تمام آزمون های تئوری بالاترین نمره را می گیرد و هر جا پای
فعالیت بدنی در میان باشد، خراب می کند و جنکو هم عکس این عمل می کند.
به همین خاطر هر دوی آنها به نوعی نخاله محسوب می شوند و کم کم یک احساس همدردی مشترک بینشان شکل می گیرد.
بعد از اینکه در شروع فعالیت به عنوان پلیس های موتور سوار که در محوطه گشت
می زنند، مأیوس کننده و کمی افتضاح ظاهر می شوند، مأموریت ویژه ای برای شان
تعیین می شود. آنها به عنوان واحد پلیس مخفی به یک دبیرستان محلی فرستاده
(و بهتر بگویم تبعید) می شوند تا درباره ی یک شبکه ی خطرناک پخش مواد مخدر
تحقیق کنند. فرمانده ای که مسئولیت پرونده را بر عهده دارد (با بازی Ice Cube) از
آن پلیس های کهنه کاری ست که نمونه اش را زیاد دیده ایم و نمی تواند باور کند این بیچاره ها واقعاً تا این حد بی کفایت باشند.
بد نیست به اسم این جناب فرمانده هم اشاره ای بکنم. نام ایشان Dickson است
(۴ حرف اول این اسم یاد آور آلت تناسلی مردانه است!) . البته وجود اینجور اسم ها
در فیلم های اینچنینی که پر از شوخی های جنسی کلامی است، زیاد جای تعجب ندارد.
برگردیم سراغ داستان. تابحال چندین مرتبه این نکته توجهم را جلب کرده که بازیگران
فیلم هایی که در دبیرستان می گذرند، خیلی سن دار تر از اینها به نظر می رسند
که بخواهند جای بچه دبیرستانی ها بازی کنند. اما توی این فیلم اشمیت و جنکو دیگر
واقعاً زیادی سن شان بالاست و جالب اینکه خود فیلم هم اصلاً قصد ندارد این مسأله
را به نوعی پنهان کند! بدون شک یکی از نکات لذت بخش فیلم «خیابان جامپ شماره
۲۱» این است که فیلمنامه ی Michael Bacall و Jonah Hill تمامی موارد غیرمحتمل
داستان را با سرخوشی بسیار به رخ مخاطب می کشد. فرضیه ی اولیه داستان از
همان ابتدا مضحک و غیرعملی به نظر می رسد و فیلمنامه نویسان تا انتهای کار هم با همین روند پیش می روند.
Jonah Hill – که امسال برای فیلم Moneyball نامزد اسکار شد – با نشان دادن اینکه
ظاهر آدمی به اندازه ی چگونه بهره جستن از آن ظاهر اهمیت ندارد، موفق شده خود
را به جایگاه ستاره های دنیای بازیگری برساند. در صحنه های اولیه ی فیلم که موهای
بلوندش را کوتاه کرده و توی صورتش ریخته واقعاً چهره اش دوست داشتنی شده است.
Jonah Hill برای بازی در این فیلم مقدار زیادی وزن کم کرده اما او از آنهایی ست که
هیچ وقت نمی شود به عنوان یک آدم لاغر توصیفشان کرد. اما Channing Tatum هم
حالت عقب افتادگی خاص خود را دارد. او به طرز غیرقابل باوری خوش قیافه است و اسم
اصلی او در فیلم از آن دست اسم هاست که معمولاً مشاورین تبلیغاتی برای هنرمندان
و ورزشکاران انتخاب می کنند. سعی آنها برای اینکه خودشان را برادر یکدیگر جا بزنند،
حسابی خنده دار و جذاب از کار درآمده است.
امکانش هست که نویسندگان در ابتدا سعی کرده باشند اشمیت و جنکو را رقیب جلوه بدهند، اما نتیجه ی نهایی که آنها را دوستانی نشان می دهد که در کنار هم خرابکاری می کنند و گند می زنند، تأثیرگذار تر و جذاب تر است. فرمانده دیکسون که قبلاً هم از او صحبت کرده بودم آنها را از قبل در دبیرستان مورد نظر و هر کدام را در کلاسی که به نظر خودش مناسب می رسیده ثبت نام کرده است. اما مشکل از جایی شروع می شود که این دو پلیس بی نظیر و باهوش اسامی ساختگی خود را به یاد نمی آورند و کلاس هایشان جابجا می شود. یعنی عاقبت کار به این شکل می شود که اشمیت مجبور است در کلاس هنرهای نمایشی نقش پیتر پن را بازی کند و جنکو هم در کلاس شیمی پیشرفته گیر افتاده است.
ظاهراً در تمام دنیا همینطور است که آدم ها در دوره ی دبیرستان اشتباهات زیادی مرتکب می شوند و نمی توانند درست و حسابی از آن لذت ببرند. حالا با این مأموریت، اشمیت و جنکو شانس این را دارند که همه چیز را دوباره از نو شروع کنند و اشمیت حتی موفق می شود از دختری زیبا (با بازی Brie Larson) برای همراهی در مجلس رقص دعوت کند. در همین اثنا، تحقیقات آنها برای یافتن منبع پخش مواد مخدر در دبیرستان هم در جریان است. همانطور که انتظار می رود این بخش فیلم شامل صحنه های تعقیب و گریز است و گروهی موتور سوار که یکی از آنها شخص فربه ای ست با سری تراشیده و موتور سیکلتی عظیم الجثه. طبق معمول این صحنه های تعقیب و گریز و انفجار حسابی کسل کننده هستند.
یک میهمانی فاجعه آمیز هم برگزار می شود که محلی ست برای استعمال مواد مخدر، و فیلم هم از تصاویر عجیب و غریبی استفاده می کند تا نشان بدهد مصرف کنندگان بعد از استفاده از این ماده ی مخدر جدید و اسرارآمیز چه مراحلی را پشت سر می گذارند. در نهایت این فیلم از آنچه انتظار داشتم بسیار سرگرم کننده تر و دوست داشتنی تر است. Channing Tatum با این فیلم برای اولین بار نشان داد که واقعاً می تواند از پس نقش های کمدی بر بیاید. او چنان با حالتی جدی جملاتی خنده دار را به زبان می آورد که نا خودآگاه ما را به یاد این ویژگی منحصر به فرد هنرپیشه بزرگ گذشته، کری گرانت می اندازد.