پاسخ آیت ‌الله سبحانی به شبهه موحد نبودن پدر حضرت ابراهیم(ع)

به گزارش ادیان نیوز به نقل از رسا، حضرت آیت‌الله جعفر سبحانی از مراجع تقلید، ظهر سه شنبه، در بیست وهفتمین روز از ماه مبارک رمضان، در ادامه سلسله مباحث تفسیر قرآن کریم، که با حضور طلاب ایرانی و خارجی در مدرسه علمیه حجتیه قم برگزار شد، به تفسیر آیه چهارم سوره مبارکه ممتحنه پرداخت و گفت: طبق عقیده شیعه، تمامی پدران انبیاء الهی موحد بودند به ویژه پیامبر گرامی اسلام که از نسل ابراهیم است، اما در اینجا پدر ابراهیم به عنوان مشرک معرفی شده است.

این مرجع تقلید با اشاره به آیه «حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِیمَ لِأَبِیهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَکَ وَمَا أَمْلِکُ لَکَ مِنَ اللَّهِ مِن شَیْءٍ رَّبَّنَا عَلَیْکَ تَوَکَّلْنَا وَإِلَیْکَ أَنَبْنَا وَإِلَیْکَ الْمَصِیرُ »بیان داشت: «الا قول ابراهیم» در اینجا استثناء از اسوه حسنه نیست، بلکه جمله مستقلی است و در واقع جواب از سؤال مقدر است.

این مفسر قرآن کریم بیان داشت: در اینجا شرایط خاصی حاکم بود و حضرت ابراهیم(ع) تصور می کرد که او قابل هدایت است، از این رو وعده استغفار داد و اگر چنین شرایطی حاکم نبود چنین وعده ای نمی داد.

حضرت آیت الله سبحانی اظهار داشت: استغفار ابراهیم تحت شرایط خاصی بود، چون هنوز باطن پدر برای پسر روشن نشده بود و این موضوع ربطی به ما نحن فیه و موضوع بحث ما ندارد، زیرا کفر قریش از قبل آشکار شده بود.

وی تاکید کرد: ابراهیم(ع) مطلقا اسوه و حسنه است حتی در این مورد به شرطی که احتمال هدایت باشد.

حضرت آیت الله سبحانی در ادامه با اشاره به این مطلب که تمامی پدران انبیاء الهی موحد بوده اند تاکید کرد: اگر آزر پدر ابراهیم است، این مساله با عقاید شیعه مطابقت نمی کند که هم پدران انبیاء موحد بوده اند.

وی در ادامه تصریح کرد: برای حل این مشکل باید از راه تفسیر موضوعی قرآن کریم وارد شویم و همانطورکه گفتیم «الا» استثناء نیست بلکه جواب از سؤال مقدر است در اینجا نیز برخی ها گفته اند «اب» به معنای عمو است.

حضرت آیت الله سبحانی ادامه داد: دلیل دیگر اینکه ابراهیم(ع) در دوران جوانی که در بابل بود هنگامی که برای او آشکار شد که آزر بت پرست است و موضع او عوض نمی شود، در همان دوران جوانی از او قطع رابطه کرد.

وی همچنین در تایید این مساله آیه ۱۱۴ سوره توبه ر ا قرائت کرد و گفت: تامل در آیه شریفه«وَمَا کَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِیمَ لِأَبِیهِ إِلاَّ عَن مَّوْعِدَهٍ وَعَدَهَا إِیَّاهُ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَاهِیمَ لأوَّاهٌ حَلِیمٌ …» معنای الا را روشن می کند و نشان می دهد که وعده استغفار قبل از تبری بوده است.

این مفسر قرآن کریم ابراز داشت: فردی که در دوران جوانی حضرت ابراهیم(ع) از او برائت جست، غیر از کسی است که در زمان پیری برای او طلب استغفار می کند.

این مرجع تقلید تاکید کرد: حضرت ابراهیم در دوران جوانی از کسی که نام او آزر بود، برائت و دوری جست، اما در دوران پیری که طلب استغفار کرد، مقصود والد است نه اب.