خداوند همان گونه که بر ما تکالیفى واجب کرده است، وظایفى را هم بر خود مقرّر فرموده؛ از جمله:
۱. هدایت کردن: «إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى »۱
۲. رزق دادن: «عَلَى اللّهِ رِزْقُهَا »۲
۳. لطف کردن: «کَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَهَ »۳
۴. پیروزى و غلبهى دین خدا: «کَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَرُسُلِی »۴
ولى شرط بهرهمند شدن از رحمت الهى، رحم به بندگان است. چنانکه در حدیث آمده است: «مَن لا یَرْحَم لا یُرحَم»۵ آنکه رحم نکند مورد رحمت واقع نمیشود.
حضرت سلمان از پیامبر صلى الله علیه وآله نقل کرده که فرمود: رحمت خداوند، صد درجه است، یک درجهى آن، منشأ همهى الطاف الهى در دنیا شده است، خداوند در قیامت، با همهى صد درجه رحمت خود با مردم معامله خواهد کرد.۶
عباس بابائیان، ۴۰۰ نکته از تفسیر نور
گروه دین و اندیشه – عسگری
۱- لیل، ۱۲
۲- هود، ۶
۳- انعام، ۱۲
۴- مجادله، ۲۱
۵- کنزالعمّال، ج۳، ص۱۶۲ و تفسیر فى ظلال القرآن.
۶- تفسیر فىظلالالقرآن.