در همان لحظه نامه اى به خطّ امام صادق ـ علیه السّلام ـ به او رساندند که در آن دعایى بود که براى استخلاص او نوشته شده بود، به این صورت:
«یا کآِئنا قَبْلَ کُلِّ شَىْ ءٍ، وَ یا کآِئنا بَعْدَ کُلِّ شَىْ ءٍ، یا مُکَوِّنَ کُلِّ شَىْ ءٍ، أَلْبِسْنِى دِرْعَکَ
الْحَصِینَهَ مِنْ شَرِّ جَمِیعِ خَلْقِکَ.»(۱)
اى خدایى که پیش از هر چیز بوده اى و بعد از هر چیز هستى و همه ى اشیا را به وجود آورده اى، آن زره مصون و محفوظ خود را که انسان را از شرّ تمام مخلوقاتت محافظت میکند، بر من بپوشان.
وى مى گوید: آن را خواندم و تأثیر کرد و آمدند و مرا باز کردند و آزاد نمودند.
۱. ر.ک: مدینه المعاجز، ج ۶، ص ۱۷۸؛ بحارالانوار، ج ۹۲، ص ۲۲۵
برگرفته از سایت آیت الله بهجت