پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
دکترا گفتن بهش این روزای آخره
حالا با خاطراتش شبا به سر میبره
گاهی میفته یادش غواصی بی جلیغه
تو رود کارونی که پر از صدای جیغه
گاهی تو رود کارون گاهی تو اروند کنار
یهو میگه رو سینم یه قالب یخ بذار
آخه یه شیمیایی توی تمام روزش
یا اکسیژن کم داره یا داره درد سوزش
ولی نفس های اون تو این روزا وهفته
یواش یواشو کم کم بارشو بسته رفته
همیشه از آدما زخم زبون می شنید
ترکشای کاری از زبون مردم کشید
آخه میگفتن اگر به جاییم رسیدن
یا خانواده جانباز یا سهمیه شهیدن
آخه نمی دونن که سهمیش از جبهه ها
سوزشه و ترکشه، یا قطع دستا و پا
دیروز همش میگفتن برادرا بجنگید
بخاطر خاکتون حتی رو مین بپرید
اما حالا که دیگه تو خواب ناز شبن
دوس نداردن از اونا یک کلمه بشنون
مش، تتو، رژ، برنزه، پاچه تا زیر زانو
رنگ فراموشیم تو طرحای رنگ مو
لاک سفید و زرد طرحای گل منگولی
جای دعای ندبه، یوگا، ذنیسم پولی
قد میکشه خونشون رو جسدای زنده
تا بچشون پز بده، دانشگامون تو هنده
ماهواره ها روشنه، چراغ خونه خاموش
جوون کم حافظه، یادم تو را فراموش
انگاری یادتون رفت خاکریزای شلمچه
وقتی شهید میارن، یهو میگی به من چه!
من که نگفتم برن، تو خونشون میموندن
کار زیادی نبود که دشمنارو روندن
.
.
.
نف نفس چشم و رو این روزا کیمیا شد
ببین کبوترامون قربونی کیا شد
نفس نفس یه بابا اکسیژنش تمومه
سوزن مورفین نزن که مردن آرزومه
بازم یه “شیمیایی”، یه گوشه ی همین شهر
کلاغ پرو معنی کرد، یه شمیاییم پر
ایوب شیخی زاده