یکی از سرمایه های فطری و ذخائر طبیعی که در باطن هر انسان به مقتضای حکمت الهی مستقر شده است انگیزه حُب ذات است. هر انسان قبل از هر چیز و هر کس، به خود علاقه دارد و بالفطره عاشق و شیفته ی خویشتن است و هیچ چیز در نظر آدمی به قدر خودش عزیز و محبوب نیست از سوی دیگر خداوند عشق به کمال مطلق و انزجار از نقص را در وجود انسان قرار داده است به گونه ای که هر انسان به صورت فطری متمایل به کامل تر شدن و پیشرفت می باشد و از کمال یابی خود احساس لذت می کند و احساس رضایت در وجودش ایجاد می گردد نتیجه این امر، مضاعف شدن تکرار عمل است. تشویق پیدایش نشاط و رفع غم و اندوه می کند و موجب برانگیختگی متربی برای رسیدن به کمال می گردد و بدین صورت زمینه ی رشد و کمال او فراهم می شود.
شرایط تشویق:
۱ـ باید عمل حجاب و عفاف را تحسین کرد، نه کودک را متوجه کنیم که آنچه ارزشمند است عمل و صفت اوست.
۲ـ تشویق باید به جا و به موقع و متناسب با نوع رفتار کودک و نوجوان باشد(زبانی، رفتاری، مالی، معنوی) .
۳ـ تشویق باید به اندازه و معقول باشد و نباید به صورت هدف در آید.
۵ ـ تشویق باید تحریک کننده دیگران باشد و به گونه ای که باعث ترغیب دیگران به انجام آن عمل بشود.
۶ ـ تشویق باید منطبق با استحقاق کودک باشد یعنی کودک خود را مستحق تشویق بداند و از درون آن را تأئید کند و از آن آگاه باشد.
۷ ـ تشویق در حضور جمع اثر بیشتری دارد.