پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد فیلم Unstoppable (توقف ناپذیر)
در تبلیغات فیلم این جمله آمده بود ” ۱ میلیون تن فولاد. ۱۰۰ هزار انسان در خطر. ۱۰۰ دقیقه فرصت” .
واقعا چه کسی بهتر از ترکیب تونی اسکات/دنزل واشنگتن قادر هر چه بهتر به نمایش در آوردن این داستان می باشد؟ حالا به ترکیب این دو کریس پین، روزاریو داوسن و بقیه بازیگران را هم اضافه کنید تا شاهد یک فیلم به شدت هیجانی باشید که حتی ممکن است شروع به جویدن ناخن خود نیز بکنید! خب شما خودتان چگونه یک قطار خالی از مسافر و خارج از کنترل را که هر لحظه به سرعت آن اضافه می شود را می توانید نگه دارید؟ این فیلم به همراه تصمیمات و اتفاقات منطقی آن شما را با خود در یک سفر جالب، قدرتمند و با ضرب آهنگی بسیار سریع همراه می کند. یکی از چندین نکته مثبت و جالب فیلم این است که به شما اجازه میدهد که نگاهی دقیق تر و با جزئیاتی بیشتر به دنیای حمل و نقل و بخصوص سیستم حمل و نقل با قطار بیاندازید ولی این بار این نگاه از یک نگاه و جهت کاملا متفاوت نسبت به نمونه های مشابه خواهد بود.
فیلم برداری در سطح استاندارد بسیار بالایی قرار دارد که نه تنها صحنه های مربوط به خود قطار را به زیبایی و از زوایای گوناگون به تصویر میکشد، بلکه صحنه های بسیار زیبایی از ییلاق ها، شهرهای کوچک و البته زیبایی را نمایش میدهد که در حین گذر قطار در ایالت پنسیلوانیا با آن مواجه می شویم. جدا از اینها، ما در مورد تونی اسکاتی صحبت میکنیم که به سبکی منحصر به فرد فیلمی با صحنه هایی زیبا و البته بدیع به همراه درجه ای بالا از احساس هیجان آفریده. وقتی شما به کارنامه تونی اسکات نگاهی می اندازید و فیلم هایی را مانند روزهای تندر، مردی در آتش، دجاوو و دامینو را در کارنامه این فیلمساز می بینید، خود بخود توقعتان از این فیلم بالا می رود که البته این کارگردان این بار هم شما را نا امید نمیکند. البته من نمیتوانم بگویم که این فیلم بهترین اثر تونی اسکات است ولی میتوانم بگویم قطعا فیلم خوب اوست. همین موضوع در مورد دنزل واشنگتن هم صدق میکند، اگر چه این بهترین اجرای او نیست، ولی باز هم او توانسته بازی خوبی را از خود به نمایش بگذارد. در فیلم های دیگری از تونی اسکات که دنزل واشنگتن در آن بازی کرده همواره شاهد این بوده ایم که این بازیگر توانا توانسته ریتم بازی خود را با ریتم و سرعت و هیجان فیلم هماهنگ کند که نمونه عینی آن را قبلا در فیلم مردی روی آتش دیده ایم (مردی در آتش یکی از محبوب ترین فیلم های تمام زندگی ام می باشد و از دیدگاه من بهترین اثر سینمایی تونی اسکات میباشد و البته دنزل واشنگتن هم در آن فیلم یکی از بهترین بازی هایش را به نمایش گذاشت). البته در این فیلم، میتوان به این نکته اذعان داشت که بازی دنزل واشنگتن همگام و هم قدم با سرعت بالای فیلم نبوده یا بهتر بگوییم، بازی او از فیلم جا مانده، البته این نکته را هم باید در نظر داشت که تمرکز اصلی “غیر قابل توقف” بیشتر روی دوش داستان است تا کاراکتر دنزل و شاید بتوان گفت به همین خاطر است که بازی دنزل نمود کمتری در فیلم پیدا می کند. این موضوع در مورد کریس پن هم صادق است و او هم مانند دنزل در سایه داستان فیلم قرار میگیرد.
نکته دیگر اینکه داستان های جانبی و موضوعات شخصی مربوط به کاراکتر های فیلم از دیدگاه بینندگان هیچگاه نمیتواند در حد و اندازه های بعضی کارهای تونی اسکات قرار بگیرد. بنابراین تنها چیزی که بیننده در حین تماشای فیلم دائما از خود سوال میکند این است که آیا بالاخره این قطار متوقف می شود یا نه و به حواشی و داستان های جانبی اهمیت زیادی نمی دهد.
یک ساعت و نیمی یا شاید چند دقیقه ای بیشتر را که صرف تماشای فیلم غیر قابل توقف کردم به نظر من به سرعت همان قطار داخل فیلم گذشت و احتمالا دلیل اینکه شخصیت پردازی فیلم قوی نبوده همان ضرب آهنگ و سرعت بالای آن است. البته به این نکته هم باید اشاره ای داشته باشم که در این اثر سینمایی با یک فیلم نامه خیلی قوی هم مواجه نیستیم و از کمبود هایی هم رنج میبرد. با وجود نقاط ضعفی که به آن اشاره کردیم، “غیر قابل توقف” بدون شک فیلمی است به شدت سرگرم کننده و هیجان انگیز که شما گذر زمان را در حین تماشای آن به هیچ عنوان احساس نخواهید کرد.