پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Rum Diary (خاطرات عجیب)
بعضی وقتها داستان ساخت یک فیلم جالبتر از خود فیلم است. “خاطرات عجیب” هم
یکی از این نمونه هاست. داستان فیلم توسط Hunter S. Thompson در دهه ۱۹۶۰
نوشته شد ولی تا سال ۱۹۹۸ اجازه چاپ پیدا نکرد. تا اینکه Johnny Depp که با
Thompson در جریان ساخت فیلم Fear and Loathing in Las Vegas آشنا شده
بود، انتشارات Gonzo را قانع کرد تا آن را منتشر کند. در ادامه Depp دو بار سعی
کرد تا داستان را تبدیل به فیلم سینمایی کند (یکی با بازی خودش و دیگری با Benicio Del
Toro) ولی هر دو بار ناکام ماند. تا اینکه این آخری علیرغم مشکلات فراوان مانند
پیدا کردن توزیع کننده مناسب نهایتاً جلوی دوربین رفت. وی Bruce Robinson را
برای کارگردانی انتخاب کرد که از سال ۱۹۹۲ به این طرف فیلمی نساخته بود و
مانند Thompson اعتیاد به الکل داشت. همچنین علیرغم سختیهای فراوان توانست
نظر مساعد FilmDistrict که خود در صنعت سینما کمپانی تازه کاریست را برای
توزیع فیلم در سینماها جلب کند. ولی مشکل بزرگتر این است که چه کسی برای
دیدن چنین فیلمی به سینما میرود؟ فیلمی که داستانش را نویسنده در اوج
دوران هنری اش نوشته است و حالا شش سال پس از خودکشی اش به اکران
در آمده است. فیلمی که بنظر نمیرسد مخاطب چندانی داشته باشد.
متاسفانه نکات منفی “خاطرات عجیب” بسیار بیشتر از نکات مثبت اش است.
مشکل عمده اش هم وابستگی بیش از حد به داستان اصلی و روایت گنگ و
نامفهوم اش است. البته از دید تکنیکی و صحنه پردازی فیلم فوق العاده است.
بازسازی پرتوریکو دهه ۶۰، بازی با تسلط و کاریزماتیک Johnny Depp (با اینکه
خیلی شبیه بازی اش در دزدان دریایی کارئیب از آب درآمده)، همچنین بازیهای
Aaron Eckhart با آن لباسهای خاص و Amber Heard جذاب مخصوصاً در سکانس
رقص در باشگاه شبانه اش، همه و همه بسیار خوب است. اما پاشنه ی آشیل
“خاطرات عجیب” همان فیلمنامه ضعیف اش که سعی میکند دائماً مانند داستان
اصلی اش باشد. نوعی ادای دین کورکورانه!
خاطرات عجیب داستانهای متفاوتی را روایت میکند که هیچکدام انگار به سرانجامی
نمیرسند. عاشقانه ای نصفه نیمه. کمدی ای از نوع بزن در رو! و … . ماجرای تحول
شخصیتی نقش اصلی از فردی الکلی خوشگذارن به اصلاح طلبی اجتماعی نیمه
کاره رها میشود و اختلاف بین شخصیت خوب و بد داستان همانطور گنگ و حل نشده
باقی میماند. در واقع کل داستان حس بی سرانجام بودن به تماشاگر میدهد و در
پایان کار رویداد های فیلم برایش توجیه نشده باقی میماند. اینکه آخر داستان به
خوشی تمام شود خوب است ولی بشرط آنکه گره کوری در ذهن بیننده باقی نگذارد.
Deppنقش خبرنگاری بنام پل کمپ، بعبارتی خود Thompson ،(حداقل Thompsonی
که وی در سال ۱۹۹۸ ملاقات اش کرده بود) را بازی میکند که برای کاری در روزنامه
San Juan Star درخواست میدهد و از آنجایی که متقاضی دیگری وجود ندارد، وی را
قبول میکنند. وقتی سردبیر جدیدش Lotterman در مورد میزان مصرف الکل اش از
او سوال میکند، در حالی که عینک آفتابی به چشمش زده تا حالت مستی اش
مشخص نشود جواب میدهد: من فقط تا اوجایی که نٌرم جامعه اجازه میده مصرف
میکنم! در مدت کارش در روزنامه با دو نفر بنامهای سالا (که عکاس است و از راه
مسابقات خروس جنگی هم پول در میاورد) و موبورگ (خبرنگاری که بخاطر مصرف
زیاد الکل و مواد اخراج شده) آشنا میشود. مهارت پل در نوشتن باعث میشود که
فردی بنام ساندرسون که در کار ساخت و ساز است (با بازی Aaron Eckhart) از
او بخواهد تا داستانی جذاب در مورد ماجرای یکی از معاملاتش برای روزنامه بنویسد. پل که گول دست و دلبازی و رفتار دوستانه ی ساندرسون را خورده است، در ادامه با نزدیک شده به مشاور وی هر چه بیشتر جذب دم و دستگاه پر و زرق و برق او میشود. تا اینکه یک روز متوجه میشود که با چه کسی طرف شده است.
شاید ادای دینDepp Johnny به دوستش و همچین بازی خوب اش را بتوان برای به اکران فیلم در سینما کافی دانست اما خود فیلم به هیچ عنوان راضی کننده نیست. “خاطرات عجیب” مانند شخصیت خود پل در ابتدای فیلم کاملاً گیج و گنگ است. با داستانهای فرعی که هیچ کدام نه ریشه ای دارند و به سرانجامی میرسند. فیلم فاقد انسجام و منطق روایی است و تحول شخصیتی پل بیشتر اتفاقی بنظر میرسد تا اینکه دلیل قانع کننده ای داشته باشد. در آخر میتوان گفت که “خاطرات عجیب” نه تنها جدابیت کافی برای تماشاگر ندارد بلکه به هیچ عنوان فکر وی را بعد از بازگشت از سینما به خود درگیر نمیکند.
گفته میشود Robinson کارگردان اثر حین ساخت فیلم یکبار از واگن قطار به پایین پرت شده است. فکر میکنم این همه فداکاری باید نتیجه بهتری میداد!