پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Muppets (موپت ها)
فیلم The Muppets از آن فیلم های خانوادگی نادر است که احتمالاً برای پدر و مادر ها جذاب
تر از بچه هایشان است. گرچه بیشتر بچه های این دوره چیزهایی راجع به شخصیت هایی
که Jim Henson خلق کرده بود می دانند، اما این ماپت ها با ماهیت وجودی بزرگترهای این
دهه گره خورده اند. فرض اولیه ی این فیلم، که از اوایل دهه ی ۸۰ دیگر کسی به یاد
ماپت ها نیست، اغراق آمیز است. نمی شود تصور کرد فردی بین ۳۵ تا ۵۰ سال سن
داشته باشد و کودکی و نوجوانی خود را با این عروسک های دوست داشتنی نگذرانده
باشد، حالا چه با سریال Sesame Street و یا سریال The Muppet Show و یا فیلم های
سینمایی که پیش از آنها ساخته شدند. فیلم The Muppets عملاً یک کمدی موزیکال
به شمار می رود اما در اصل یک فرصت ۹۷ دقیقه ای برای یاد کردن از خاطرات گذشته
است. بعد از درگذشت Jim Henson این اولین باری است که ماپت ها اینگونه خوش
می درخشند و انگار به دورانی بازگشته اند که سریال تلویزیونی شان محبوب بود و
اولین فیلم سینمایی آنها، The Muppet Movie ساخته ی سال ۱۹۷۹ موفقیت درخور
توجهی کسب کرد. بچه های این دوره از دیدن فیلم The Muppets به اندازه ی سایر
فیلم های این چنینی لذت خواهند برد. با این وجود بزرگترها ارتباط عمیق تری با آن
برقرار می کنند.
داستان فیلم مانند بقیه ی فیلم های ماپت ها، بهانه ای است برای نمایش آواز خواندن،
رقصیدن، جابجایی های خنده دار، حضور عمدی اشخاص مشهور در طول فیلم، و در نهایت
فضای شگفت انگیزی که از به هم پیوستن دوباره ی این شخصیت های پارچه ای روی
پرده ی سینما شکل می گیرد. مانند سریال های تلویزیونی مربوط به این شخصیت ها
، این فیلم هم بیشتر از آنکه طبق عرف سایر فیلم های سینمایی در پی روایت داستان
خود باشد، به یک برنامه ی چند بخشی و جنُگ وار شبیه است که عوامل ساخت آن
با وسواس و علاقه ی زیادی تک تک بخش هایش را کنار هم چیده اند. با وجود گذشتن
چند دهه، ماپت ها تغییر چندانی نکرده اند. پیشرفت تکنولوژی روی آنها تأثیری نگذاشته
است. سعی نشده با استفاده از تکنیک CGI به آنها “رنگ و لعاب” داده شود. با اینکه
دو نفر از گویندگان ورژن اولیه در این پروژه حاضر نیستند (Henson درگذشته و Frank Oz
عروسک گردانی را کنار گذاشته)، شخصیت ها تغییر خاصی نکرده اند و Kermit، Miss
Piggy، Fozzie و بقیه ی گروه تقریباً مانند قبل هستند. فیلمThe Muppets ثابت می کند
که گاهی اوقات رعایت همان فرمول موفقیت آمیز همیشگی و دستکاری نکردن آن، بهتر جواب می دهد.
تمرکز داستان بر روی پسری با شکل و شمایلی شبیه به ماپت ها و به نام Walter
(با ظاهری شبیه به Bert و صداپیشگی Peter Linz) است که همیشه آرزو داشته به
استودیوی ماپت ها در کالیفرنیا برود. برادر بزرگ او گری (Jason Segel) قصد دارد با
دوست دخترش مری (Amy Adams) برای تعطیلات به هالیوود برود، و او را هم دعوت می کند. هنگام گشتن در مخروبه ای که از استودیوی ماپت ها باقیمانده، Walter تصادفاً متوجه نقشه ی شریرانه ی فرد بدجنسی به نام Tex Richman (Chris Cooper) می شود: او می خواهد استودیو را بخرد و خراب کند تا به ذخایر نفتی که زیر زمین آن وجود دارند، دست پیدا کند. Walter وحشت زده و مبهوت، به دنبال تنها کسی می رود که می تواند جلوی این اتفاق را بگیرد: Kermit the Frog. اما پیدا کردن Kermit فقط بخشی از مشکل را حل می کند، چون آنها برای اینکه جلوی Tex را بگیرند ، باید ۱۰ میلیون دلار پول جمع کنند. Kermit تنها کاری که از دستش برمی آید را انجام می دهد. جمع کردن دوباره ی ماپت ها دور هم و ترتیب دادن یک برنامه ی تلویزیونی دو ساعته برای زنده کردن خاطره ی سریال The Muppet Show و جمع آوری مبلغ لازم.
همانطور که انتظارش می رود، در فیلم The Muppets بازیگران نقش خیلی مهمی ندارند. هنرپیشه های اصلی Jason Segel (که در نوشتن فیلمنامه و هم تهیه کنندگی اجرایی فیلم هم مشارکت داشته) و Amy Adams فرصتی برای آواز خواندن و رقصیدن پیدا می کنند اما جز این، کار اصلی آنها لبخند زدن و شاد بودن است. Chris Cooper از قواعد خاصی پیروی نمی کند و رفتارهای عجیب و غریب اما دوست داشتنی زیادی از خود نشان می دهد که تماشای آنها به خصوص موقع اجرای ترانه ی Let’s Talk about Me لذت بخش است. Jack Black در نقش ورژن اغراق آمیزی از شخصیت خودش بازی می کند و شاید بتوان گفت این یکی از بهترین بازی های او در سالهای اخیر است.
فیلم The Muppets از ترانه هایی که همراه با رقص و آواز در فیلم The Muppets اجرا می شوند، شش مورد جدید است و سه مورد هم از نسخه های قدیمی این سری وام گرفته شده است که شامل ترانه های The Muppet Show Theme و The Rainbow Connection هم می شود. هر دوی این ترانه ها می توانند در افرادی که سریال تلویزیونی و اولین فیلم این سری را دیده اند، خاطرات زیادی را زنده کنند. از آنجایی که ترانه ی The Rainbow Connection سال ۱۹۷۹ از رادیو هم پخش می شد و جزو ۳۰ ترانه ی اول آن سال بود، حتی کسانی که فیلم را ندیده اند هم امکان دارد آن را شنیده باشند. در فیلم از بیشتر ماپت های دوران اوج این سری یاد شده و یا حداقل تصویری از آنها نشان داده شده است. من شخصاً فقط متوجه غیبت Rizzo the Rat شدم.
گفتگو ها غالباً طنز آمیز هستند و گاهی اوقات تماشاگر را هم مخاطب قرار می دهند که هر دوی این ها از ویژگی های دوره ی اولیه ی حضور ماپت ها در سینما و تلویزیون است. برای یاد کردن از سه فیلم اول سری ماپت ها، چهره های مشهور زیادی هم در این فیلم حضوری کوتاه و نمایشی دارند: Mickey Rooney، Emily Blunt، Sarah Silverman،Alan Arkin، Whoopi Goldberg، Selena Gomez، Neil Patrick Harris و James Carville.
نقش Jack Black به عنوان مجری برنامه ی تلویزیونی ماپت ها چیزی بیش از یک حضور نمایشی است و مدت زمان حضور او و Chris Cooper در فیلم تقریباً برابر هستند.
خلاصه اینکه The Muppets فیلمی شاد و سرگرم کننده است. سازندگان فیلم نه تنها خواسته ی طرفداران قدیمی این فیلم و دوستانش را درک می کنند، بلکه موفق می شوند جایگاهی که آنها ۳۰ سال پیش در بین مردم داشتند را هم بار دیگر و از ابتدا به نمایش بگذارند. دیدن این فیلم برای همه ی کسانی که زمانی شیفته ی شخصیت های تلویزیونی و سینمایی بی نظیر Jim Henson بوده اند، جذاب است. پیام ضمنی فیلم (درباره ی اهمیت خانواده و دوستان) با مفاهیم اخلاقی فیلم های قبلی ماپت ها، همخوانی دارد. همه ی ما روزی مانند Walter بودیم و هنگامی که اواخر دهه ی هفتاد اجازه دادیم این شخصیت ها میهمان خانه هایمان بشوند، آنها با به وجود آوردن خاطراتی شگفت انگیز، میهمان نوازی ما را جبران کردند. و حالا، James Bobin کارگردان این فیلم، توانسته ویژگی های منحصر به فرد ماپت ها را به نمایش بگذارد و آنها را هم برای نسل جدید و هم برای بزرگتر ها، از نو زنده کند.