پایگاه خبری تحلیلی شرق سایت خبری تحلیلی شرق Related Articles
نقد و بررسی فیلم The Change-Up (تعویض)
فیلم تعویض یکی دیگر از کمدیهای تابستان امسال است که با دسمایه قرار دادن
مسائل جنسی، بنا بر برنامه ریزی کمپانی تولید کننده، در پی کارهای مشابه نظیر
ساقدوشها (Bridesmaids)، خماری ۲(The Hangover Part II)، معلم بد(Bad
Teacher)، رئیسهای ترسناک(Horrible Bosses) به اکران در آمده است. اما با وجود
استفاده از صحنه های جنسی و رفتارهای عجیب و غریب که فیلم را لایق گرفتن
درجه R کرده است، به سختی میتوان گفت که “تعویض” کاری در حد نمونه های
ذکر شده ی بالاست! فارق از تکنیک ها و عناصری که یک فیلم را در حد پخش در
سینما میکند، ساختار “تعویض” چیزی جز سریالهای تلویزیونی در گونه کمدی
موقعیت (sit-com) با چاشنی صحنه های جنسی خاص و بچه های به شدت
شیطون نیست. و نهایتاً همه اینها فیلمی خسته کننده و نه چندان بامزه را مقابل
چشم بیننده قرار میدهد.
شنیده بودم که “تعویض” فیلمی مثل Freaky Friday ولی برای بزرگسالان است که
این کاملاً اشتباه است. تنها نقطه مشترک این دو (چه نسخه اصلی و چه بازتولید
شده) تعویض قالب بدن شخصیتهاست که دستمایه ای نخ نما و ناموفق است.
بسیاری از صحنه ها به شدت ضعیف از کار درآمده و تنها تعدادی شان قابل دیدن
است. با اینکه از فیلمی مانند Like Father, Like Son بهتر است ولی نتوانسته
چیزی به این گونه سینمایی بیافزاید و تنها در حد کلیشه های قبلی است. در
واقع اگر کمی از رفتارهای زننده و صحنه های جنسی آن کم شود، به راحتی
مناسب پخش به عنوان یک سریال هفتگی ساعت ۹ شب خواهد بود که البته
من هم آن را نگاه نمیکنم چون کلاً تلویزیون نمیبینم!
در “تعویض” زمان کمی صرف شخصیت پردازی دو هنرپیشه اصلی به عنوان دو
دوست به نامهای میچ پلانکو (با بازی Ryan Reynolds) و دِیو لاکوود (با بازی
Jason Bateman ) با خلق و خویی کاملاً متفاوت میشود. میچ مردی مجرد است
که اصلاً به ازدواج فکر نمیکند و در یک آپارتمان کوچک و نامرتب وقتش را با دختران
مختلف، مصرف مواد توهمزا، خوابیدن تا لنگ ظهر و البته گشتن دنبال شغل مورد
علاقه اش یعنی بازیگری می گذراند. در حالی که دِیو با همسرش جِیمی (با بازی
Leslie Mann) و سه فرزندش (که دوتایشان دوقلو هستند) زندگی آرام و خسته کننده ای دارد و البته شغلی سطح بالا و پرمشغله به عنوان یک وکیل. یک شب موقع دیدن بازی بیسبال در یک بار، هر دو شروع به گلایه از وضعیت خود کرده و هر کدام به طرف مقابل حسودی می کند. بعد از آن موقعی که هر دو در حال ادرار کردن در یک حوض هستند و دائم آرزوی خود را تکرار میکنند، ناگهان معجزه ای رخ میدهد. صبح روز بعد میچ درحالیکه جِیمی کنارش است از خواب بیدار میشود و دِیو نیز خود را در آپارتمان میچ میبیند. یک ساعت بعدی فیلم تلاش این دو برای پیدا کردن راهی برای بازگشت به بدن خود و نیم ساعت دیگر نیز صرف فکر کردن راجع به این میشود که آیا واقعاً دلشان میخواهد این کار را انجام دهند یا نه.
فیلنامه اثر به قلم Jon Lucas و Scott Moore (نویسندگان فیلم خماری)، کاری متوسط است. لحظات خنده داری در فیلم وجود دارد ولی به هیچ عنوان کفاف دو ساعت اکران را نمی دهند. شوخی های غافلگیر کننده “خماری” نیز در اینجا چندان اثرگذار نیستتند. David Dobkin کارگردان فیلم که اکثراً او را با عروسی خرابکن ها (Wedding Crashers) و تا حدی Fred Claus میشناسند، با اینکه چندان به کمدی صامت مسلط نیست ولی توانایی آن را دارد تا با صحنه های ضعیف هم کمی بیننده را به خنده بیاندازد. علیرغم تمامی این کاستی ها بازیهای خوب توانسته اندکی به این فیلم تقریباً ضعیف کمک کنند. Ryan Reynolds و Jason Bateman به خوبی رفتار یکدیگر را تقلید میکنند و کمتر اتفاق میافتد که حرکات اضافی از خود نشان دهند. میچ و دِیو جدا از اینکه چه کسی آنها را بازی میکنند شخصیتهای ثابت و شناخته شده ای دارند و این مدیون کار خوب بازیگران کار در سکانسهای ابتدایی است. Leslie Mann نیز بازی محکمی در به تصویر کشیدن نقشی که میان ملودرام و کمدی در نوسان است، از خود ارائه میدهد. قسمتهای Olivia Wild نیز به عنوان همکار شخصیتی که دِیو عاشق آن است، با وجود کم بودن به خوبی از کار درآمده است.
“تعویض” شاید اولین فیلمی است که مفهوم برهنگی در سینما به نوع دیگری در آن تعریف شده است. همانطور که در این فیلم میبینیم، دیگر نیازی نیست که یک بازیگر زن برای اینکه نشان دهد لباسهایش را درآورده است، جلوی دوربین برهنه شود. ضمناً در بسیاری از صحنه ها قسمتهای برهنه بدن با کمک گرافیک کامپیوتری تغییر داده شده است. بطوریکه ممکن است بیننده متوجه واقعی یا مصنوعی بودن اندام نشود. سازندگان فیلم راجع به این جلوه ها صحبتی نمیکنند زیرا این تکنیک نه در یک صحنه، بلکه در جاهای زیادی از فیلم بکار رفته است و البته اندامها دستکاری نشده بلکه بازآفرینی شده اند. به همین خاطر تشخیص آن برای بیننده بسیار سخت است.
با وجود تمامی ضعفها ولی نمیتوان فیلم «تعویض» را یک شکست تلقی کرد. در واقع اثر تکرار ایده های دهه هشتاد بوده و آنچه منتقد را راضی نمیکند عدم نوآوری در آن است. تجربه ثابت کرده است که استفاده زیاد از رفتار های اغراق آمیز کار را بیمزه میکند و این بیمزگی نیز مسلماً کمدی هوشمندانه ای را نتیجه نمیدهد. با اینکه فیلم شانس این را داشت پا را از کلیشه فراتر بگذارد و به موفقیت فیلم “خماری” دست پیدا کند ولی این کار را نکرد. در پایان داستان نیز همه چیز به طرز احمقانه ای به خوبی به سرانجام میرسد. تلاش برای شکل دهی روند درام داستان – بخصوص رشد شناخت دِیو از ارزش خانواده و عکس العمل وی به اعترافات اشک آلود جِیمی زمانیکه در بدن میچ قرار دارد – چندان به نتیجه ننشسته است. در طول داستان بیننده نسبت به شخصیتهای احساس همزادپنداری میکند ولی نه آنقدر عمیق که بعد از اتمام فیلم به آنها فکر کند.
“تعویض” فیلمی کمدی است، لحظات بامزه ای دارد و ما به عنوان مخاطب فقط به آن میخندیم. تا اینجا فیلم نسبتاً موفق است. ولی این لحظات بامزه، مقطعی است و روندی منسجم ندارد. در انتها توصیه میکنم اگر شبی میخواهید با دوستان بیرون بروید و بخندید، این فیلم را ببینید. ولی “فیلم فوق العاده تابستان”، هرگز!