توشه بر دوش به سوی آخرت !

من مسافرم . این توشه سفر من است . می برم در جای محفوظی بگذارم (تا هنگام مسافرت دست خالی و بی توشه نباشم !)گفتم :- یابن رسول الله ! این غلام من است ، اجازه بفرما این بار را به دوش ‍ بگیرد و هر جا می خواهی ببرد.فرمودند:- تو را به خدا بگذار من خودم بار خود را ببرم ، تو راه خود را بگیر و برو با من کاری نداشته باش !زهری بعد از چند روز حضرت را دید، عرض کرد:- یابن رسول الله ! من از آن سفری که آن شب درباره اش سخن می گفتی ، اثری ندیدم !فرمود:- سفر آخرت را می گفتم و سفر مرگ نظرم بود که برای آن آماده می شدم !سپس آن حضرت هدف خود را از بردن آن توشه در شب به خانه های نیازمندان توضیح داد و فرمود:- آمادگی برای مرگ با دوری جستن از حرام و خیرات دادن به دست می آید.