ای که هستی از گرانی ها دَمَر از جهان لذّت ببر !
گرگران شد گوشت یاقند وشکر از جهان لذّت ببر !
پول می گیرند از باد هوا ! بعدازاین درروستا !
پس تنفّس کن عزیزم بیشتر ! از جهان لذّت ببر !
پوستت گر کنده شد شاکی مشو ! سوی دبّاغی برو !
ای که هستی رفتگر یا برزگر ! از جهان لذّ ت ببر !
ما که اهل عشق و حال و گردشیم ! دست خالی هم خوشیم !
ای کسی که ما ند ه ای در لای در ! از جهان لذّت ببر !
گفت روزی با پدر «اصغر خطر»: ای همیشه کله خر !
ترک اخلاقِ سگی کن چون پسر! از جهان لذّت ببر » !
در خیابان گر تو دیدی «پورشه » می رود چون فشفشه !
کیف کن از دید نش ای رهگذر ! از جهان لذّت ببر !
تو شبیه طعمه ای ای بینوا می گریزی هی کجا ؟
مرگ می گیرد تو راچون شیر نر از جهان لذّت ببر !