ماجرای تمسخر قوم نوح از زبان مولانا - نسخه‌ی قابل چاپ +- تالار گفتمان دانشنامه دین اسلام (https://shargh.us/forum) +-- انجمن: ثقلین (https://shargh.us/forum/forumdisplay.php?fid=8) +--- انجمن: قرآن و نهج البلاغه (https://shargh.us/forum/forumdisplay.php?fid=9) +---- انجمن: داستانهای قرآنی (https://shargh.us/forum/forumdisplay.php?fid=106) +---- موضوع: ماجرای تمسخر قوم نوح از زبان مولانا (/showthread.php?tid=16190)

ماجرای تمسخر قوم نوح از زبان مولانا - shia - 05-08-2019 ماجرای تمسخر قوم نوح از زبان مولانا ماجرای مسخره کردن قوم نوح و ساختن کشتی توسط حضرت نوح (ع) را در اینجا بخوانید. ماجرای تمسخر قوم نوح از زبان مولانابه گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ یکی از مورخین و تاریخ نگاران بزرگ بشریت، پروردگار عالم و کتاب مقدس قرآن کریم است که با بیان روایت های مختلف، تاریخ اسلام را ورق می زند.   مولانا در کتاب مثنوی، ماجرای ساختن کشتی توسط حضرت نوح (ع) و ماجرای مسخره قوم را چنین بازگو می‌کند:   مشرکان برای مسخره کردن حضرت نوح (ع) به گرد او جمع شده بودند؛ و می‌گفتند: شگفتا! در بیابانی که چاه و آبی وجود ندارد، این مرد کشتی می‌سازد، زهی نادانی و ابلهی!   یکی می‌گفت: ای پیر! سوار کشتی شو و با شتاب حرکت کن.   دومی می‌گفت: پر و بالی هم برای آن بساز.   سومی می‌گفت: دنباله کشتی که می‌سازی کج است.   چهارمی می‌گفت: آری! پشت این کشتی کج و ناهموار است.   پنجمی می‌گفت: ای آقای کشتی ساز، پس پالانش کو؟!   شِشُمی می‌گفت: درست دقت کن، پایش هم کج است.   هفتمی می‌گفت: نه بابا! کشتی نمی‌سازد، این مشک تو خالی است.   هشتمی می‌گفت: این حمار را چه کسی سوار شود؟!   نُهمی می‌گفت: این حمار چگونه جو می‌خورد؟ زیرا حمار بدون خوردن جو، باری به منزل نمی‌رساند.   دَهَمی می‌گفت: ای پیر! مگر بی‌کار هستی، یا پیرو و فرتوت شده‌ای و عقل از سرت پریده است.   حضرت نوح (ع) در مقابل همه آن گفتار بیهوده، بیش از یک پاسخ نداشت، به آنها می‌فرمود: «کشتی سازی من در بیابان بی آب، به دستور خداوند است، و این مسخره‌ها و نیشخند‌ها از اهمیت کار من نمی‌کاهد.»   نوح اندر بادیه کشتی بساخت صَد مثَل گو از پی تَسخُر بتاخت   در بیابانی که چاه و آب نیست می کند کشتی چه نادان ابلهی است   آن یکی می‌گفت: این کشتی بتاز و آن یکی می‌گفت: پَرش هم بساز   آن یکی می‌گفت: دنبالش کژ است وآن یکی می‌گفت: پشتش کژمژ است   آن یکی می‌گفت پالانش کجاست؟ و آن یکی می‌گفت: پایش کژ چراست؟   آن یکی می‌گفت کاین مشکی تهی است وآن یکی می‌گفت: این خر بهر کیست؟   آن یکی می‌گفت: جو چون می خورد؟ ورنه بارت کی به منزل می برد؟   آن یکی می‌گفت: بی کاری مگر یا شدی فرتوت و عقلت شد ز سر   او همی‌گفت: این به فرمان خداست این بِچُربَکها نخواهد گشت کاست     منبع: قصه های قرآن به قلم روان، محمد محمدی اشتهاردی