چرا اسلام شناسان غربی شیفته علی(ع) هستند؟ امام علی(ع) رابطه ناگسستنی بین حکمت نظری و سیاسـت عملی برقرارمی کند وهـدف از زندگی کوتاه دنیـوی را مقدمه و آزمایشگاهی برای زندگی پایدار اخروی می نامد، برهمین اساس علاوه بر پاسخگویی به مردم ،دادگاه عدل الهی را محکمه ای می داند که …

به گزارش پایگاه پرچم های سیاه شرق به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان؛روایان سنّى و شیعه از«سَلْمى» همسر ابورافع نقل کرده‌اند که گفت: من در ساعات آخر عمر فاطمه(س) از او پرستارى مى‌کردم، یک روز حال او خوب  و بیماریش آرام شد،

امام علی(ع) فرمودند: از کسانی مباش که خوشگذرانى با سرمایه‌داران را بیشتر از یاد خدا با مستمندان دوست دارد. عقیق:(مردى از امام درخواست اندرز کرد) امام علی علیه‌السلام فرمودند: از کسانى مباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است، و توبه را با آرزوهاى دراز به تأخیر مى‌اندازد. در …

«وَ یَقُولُ الَّذِینَ کَفَرُواْ لَسْتَ مُرْسَلًا قُلْ کَفَى‏ بِاللَّهِ شَهِیدَا بَیْنىِ وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْکِتَاب»(۱) نگارنده قصد دارد در این سطور با جمع شواهد و قرائن تبیین کند که: مراد از «من عنده علم الکتاب» کیست؟ آن کسی که علم الکتاب فقط در نزد اوست کیست؟ آن …

به گزارش مشرق به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حج، همانطور که می‌دانیم یکی از حقوق حضرت زهرا (س) که پس از ارتحال پیامبر اکرم (ص) غضب شد، مزرعه بزرگ فدک بود . این غصب، در تمام دوره خلافت ابوبکر بن ابی‌قحافة ، عمربن خطاب و عثمان بن عفان ادامه داشت.

نامة امام علی(ع) به مالک اشتر، منشور حکومت‌داری اسلامی است که متأسّفانه تاکنون مورد تحلیل و کندوکاو دقیق و در شأن جهان تشیّع قرار نگرفته است. نویسندة این مقاله را به نُه مؤلّفه در اخلاق سیاسی امیرمؤمنان(ع) می‌رساند. این مؤلّفه‌ها تا حدودی اخلاقی کردن سیاست در شیوة حکومتی امام(ع) را تبیین می‌کند.

على علیه السلام وارد قبر گردید، و چهره مبارك پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم را گشود، قطرات درشت اشك مانع آن مى شد كه دیدگان حضرتش ‍ چهره دوست و حبیب را درست ببیند، چه لحظه اى دردناك است این لحظه ، لحظه اى كه آرزو دارد، جان به همراه آن دردناكش از بدن خارج گردد، شعاع دید على علیه السلام از لابلاى پرده اشك گذر كرده خود را به چهره حبیبش مى رساند، تا آخرین وداع را بنماید، او در این لحظه ناچار است ، همه وجود خود را به خاك بسپارد، چه واجب دردناكى است ، كه رگه هاى قلبش را پاره مى كند، او خود را براى هجرانى ابدى كه در دنیا دیگر، ملاقاتى ندارد، آماده مى كند: با نگاهى اشك آلوده و آمیخته با حسرت ، كه نمى تواند حتى یك لحظه آن را به دیگر سوئى كشاند، اندوه بزرگ خود را ابراز مى دارد:

نوف بكائى كه یكى از اصحاب و علاقه‎مندان حضرت امیرالمؤمنین على(صلوات الله علیه) است، حكایت كند:

در آن هنگامى كه حضرت على(علیه‎السلام) در حوالى كوفه در محلى به نام رَحبه اقامت داشت، به دیدارش رفتم و پس از احوالپرسى؛ به ایشان گفتم: مرا پندى ده .

چون آخرین روزهاى عمر پر بركت امیرالمؤمنین على بن ابى طالب(علیه‎السلام) فرا رسید، وصایا و كُتُب امامت را تحویل فرزندش امام حسن مجتبى(علیه‎السلام) داد و او را به عنوان وصىّ و جانشین خود معرفى نمود.